ΕΙΡΗΝΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Καλησπέρα! Μερικές φορές το μόνο που έχεις ανάγκη για να νιώσεις την απόλυτη ευτυχία , είναι να γεμίσεις  την ψυχή σου με τη μαγεία της καθημερινότητας.  Οι προηγούμενες μέρες ήταν λίγο ασυνήθιστες για εμάς, δε βλέπουμε χιόνι συχνά στην πόλη μας ούτε στη γύρω περιοχή και η "Ελπίδα" μας έκανε να ζήσουμε κάτι σαν παραμύθι!  Η Κρήτη ντύθηκε στα λευκά  και ήταν πανέμορφη!  Από νωρίς στη γειτονιά μας το έστρωσε και ο Μανώλης ενθουσιάστηκε!   Το τζάκι για ολόκληρη την εβδομάδα δε σταμάτησε  να ανάβει, τα σχολεία παρέμειναν κλειστά και έμοιαζε σα να είμασταν διακοπές.  Ψήσαμε πατάτες οφτές, πήγαμε εκδρομή στο πιο κοντινό "λευκό" χωριό παίξαμε με τα χιόνια και φτιάξαμε τηγανίτες χωρίς γλουτένη ώστε να μπορέσω να φάω κι εγώ.  Οι απρόοπτες διακοπές έκλεισαν με τον καλύτερο τρόπο!  Το Σαββατοκύριακο  πήγαμε οι δυο μας με τον άντρα μου να περάσουμε δυο χαλαρές μέρες στην ομορφιά και την ησυχία της φύσης.

Η Έλενα, μετά από την απώλεια του  πατέρα της, αναγκάζεται να μετακομίσει σχεδόν στη  μέση της σχολικής χρονιάς μαζί με τη μητέρα  της στο Καρπενήσι.  Εκεί,μακριά από τους φίλους και τα ενδιαφέροντα της,προσπαθεί να διαχειριστεί τα νέα δεδομένα στη ζωή της και να προσαρμοστεί στο καινούριο της σχολείο. Σε κάθε διάλειμμα νιώθει μεγάλη μοναξιά και τις περισσότερες φορές κάθεται μακριά από τους υπόλοιπους συμμαθητές της. Κάποια μέρα, μια παρέα παιδιών την πλησιάζει και τη βοηθά να ενταχθεί στην τάξη και  στο νέο της περιβάλλον. Οι καινούριοι της φίλοι, έχουν φτιάξει μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή ομάδα που την ονομάζουν " Η Παρέα με τα Ποδήλατα", και έχουν θέσει ως στόχο να διορθώνουν  κάθε αδικία που βλέπουν στο σχολείο. Η Έλενα, με μεγάλη της χαρά δέχεται  να γίνει μέλος της "Παρέας με τα ποδήλατα " και αναλαμβάνει να  παρατηρεί τυχών περίεργες συμπεριφορές των συμμαθητών τους στα διαλείμ μ ατα. Τις  μέρες

Από τότε που ήμουν μικρό κορίτσι κι έκανα όνειρα  τη ζωή μου , ήμουν απόλυτα σίγουρη πως κάπου στον κόσμο, μακριά ή κοντά μου, υπήρχε ένας άνθρωπος που ήταν το άλλο μισό της ψυχής μου. Κοιτούσα τ'αστέρια στον ουρανό τα καλοκαιρινά βράδια , μύριζα μια άγρια ορχιδέα την άνοιξη και μιλούσα σ'εκείνον...Αναρωτιόμουν που ήταν ή τι έκανε τη στιγμή που τον σκεφτόμουν. Δεν μπορούσα να φανταστώ που έμενε, ποιό  ήταν το όνομα του,  ή πως  ήταν το πρόσωπο του.  Αλλά  ήξερα πως όταν κάποια στιγμή θα τον έβλεπα,  θα τον αναγνώριζα.  Έτσι όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τα  μάτια του  ήμουν σίγουρη πως  οι καρδιές μας θα χτυπούσαν στον ίδιο ρυθμό από εκείνη τη στιγμή και για πάντα.  Στις 21 Ιανουαρίου του 2001 δώσαμε ραντεβού στην εκκλησία του Αΐ -Γιώργη στο Ίνι και σήμερα  21  χρόνια μετά  συνεχίζω να πιστεύω ότι γεννηθήκαμε για να συναντηθούμε. ❤❤❤❤❤❤❤ Σήμερα δε θα  γράψω για σένα στίχους αγαπημένων ποιήτών . Θα σου αφιερώσω το τραγούδι κάποιου πλανόδιου μουσικού που τ

 Ο "Διομήδης" ήρθε στην Κρήτη οργησμένος. Κλότσησε με το παγωμένο στιβάνι του τη θερμοκρασία και την έστειλε στα βάθη της φουρτουνιασμένης  θάλασσας. Ξέσπασε πάνω στον Κούλε ,τον χτύπησε ανελέητα σα να γύρευε τρόπο να τον ξεθεμελιώσει. Εχθές , έδειχνε πως έφυγε η μανισμένη μπόρα κι άφησε  πίσω της μια ντροπαλή λιακάδα. Μα σα να το μετάνιωσε ξαφνικά, κι έπιασε πάλι ψύχρα...Εκεί, κοντά στο μεσημέρι  το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση. Σα να βρέθηκα  στο αεροδρόμιο ή σε μια στάση  περιμένοντας  ένα λεωφορείο. Δεν ξέρω... Μόνο επιβηβάστηκα  ... Ή έτρεξα  στον αμαξωτό της μνήμης κι έφτασα στην Ιερουσαλήμ την πατρίδα της ψυχής μου... Στην αυλή του Ναού της Αναστάσεως, στο πατρικό της καρδιάς μου... Εκεί που ακόμα και οι πέτρες ευωδιάζουν.  Ήταν λέει  καλοκαίρι, Αύγουστος μήνας... Κι είχα να κρατήσω μια υπόσχεση. Άνοιξα το σακίδιο μου, ψαχούλευα ανάμεσα στα τόσα μικροπράγματα , στα σκόρπια χαρτιά με τις σημειώσεις, κι αναζητούσα το κινητό μου . Ήθελα  να κάνω