Το βίντεο της παράστασης

Ήταν ένα μεσημέρι του περασμένου  φθινοπώρου όταν ο Μανόλης επέστρεψε  χαρούμενος στο σπίτι  και μου είπε πως δήλωσε συμμετοχή στη θεατρική ομάδα του σχολείου. Έδειχνε πραγματικά ενθουσιασμένος γιατί θα ερχόταν ένας εμψυχωτής από το εθνικό θέατρο για να καθοδηγήσει και κάνει μαθήματα στα παιδιά .

Πέρασαν οι μέρες, ξεκίνησαν σιγά σιγά οι συναντήσεις με τους υπόλοιπους μαθητές και τις υπεύθυνες καθηγήτριες στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, και όρισαν δύο μέρες την εβδομάδα να βρίσκονται μόλις τελειώνει το σχολείο. Το ωράριο  ήταν αρκετά δύσκολο επειδή ο Μανόλης έφευγε το πρωί, έμενε στη θεατρική ομάδα και χωρίς να επιστρέφει καθόλου στο σπίτι πήγαινε κατευθείαν στο φροντιστήριο. Εκείνες τις μέρες το μεσημεριανό φαγητό το έπαιρνε μαζί του και υπήρξαν φορές που έτρωγε μέσα στο αυτοκίνητο στο δρόμο προς το μάθημα. Κι όμως, εκείνες οι απαιτητικές μέρες ήταν οι πιο όμορφες για εκείνον. Υπήρχε πάντα μια γαλήνη στα μάτια του όσο κουρασμένος κι αν ήταν. Αργά το απόγευμα που επέστρεφε στο σπίτι, δε χόρταινε να μου μιλά για τα παιδιά που ήταν μαζί στη θεατρική ομάδα. 

Κάποια ήταν από διαφορετικά τμήματα ή μεγαλύτρες τάξεις. Με ορισμένα διαφωνούσε, με κάποια συμφωνούσε αλλά με όλα κουβέντιαζε και περνούσε ευχάριστα όσο περίμεναν να αρχίσουν τις πρόβες. 

Η αλήθεια είναι, πως παρόλο τον ενθουσιασμό του δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε στη θεατρική ομάδα. Ίσως να δυσανασχετούσα κιόλας ορισμένες φορές με όλο αυτό τον αγώνα δρόμου που έπρεπε να κάνουμε για να είμαστε στην ώρα μας στο φροντιστήριο και είχα την εντύπωση, πως στο τέλος της χρονιάς θα ανέβαζαν μια κλασική  παράσταση όπως εκείνες που παρουσιάζουν τα περισσότερα σχολεία.

 Άρχισα να αντιλαμβάνομαι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα τις μέρες των χριστουγεννιάτικων διακοπών όταν βρεθήκαμε μαζί με το Μανόλη στην  παρουσίαση των βιβλίων του Νίκου Ψιλάκη. Εκεί, η κ. Ορφανουδάκη η  αφηγήτρια των παραμυθιών ζήτησε εθελοντές να δημιουργήσουν όλοι μαζί μια θεατρική παρουσίαση ενός από τα βιβλία . Ο Μανόλης σήκωσε το χέρι και δήλωσε συμμετοχή. Αυτη ήταν η πρώτη φορά που τον είδα να παίζει κάποιο ρόλο. Μου έκανε εντύπωση με πόση σιγουριά κατευθύνθηκε προς τη σκηνή. Πως ακολουθούσε τις οδηγίες, πως "ντύθηκε" κυριολεκτικά το ρολό. Περπατούσε με αυτοπεποίθηση, συνομιλούσε με το κοινό και είχε μια απίστευτη άνεση. Ήταν κάτι γνώριμο για εκείνον. 

 Το τέλος της παρουσίασης τον βρήκε με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη και η συνομιλία μας με την αφηγήτρια εκτός από χαρά, μου έδωσε να καταλάβω πως η θεατρική ομάδα ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που είχα στο μυαλό μου... "Συγχαρητήρια στο Μανόλη έχει ταλέντο στην υποκριτική αλλά θα πρέπει να έχει κάνει και μάθηματα θεάτρου". Μου είπε.

 Κι εγώ για λίγα δευτερόλεπτα έμεινα σιωπηλή καθώς άρχισα να κατανοώ τον  ενθουσιασμό του..."Ναι, είναι στη θεατρική ομάδα του σχολείου. Που συνεργάζεται με το εθνικό θέατρο" απάντησα και ξεκίνησα να βλέπω τα πράγματα με άλλα μάτια...Ούτε εμένα θα με κουράζε το πρόγραμμα πια!

Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν μαγικοί!  Ήρθε ο εμψυχωτής τους, το κάθε παιδί άφησε τη φαντασία του ελεύθερη έγραψε μόνο του τα λόγια που θα έλεγε στην παράσταση και δημιουργήθηκε ένα δικό τους μοναδικό έργο... κι όσο περνούσε ο καιρός τόσο περισσότερο δημιουργούσε ο Μανόλης δεσμούς με την ομάδα. Δεχόταν κι έδεινε αγάπη, αποδοχή και σεβασμό μέσα σε μια μοναδική γόνιμη αλληλεπίδρσαση.  Αρχισε να ψάχνει πληροφορίες για την ιστορία του κινηματογράφου, του θεάτρου να μου διηγείται τις ιστορίες μεγάλων παραστάσεων να μου μιλά για τους πρωταγωνιστές για τη μουσική. 

Ακόμα και τις λίγες φορές που καταφέρναμε να παίζουμε το επιτραπέζιο μας "Μια φορά κι έναν καιρό" προσπαθούσε να διηγείται την ιστορία με θεατρικό τρόπο... Και να σκέφτεται πώς θα πρότεινε ο κύριος Άρης να παίξει εκείνο το χαρακτήρα, τι θα ταίριαζε στο τάδε παιδί να πει.... Κι έτσι έμαθα κι εγώ την ομάδα... Τον κ. Λάσκο, την κ. Κορίνα, την κ. Φωτεινή και ένα ένα τα παιδιά με τα μικρά τους ονόματα... τόσο που είναι σα να τα ξέρω. Σα να έχουν έρθει στο σπίτι και να έχουμε μοιραστεί ένα επιτραπέζιο παιχνίδι. 

Τώρα που πέρασε ο καιρός και η "Νέκυια"  η δική τους - κατάδικη τους παράσταση ανέβηκε, υπάρχει μια χαρμολύπη. Ανάμεικτα συναισθήματα... Επιτυχία, δεσμοί φιλίας, γέλια, αστεία, διαφωνίες, βόλτες για πικ - νικ στο πάρκο κι αποχωρισμός έστω προσωρινός . 

ΔΕΊΤΕ ΕΔΏ το βίντεο με την παράσταση που δημιούργησαν μόνα τους τα παιδιά. 

 Αγαπημένη μου  μπλογκογειτονιά αν και προσπάθησα να γράψω όσο λιγότερα μπορώ για να μη σας κουράσω συγνώμη αν ξέφυγα. Είναι λιγάκι δύσκολες μέρες για εμάς αλλά νιώθω μεγάλη χαρά που σήμερα μπορώ να μοιραστώ μαζί σας το βίντεο. Και νιώθω ευγνωμοσύνη γιατί μέσα σε τόσα άσχημα  που ακούγονται τα τελευταία χρόνια, βλέπω πως το καλό συνέχιζει να υπάρχει μέσα από διάφορους τρόπους....Στην τέχνη, στον πολιτισμό στον εθελοντισμό των εκπαιδευτικών.  Κι έχετε στο νου σας τα παιδιά... Τους ανθρώπους που τα κάνουν να χαμογελούν να τους αγαπάτε λίγο περισσότερο! 

Κι εσείς υπέροχα παιδιά και υπεύθυνοι της αγαπημένης θεατρικής ομάδας εύχομαι να κρατήσετε για πάντα τη φιλία σας και να συνεχίσετε να δημιουργείτε με το πηγαίο ταλέντο και την αστείρευτη φαντασία σας όμορφες καλλιτεχνικές διαδρομές!