ΕΙΡΗΝΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Μια φθινοπωρινή μέρα του Οκτώβρη του 1969 , δυο αγόρια που παίζουν στις Όχθες του Βάλτου στο Μπάρκλι Κόουβ ενός ήσυχου χωριού της  Βόρειας Καρολίνας, βρίσκονται αντιμέτωπα με ένα αποτρόπαιο θέαμα. Δίπλα στο παλιό πυροφυλάκιο ανακαλύπτουν  το πτώμα του Τσέις ενός νεαρού συγχωριανού τους.  Η είδηση πέφτει σαν κεραυνός στους κατοίκους της περιοχής, ενώ η έλλειψη  στοιχείων πάνω στη λάσπη γύρω από το νεκρό άντρα προβληματίζει το σερίφη και είναι σχεδόν σίγουρος ότι ο θάνατος οφείλεται σε δολοφονία κι όχι σε ατύχημα.   Από εκείνη τη στιγμή, οι φήμες οργιάζουν κι αρχίζουν και παίρνουν τεράστιες διαστάσεις. Όλοι κατηγορούν ένα παράξενο πλάσμα που ζει απομονωμένο σε μια καλύβα βαθιά μέσα στο δάσος.  Την Πιτσιρίκα του Βάλτου, μια κοπέλα που μεγάλωσε ολομόναχη κι  εγκαταλελειμμένη από τους ανθρώπους. Το όνομα του κοριτσιού ήταν Κάια και κάποτε ζούσε με την οικογένεια της στο Βάλτο, μέχρι τη στιγμή που η μητέρα και τα αδέρφια της άρχισαν  φεύγουν σταδιακά από το καλυβάκι  για γλυτώσου

 Ψυχανεμίστηκε τα μάτια της να τον κοιτάζουν μέσα απ' το φωτογραφικό φακό. Ονειρευόταν την άνοιξη, το ήξερε... Μια μυρωδιά σκορπούσε  στο πέρασμα της...Ίσως να ήταν τα δεκάδες αγριολούλουδα  που είχαν μπλεχτεί στο φουστάνι της καθώς έτρεχε να  συναντήσει την αγάπη σε εκείνα  τα ανθισμένα μονοπάτια με τις βουκαμβίλιες και τα γιασεμιά.  Ένα ελαφρύ αεράκι σεργιάνιζε στον πολυσύχναστο  δρόμο με τα πέτρινα  σπίτια και τις κρυμμένες αυλές ενώ ο ήλιος χάιδευε απαλά τα ανοιχτά ξύλινα παράθυρα. Μα για στάσου... Αυτό το γαλαζωπό φως που στεφάνωνε τα μαύρα μακριά  μαλλιά της τι ήταν;  Έμοιαζε με τη λάμψη που έχουν  οι χιονονιφάδες τα χειμωνιάτικα  πρωινά , όταν αγκαλιάζονται   με τις χλωμές αχτίδες του φωτός και πέφτουν απαλά κι αέρινα πάνω στη γη.   Την ακολούθησε διαλέγοντας με προσοχή τα βήματα του καθώς διέσχιζε τους  δρόμους της πόλης. Περπατούσε με χορευτικό  ρυθμό, σα να τον συνόδευε το τέμπο ενός παλιού τραγουδιού που το λυκαυγές της ιστορίας έφε

  Μια φορά κι έναν καιρό, σε κάποιο μακρινό λιβάδι ζούσαν ευτυχισμένες δεκάδες υπέροχες λευκές μαργαρίτες.  Η ομορφιά τους, δημιουργούσε ένα ξεχωριστό τοπίο  χαρίζοντας ένα λεπτό άρωμα στο γλυκό ανοιξιάτικο αεράκι. Όμως, αυτή  η λευκή ομοιομορφία  διαταράσσεται ξαφνικά από την απρόσμενη εμφάνιση ενός διαφορετικού λουλουδιού. Μιας κατακόκκινης παπαρούνας.  Οι μαργαρίτες, πανικοβάλλονται από την από την άφιξη της και αντιδρούν . Νιώθουν πως απειλούνται και ορισμένες προτείνουν να την ξεριζώσουν και την πετάξουν μακριά από το  λιβάδι τους.  Τη λύση έρχεται να δώσει η σοφή γιαγιά - Μαργαρίτα, που γνωρίζει πως σε άλλους τόπους πιο μακρινούς, υπάρχουν λιβάδια που ζούνε ευτυχισμένα λουλούδια με πολλά χρώματα.  Τους μιλάει  για τη διαφορετικότητα όλων των λουλουδιών, ακόμα κι εκείνων που φαίνονται ολόιδια  προκαλώντας τον έντονο προβληματισμό τους.  Έτσι, μετά από ώριμη και πολύωρη σκέψη, οι μαργαρίτες αλλάζουν τρόπο συμπεριφοράς και προσφέρουν σ

Το σπίτι μας είναι σε μια ήσυχη γειτονιά περιτριγυρισμένο από τα χρώματα της φύσης που αλλάζουν σε κάθε εποχή.   Αυτές τις μέρες, τα χρυσοκόκκινα κι ανάλαφρα σύννεφα  κάνουν τον ουρανό να μοιάζει με νοσταλγικό πίνακα μιας άλλης εποχής. Έχει μια γαλήνια ομορφιά . Το φθινόπωρο για μένα, ξεκινά όταν οι γεύσεις  και οι μυρωδιές  που έρχονται από την κουζίνα είναι πικάντικες και γλυκές, ενώ ο ατμός από τη ζεστή σοκολάτα αρχίζει να  κινείται σαν μελωδία που ψιθυρίζει το τελευταίο απογευματινό φως . Υπερβάλλω; καθόλου! Νομίζω πως μπορούμε να βρούμε ποιητικές στιγμές και  παραμυθένιες εικόνες παντού!  Ιδιαίτερα στις συνταγές που αγαπάμε οικογενειακώς και οι μυρωδιές τους γεμίζουν με φθινοπωρινή  θαλπωρή τις μέρες του Οκτώβρη. Τι λέτε;   πάμε να φτιάξουμε   πεντανόστιμα muffins  κολοκύθας χωρίς γλουτένη; Υλικά 1 κούπα λάδι 3/4 κούπας ζάχαρη καστανή  3 αυγά 1/4 κούπας γάλα χωρίς λακτόζη 1 φλιτζάνι πουρέ κολοκύθας δείτε εδώ πως θα τον φτιάξατε.  2 ,5 φλ

Καλησπέρα αναγνώστες του μικρού μου μπλογκ. Αγαπώ πολύ τις κατασκευές και υπάρχουν φορές που  ένα τραγούδι,μια μουσική ,ένα βιβλίο, μια βόλτα στη φύση ακόμα και μελωδία της βροχής μια φθινοπωρινή μέρα μου δίνουν το έναυσμα να δημιουργήσω! Σήμερα λοιπόν που ο καιρός είναι λιγάκι μουντός ήθελα να φτιάξω μια κατασκευή, αλλά να μη μου πάρει πολύ ώρα γιατί ο Μανόλης σχολούσε νωρίς και έπρεπε να τον παραλάβω .    Έτσι, σκέφτηκα να ανακυκλώσω μια αγαπημένη μπλούζα που την είχαν  φορέσει και τα δυο μου παιδιά και να φτιάξω κολοκύθες .  Στην πορεία όμως  εμφανίστηκαν κι άλλα υφάσματα και οι κολοκύθες πολλαπλασιάστηκαν.  Πάμε να δούμε πώς φτιάχνονται; Υλικά: Ύφασμα της επιλογής μας και μπλούζες των παιδιών που δε φοράνε  Ψαλίδι Βελόνα Κλωστή Γέμιση για μαξιλάρια  Πιστόλι  και κόλλα σιλικόνης Θαλασσόξυλα ή  κανέλα Αποξηραμένη Λεβάντα (προαιρετικά)  Διαδικασία: Τοποθετήστε μια πιατέλα στην ανάποδη πλευρά του υφάσματος  και με ένα στιλό δημιουργούμε έναν κύκλο.

Καλησπέρα σε όοολη τη μπλογκογειτονιά! Δυο υπέροχα βιβλία των εκδώσεων "Όπερα" θα σας προτείνω σήμερα που μου άρεσαν πολύ.  "Ένας γιός"  Ο μικρός Γκίγε,ζει ευτυχισμένος με την οικογένεια του που τον υπεραγαπά  και η ζωή του κυλάει όμορφα, όμως η καθημερινότητα του ανατρέπεται, όταν ο μπαμπάς του μένει άνεργος και η μαμά του αναγκάζεται να ξενιτευτεί  και να δουλέψει σε μια μακρινή χώρα. Η επικοινωνία της με το Γκίγε είναι πολύ τακτική και το παιδάκι πηγαίνει χαρούμενο στο σχολείο, δείχνοντας με καμάρι στη φίλη του τη Ναζία τα γράμματα και τις κάρτες που λαμβάνει από τη μητέρα του. Όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά ,μέχρι την ημέρα που ο Γκίγε αρχίζει να ντύνεται με κοριτσίστικα ρούχα και λέει στη δασκάλα του πως όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει η Μαίρη Πόππινς. Οι εκπεδευτικοί του σχολείου παραξενεύονται και αρχίζουν να πιστεύουν πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.  Μέσα σε μόλις 217 σελίδες, ο Ισπανός συγγραφέας  Αλεχάντρο Παλόμας κατάφερε να με συγκινήσει μα

Μια φορά κι έναν καιρό, μέσα σε μια τετράγωνη Κυψέλη  ζούσε η μικρή Μελίνα.  Μια γλυκιά μελισσούλα με κατακόκκινα μάγουλα και εκφραστικά μάτια.  Παρόλο που η οικογένεια της την αγαπούσε και τη φρόντιζε πολύ, η μικρή μέλισσα ένιωθε μοναξιά και μόνο κάθε βράδυ στα όνειρα της ήταν πραγματικά ευτυχισμένη. Επειδή η Μελίνα, μόλις έπεφτε να κοιμηθεί έκλεινε τα μάτια της και  δραπετεύε από τα στενά όρια της  κυψέλης. Πετούσε πάνω απ' τα πολύχρωμα λιβάδια ,μύριζε τα  ανθισμένα λουλούδια, τα βότανα και το αρωματικό ρετσίνι των κωνοφόρων δέντρων.    Η οικογένεια της την παρατηρούσε . Το μικρό μελισσάκι παρόλο που δεν είχε βγει ποτέ του έξω στον κόσμο του δάσους, μπορούσε να αναγνωρίζει καλύτερα τις μυρωδιές όλων των αρωματικών φυτών ακόμα και από τις πιο έμπειρες και εργατικές μέλισσες.   Γιατί η  Μελίνα δεν ήταν μια συνηθισμένη  μικρή...Είχε την ιδιότητα  που λέγεται αυτισμός και οι αδερφές της, γνώριζαν πολύ καλά πως το  μικρό, γλυκό τους πλάσμα ήταν ένα

Οκτώβρης, ο μήνας  που τα  ομορφότερα χρώματα του φθινοπώρου αρχίζουν να ζωντανεύουν και να φωτίζουν τον ουρανό της πόλης. Παρόλο που έχει ακόμα ζέστη, τα απογεύματα ο αέρας είναι πιο δροσερός. Αυτή η εποχή, με το νοτισμένο από τη  δροσιά χώμα και το φιλικό φεγγάρι να φωτίζει τα βράδια που τώρα  έρχονται γρηγορότερα, μοιάζει πολλές φορές με παραμύθι. Συχνά, μπαίνω στην κουζίνα βγάζω από το συρτάρι το αρωματικό  τσάι, την κανέλα ανάβω κεριά που οι μυρωδιές τους μου θυμίζουν βόλτες στην εξοχή και δημιουργώ φθινοπωρινές γεύσεις. Όπως αυτό το αρωματικό κέικ μήλου χωρίς γλουτένη.  Να σας δώσω τη συνταγή; Υλικά 2  μέτρια  μήλα  τριμμένα στο χοντρό μέρος του τρίφτη 1  και 1/2 κούπα νιφάδες βρώμης 3/4  κούπας γάλα χωρίς λακτόζη 1/2 φλιτζάνι βούτυρο ghee ή λάδι 2 αυγά 1 και 1/2 κούπες φαρίνα χωρίς γλουτένη  1/5 κούπα καστανή ζάχαρη   2 κουταλάκια μπέικιν πάουντερ 1  κουταλάκι κανέλα  1/2  κουταλάκι γαρίφαλο  Διαδικασία:  Λιώνουμε το  βούτυρο σε σιγανή φωτιά με προσοχή να μην κάψει.