ΕΙΡΗΝΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Το μοναχικό, έρημο σπίτι της γειτονιάς  που βρίσκεται στο τέλος του αδιέξοδου στενού δρόμου,  έσπασε τη σιωπή του... ο ακαλλιέργητος κήπος του, φούσκωσε κι ένας χείμαρρος που πηγάζει απ' τις δύο εκατόφυλλες μαγιάτικες τριανταφυλλιές πλημμύρισε το στενό σοκάκι.  Πάντα με γοήτευαν τα παλιά σπίτια  και οι ιστορίες που σιγοψιθυρίζουν  οι συκιές μέσα στις ερειπωμένες  αυλές τους. Η μοναχική και απόμακρη όψη τους, προσθέτει στο τοπίο μια έντονη αίσθηση μυστηρίου,  ανεξερεύνητης  νοσταλγίας κι έντονου ρομαντισμού, όπως τούτης  της μυρωδιάς από  ρόδα  που τις τελευταίες μέρες διαποτίζει την ατμόσφαιρα  και περιπλανιέται πάνω απ' τον ουρανό της γειτονιάς μας.  Είχα συναντήσει τούτο το μεγαλειώδες ρόδο σε μυθιστορήματα αλλοτινών καιρών να γοητεύει  ποιητές κι ερωτευμένους...Το είχα συλλέξει σε ρομαντικές κόλλες αλληλογραφίας όταν ήμουν μικρό κορίτσι, το έχω αναζητήσει σε vintage ριζόχαρτα για να  ντύσω τις δημιουργίες μου στο ντεκουπάζ, αλλά δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα το αντάμωνα 

Κάθομαι δίπλα στο πιάνο του Αντώνη, ακουμπισμένη στο ανοιχτό παράθυρο. Αφουγκράζομαι τους ψιθύρους της ημέρας που τελειώνει, κι ένας , ένας οι ήχοι επιστρέφουν στην αγκαλιά του δειλινού, όπως ο περιπλανώμενος Κοτσυφός της γειτονιάς  που επιστρέφει στη φωλιά του , στη γέρικη ελιά της πίσω αυλής. Σουρουπώνει...  Κι οι στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη έρχονται και πάλι στο μυαλό μου... "Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός αν κρίνεις απ' τα σύννεφα" ... Έτσι απλά... ο ουρανός αρχίζει ξαφνικά να τρέχει... κυνηγάει τον ήλιο που πηγαίνει  προς τη δύση του ...Τα δεκάδες μικρά  σύννεφα  έχουν μετατρέψει τον ορίζοντα σε ένα ονειρικό, σχεδόν μαγικό καμβά ...το θρόισμα του  ανοιξιάτικου αέρα μεταφέρει τ' αρώματα της εξοχής μέσα στο σπίτι... Πέρα μακριά ,στο βάθος αυτού του σχεδόν  παραμυθένιου  κόσμου, φαίνεται η θάλασσα...Η Ντία λαγοκοιμάται, προσμένοντας το καλοκαίρι... Μικρές καθημερινές λεπτομέρειες που δεν τις βλέπουμε αλλά κάνουν τη ζωή μας μαγευτική!  Τα ταξιδιάρικα σύννεφα, τ

Χριστός Ανέστη! Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα μπορώ πάντα να επαναφέρω στη μνήμη μου  την "Ιεροτελεστία" της δημιουργίας του προζυμιού που έφτιαχνε η μητέρα μου τη Μεγάλη Παρασκευή. Το ανοιξιάτικο αεράκι ντυνόταν με τ' αρώματα της άγριας βιολέτας , του λεμονανθού, η ατμόσφαιρα ευωδίαζε λιβάνι, και τις θλιμμένες  ψαλμωδίες των εγκωμίων συνόδευε η μακρινή βοή του ποταμού που ερχόταν απ' το Φράγμα, μαζί με  τη λάμψη ενός χλωμού  φεγγαρόφωτου ...και πολλά αστέρια! …Τόσα αστέρια δεν έχω ξαναδεί ποτέ από τότε που ήρθα κι έμεινα στην πόλη...επιστρέφαμε στην εκκλησία μετά την περιφορά του Επιταφίου και η μητέρα μου έβγαζε  από την τσάντα της ένα μικρό βάζο  που περιείχε αλεύρι μέχρι τη μέση, κι  ένα μπουκαλάκι νερό. Την ώρα που διαβαζόταν ο Απόστολος, έριχνε λίγο - λίγο το νερό μέσα στο βάζο κι ανακάτευε μέχρι να δημιουργηθεί μια ζύμη. Όταν η ακολουθία τέλειωνε και γυρίζαμε στο σπίτι, τοποθετούσε τη ζύμη σε ένα μεγάλο μπολ έβαζε παραπάνω αλεύρι και νερό ,ώστε να γίνει με

Θα ακούσουμε το "Χριστός Ανέστη" διαφορετικά φέτος. Αλλά είμαστε ευτυχισμένοι γιατί είμαστε υγιείς εμείς και οι αγαπημένοι μας! Οι γιαγιάδες μας θα λείπουν απόψε απ' το πασχαλινό τραπέζι αλλά δεν πειράζει!  Να είμαστε καλά και του χρόνου θα γιορτάσουμε όλοι μαζί! Οι λαμπάδες μας είναι έτοιμες,  φτιάξαμε παραδοσιακά καλιτσούνια ,τσουρέκι κουλουράκια , φτιάξαμε φαναράκι, σε λίγο θα φορέσουμε τα καλά μας ρούχα και θα παρακολουθούμε την Ακολουθία της Αναστάσεως απ'το κανάλι του μπαμπά μας.  Καλή Αναστάση! 

Πραότητα σημαίνει να έχεις μια καρδιά ταπεινή και ειρηνική. Τα παιδιά είναι πράα. Γι' αυτό και ο Κύριος λέει ''Αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα εισέλθετε στη Βασιλεία των Ουρανών'' (Ματθ. 18,3). Ένας υπερήφανος άνθρωπος δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος, όλα τον ενοχλούν κι ακολουθεί το δικό του θέλημα. Πρέπει να δείχνουμε υπακοή στο θέλημα του Θεού για να μάθουμε την ταπεινοφροσύνη και την πραότητα, όσο είμαστε ακόμα σ' αυτή εδώ τη ζωή, όσο υπάρχει ακόμα καιρός. Μια καρδιά, που είναι γεμάτη αγάπη, δεν σκέφτεται τον εαυτό της αλλά τους άλλους. Προσεύχεται για καθετί ζωντανό και για ολόκληρο τον κόσμο. Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα (1914-2003)... Μικρό μου... Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα ξεχάσεις ποτέ αυτή την πασχαλινή κατασκευή...Θα θυμάσαι για πάντα πως το Πάσχα του 2020 κάθε απόγευμα της Μεγάλο βδομάδας άφηνες οτιδήποτε κι αν έκανες , ντυνόσουν παπαδάκι , άναβες το καντήλι δίπλα στην αγαπημένη σου εικόνα της Παναγίας της Σεϊδανάγιας, θύμιαζες το σ

Τι γυρεύεις χελιδόνι σε θάλασσες και  λόφους και μακρινά λιβάδια; Ψάχνεις να βρεις το αγαπημένο πλάσμα του Θεού; Αχ μικρό μου ! Δε γνωρίζω ποιο είναι το λατρευτό του δημιούργημα,  αλλά ξέρω ποιο είναι το χειρότερο! Θέλεις να μάθεις; Κοίταξε γύρω σου! Η φύση αργοπεθαίνει...τα ζώα εξαφανίζονται..  γέμισε η γη ανθρώπους!  Τα πάντα γκρέμισαν! Για όλα φταίνε! Σάστισε το μικρό χελιδόνι. Ξέσπασε σε θρήνο γοερό, που ακούστηκε σε όλο το ανοιξιάτικο λιβάδι!  " Θα φύγω είπε! Δεν ξαναφέρνω την άνοιξη στον κόσμο τους " Σουρούπωνε...κι ο ήλιος είχε βάψει πορτοκάλι τον ουρανό. Το μικρό χελιδόνι θλιμμένο θέλησε να πετάξει για τελευταία φορά πάνω απ' την πόλη ... να αποχαιρετήσει τον κόσμο που τόσο αγάπησε...και τότε... ένα μικρό ρυθμικό χτύπημα τράβηξε την προσοχή του...το έκανε να κατέβει να πετάξει πιο χαμηλά...και τότε είδε... Έναν ηλικιωμένο ιερέα να στέκεται μπροστά στον Εσταυρωμένο Χριστό...και μετά να γονατίζει τόσο πολύ, που ακουμπούσε το κεφ