ΕΙΡΗΝΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

" Μια φορά κι έναν καιρό, ήσουνα χρυσό φτερό και σε λέγανε αγάπη και σε φόρεσα στην πλάτη κι αντοχές για να πετώ, είχα σαν τον αετό." Αυτό το τραγούδι στριφογύριζε στο μυαλό μου όταν διάβαζα το "Σασμο". Το τραγουδούσε λέει η Ερωφίλη κι εγώ την άκουγα απ'το βάθος του χρόνου. Η ανοιξιάτικη βροχή χορεύει στο ανοιχτό πατζούρι... Κι αρχίζει να σιγοτραγουδά μια ιστορία... Η ιστορία μας ξεκινάει από τη Μέσα Ποριά ένα ορεινό χωριό του Ρεθύμνου  όπου  ο φιλήσυχος κτηνοτρόφος  Στεφανής, ξεκινάει  χαράματα μαζί με τον έφηβο γιό  του το Νικηφόρο και το συνομήλικο φίλο του το Μανόλη, να πάνε στο βουνό για να φροντίσουν τα πρόβατα της οικογένειας. Οι πρώτες ώρες της μέρας περνούν ήσυχα  μέχρι το μεσημέρι και ο Στεφανής  κάθεται για λίγο να ξαποστάσει και να καπνίσει ένα τσιγάρο, όσο τα δυο παιδιά παίζουν αμέριμνα  με τη μπάλα τους... Κάνεις δε  μπορούσε  να φανταστεί πως ο θάνατος είχε στήσει καρτέρι στον άτυχο Στεφανή  αφού ένας ψυχρός δο

Μεγάλη Σαρακοστή  και σα ν' ακούω τις γλυκιές  ψαλμωδίες από τα μεγάφωνα της εκκλησίας του Άϊ- Γιώργη στο χωριό.   Έντονες στο μυαλό  μου οι παιδικές μνήμες. Κάθε ανοιξιάτικο δειλινό, την ώρα που ο ήλιος βασίλευε κι έβαφε σε όλες τις αποχρώσεις του μαβί τ'ανέφαλα, αφήναμε στη μέση ότι κι αν κάναμε... παιδικά παιχνίδια με το λάστιχο, ανταλλαγές με κόλλες αλληλογραφίας ή ακόμα και   το διάβασμα  και τρέχαμε στην εκκλησία ν'ακούσουμε  "Των δυνάμεων" όπως χαρακτηριστικά λέγαμε!   Μπορεί να μην καθόμασταν σε ολόκληρη την ακολουθία του αποδείπνου , να ξελογιαζόμασταν από τ'αγριολούλουδα που μοσχοβολούσαν  και τ'αηδόνια που τραγουδούσαν στα κυπαρίσσια της αυλής αλλά πάντα ψέλναμε με ενθουσιασμό έστω  μια φορά το "Κύριε των δυνάμεων" Έντονα στο μυαλό μου χαραγμένη αυτή η γλυκιά κατανυκτική προσευχή... Συνυφασμένη με τη χαρμολύπη της εποχής την ευωδιά των ανοιξιάτικων κήπων και τη μυρωδιά του Λιβανίου.

Η πρώτη εβδομάδα της Σαρακοστής πέρασε απλά και ήσυχα. Περπατώντας στους ολάνθιστους  δρόμους της γειτονιάς, με  τόση ομορφιά να βρίσκεται παντού γύρω μας και με τα τραγούδια των κοτσιφιών  να συντροφεύουν τα βήματα μας,ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία  να  διαβάσουμε από την Καινή Διαθήκη  τα λόγια του Χριστού  στο  Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (κεφάλαιο 6, 26-29)  "26 Κοιτάξετε στά πετεινά του ουρανού, ότι δέν σπείρουν ούτε θερίζουν ούτε αποθηκεύουν, αλλ΄ ο πατέρας σας ο ουράνιος τά τρέφει. Σεις δέν υπερέχετε πολύ απ΄ αυτά; 27 Ποιός δέ από σας, όσο καί άν φροντήση, δύναται νά προσθέση στό ανάστημά του ένα πήχυ; 28 Καί γιά ένδυμα τί αγωνιάτε; Παρατηρήσετε τά άνθη του αγρού πόσο ωραία είναι. Δέν κοπιάζουν ούτε γνέθουν. 29 Σας λέγω δέ, ότι ούτε ο Σολομών παρ΄ όλη τή δόξα του ντύθηκε σάν ένα απ΄ αυτά" Στο Μανώλη άρεσε πολύ αυτό το Ευαγγελικό ανάγνωσμα , και θυμήθηκε τις ιστορίες που διαβάζουμε κάθε χρόνο  από το βιβλίο "Πασχαλινές Παραδό

Τον περασμένο Μάρτιο, η τάξη του Μανώλη είχε αναλάβει να ετοιμάσει μια μικρή θεατρική παράσταση για την εθνική μας επέτειο και να την παρουσιάσει στο σχολείο.  Η δασκάλα τους είχε μοιράσει τους ρόλους, τα παιδιά χαρούμενα άρχισαν να προετοιμάζονται ,  να μαθαίνουν γεμάτα ενθουσιασμό  για τη ζωή  και τον αγώνα του ήρωα που θα ενσάρκωσαν πάνω στη σκηνή, να βρίσκουν τις στολές που θα φορούσαν και να αποστηθίζουν  των λόγια του ρόλων τους.  Δυστυχώς , μετά από λίγες μέρες τα σχολεία έκλεισαν λόγω της πανδημίας και η  παράσταση τους ματαιώθηκε.   Όταν  είδα το βιβλίο  "Ελλάδα μας ηρώων Μητέρα"  σκέφτηκα πως θα άρεσε στο Μανώλη τόσο η εικονογράφηση, όσο και ο ιδιαίτερος τρόπος γραφής του που θυμίζει ποιήματα σε σχολική γιορτή!  Και πραγματικά ενθουσιάστηκε όταν το πήρε στα χέρια του κι άρχισε να το διαβάζει!  Γιατί, τους μεγάλους  ήρωες της Ελλάδας μας που αγωνίστηκαν με ασπίδα την πίστη και την Χάρη του Χριστού, κάθε φορά που τους θυ

Τρέχαμε...Στον "Κίτρινο Λόφο" , το μυστικό μας παράδεισο  που πηγαίνουμε για πικ -νικ έξω από την πόλη...Τρέχαμε ανάμεσα στους Ελίχρυσους  και στις Φασκομηλιές... Μυρίζε ο τόπος συγχώρεση, μνήμη  και μελισσοκέρι. Σαρακοστή κι ελπίδα...   Τρέχεις... Έχει η ψυχή την ανάγκη να φύγει όχι το σώμα... Ένας φλύαρο νοτιαδάκι, μια δυνατή ριπή ανέμου, σαν μαγική ασιμόσκονη απ'τις πικραλίδες σηκώνει ψηλά το χαρταετό... Η ουρά του ψιθυρίζει...ιστορίες και σκορπά στον αέρα  ένα μακρινό άρωμα γύρης και μπαχαρικών... Εκείνο που θέλω  πραγματικά  αυτό το Μάρτη , είναι να διώξω τα σύννεφα από τον ανοιξιάτικο ουρανό, να φέρω τη μυρωδιά μακρινών τόπων  και την ηλιοφάνεια  άλλων ημερών στη γωνία του κόσμου μου... "Να γίνομαι άνεμος για το χαρταετό  και  χαρταετὸς  για τον  άνεμο, ακόμη και όταν ουρανὸς δεν υπάρχει! " Όπως θα έλεγε κι ο Οδυσσέας ..Και νομίζω πως φέτος,ο χαρταετός μας πέταξε ψηλότερα από εκείνους των περασμένων ε