Ο Γέροντας των Χριστουγέννων

 Ο "Διομήδης" ήρθε στην Κρήτη οργησμένος.
Κλότσησε με το παγωμένο στιβάνι του τη θερμοκρασία και την έστειλε στα βάθη της φουρτουνιασμένης  θάλασσας. Ξέσπασε πάνω στον Κούλε ,τον χτύπησε ανελέητα σα να γύρευε τρόπο να τον ξεθεμελιώσει.

Εχθές , έδειχνε πως έφυγε η μανισμένη μπόρα κι άφησε  πίσω της μια ντροπαλή λιακάδα. Μα σα να το μετάνιωσε ξαφνικά, κι έπιασε πάλι ψύχρα...Εκεί, κοντά στο μεσημέρι  το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση. Σα να βρέθηκα  στο αεροδρόμιο ή σε μια στάση  περιμένοντας  ένα λεωφορείο. Δεν ξέρω... Μόνο επιβηβάστηκα  ... Ή έτρεξα  στον αμαξωτό της μνήμης κι έφτασα στην Ιερουσαλήμ την πατρίδα της ψυχής μου...
Στην αυλή του Ναού της Αναστάσεως, στο πατρικό της καρδιάς μου...

Εκεί που ακόμα και οι πέτρες ευωδιάζουν.  Ήταν λέει  καλοκαίρι, Αύγουστος μήνας... Κι είχα να κρατήσω μια υπόσχεση. Άνοιξα το σακίδιο μου, ψαχούλευα ανάμεσα στα τόσα μικροπράγματα , στα σκόρπια χαρτιά με τις σημειώσεις, κι αναζητούσα το κινητό μου . Ήθελα  να κάνω μια βιντεοκλήση στη φιλενάδα μου, που της είχα δώσει  το λόγο μου ότι έστω κι από μακριά θα την ξεναγούσα στον Πανάγιο Τάφο.

Της τηλεφώνησα μέσω Viber.
Μου απάντησε  σχεδόν αμέσως...χαμογελαστή και συγκινημένη. Δίπλα της βρισκόταν ο μικρός της γιός ο καλύτερος φίλος του Μανόλη μου...τον  χαιρέτησα σχεδόν φωνάζοντας... "Γειά σου Σταύρο"...

" Γειά σου" Άκουσα μια φωνή δίπλα μου...

Δεν την αναγνώρισα αλλά έψαξα  να βρω από που ερχόταν...κοίταξα δεξιά κι αριστερά κι εντόπισα   λίγα βήματα μακριά από μένα ένα χαμογελαστό Γέροντα να με κοιτάζει με δυο καλοσυνάτα μάτια.

Δεν του απάντησα,  προχώρησα  λίγο προς το εσωτερικό του Ναού , ώστε να μπορέσει να δει η φίλη μου τον Πανάγιο Τάφο. Πήγα μέχρι εκεί που  μου επέτρεψαν  τα "δεδομένα" του δικτύου μου. Μετά η σύνδεση χάθηκε  κι εγώ επέστρεψα στην αυλή να συναντήσω τους  υπόλοιπους προσκυνητές του γκρουπ.

Περπάτησα  λίγα μέτρα και είδα το Γέροντα να με περιμένει..Μου φάνηκε παράξενο και προχώρησα λίγο για να τον συναντήσω.

-"Τι με θέλεις;" Με ρώτησε

Έμεινα έκπληκτη...

-"Εγώ; Τίποτα δε σας θέλω Γέροντα "

-" Μα πως;Αφού με φώναξες πριν από λίγο . Μου είπες γειά σου Σταύρο. "

-"Συγνώμη, αλλά δεν το είπα σε εσάς Γέροντα. Στο γιό της φίλης μου μιλούσα στο τηλέφωνο. "

-"Να πεις στο γιο της φίλης σου, πως μου έκλεψε το όνομα....Όταν ήμουν μικρός με λέγανε Σταύρο" Μου είπε  κι εγώ
δεν ήξερα τι να απαντήσω σ' αυτό τον τόσο Ιδιόρρυθμο  (όπως  μου φάνηκε εκείνη τη στιγμή ) μοναχό..,Με την άκρη του ματιού μου, είδα τη Φιλαδέλφεια ένα κορίτσι που συναντιόμασταν  κάθε χρόνο στα Ιεροσόλυμα, να μου χαμογελά καθησυχαστικά.

Αμέσως πήρα  λίγο θάρρος.

"Θα του το  πω" είπα στο Γέροντα  χαμογελώντας κι εγώ.

-"Εσένα πώς σε λένε;" με ρωτά

-"Ειρήνη "

- "Λοιπόν Ειρήνη ξέρεις ποιος είμαι εγώ;ο βοηθός του Άι -Βασίλη"

Τον κοίταζα όλο και πιο  αμήχανα και ούτε ήξερα  τι να του πω.

-"Δε με πιστεύεις "...Μου  είπε  και μου έδειξε  τη κοπέλα από το γκρουπ που βρισκόταν απέναντι.

-"Η Φιλαδέλφεια με ξέρει ρώτησε την να δεις πως λέω αλήθεια...Το απόγευμα θα είμαι πάλι εδώ. Εσύ θα έρθεις;"

-" Ναι θα έρθω "

-"Ωραία. Σας περιμένω μαζί με τη φίλη σου , να πάμε στο σπίτι μου   που είναι εδώ κοντά  να σου δώσω δωράκια να κρατάς στα παιδιά σου"

Περάσαμε τη μέρα στα Ιεροσόλυμα  κι επισκεφθήκαμε  μαζί με τον άντρα μου και τη Φιλαδέλφεια με το Γρηγόρη τα Μοναστήρια της Παλιάς Πόλης .

Το απόγευμα πήγαμε στο Ναό της Αναστάσεως κι ο Γέροντας μας περίμενε .
Προσκυνήσαμε τον Πανάγιο Τάφο και στη συνέχεια  τον ακολουθήσαμε στο κελί του.

 

Έμενε σε ένα μικρό σπιτάκι στην αυλή του Ελληνορθόδοξου  Πατριαρχείου και παρόλο που  ήταν Αύγουστος, το είχε στολισμένο με χριστουγεννιάτικα φωτάκια, και πολλές παιδικές ζωγραφιές...έμοιαζε πραγματικά με το εργαστήριο του Άι Βασίλη. 

Μας φιλοξένησε, μας πρόσφερε σούπα, πορτοκαλάδα και γλυκά. Μας μίλησε με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο και όταν φύγαμε μας γέμισε με  δωράκια για να κρατώ στα παιδιά . Αυτοκόλλητα, σελιδοδείκτες μπαλόνια και εικονίτσες με τον Πανάγιο Τάφο.

-"Τώρα με πιστεύεις ότι είμαι ο βοηθός του Άι Βασίλη;" με ρώτησε.

"-Ναι. " Του απάντησα και του υποσχεθήκαμε  πως όταν θα φεύγαμε από τους Αγίους Τόπους για να γυρίσουμε στην Ελλάδα , θα του στέλναμε ένα  μύνημα  για να δει ότι φτάσαμε στο σπίτι μας καλά.

Από εκείνη τη χρονιά, κάθε φορά που πηγαίναμε στα Ιεροσόλυμα  ξέραμε πως ο  πατέρας Ευσέβιος θα μας περίμενε χαμογελαστός  στο στολισμένο σπιτάκι του, να μας φιλοξενήσει και να μας γεμίσει ευχές και μικρές εκπλήξεις  για τα παιδιά.

Έτσι φιλοξενούσε πολλούς  προσκυνητές από κάθε γωνία του κόσμου, πρόθυμος πάντα να τους ακούσει ,να τους μιλήσει να τους κεράσει και να τους κάνει να γελάσουν με τα αστεία του. 

Προσκαλούσε στο μικρό σπιτάκι του όποιον άνθρωπο βρισκόταν στο δρόμο του, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Και μοίραζε σε όλους γλυκά και τσαντούλες με μικρές εκπλήξεις.

Ο Μανόλης μου, ήξερε πως ο βοηθός του Άι Βασίλη είναι είναι Έλληνας Αγιοταφίτης Μοναχός που ζει στα Ιεροσόλυμα και κάθε καλοκαίρι του έστελνε χρωματιστές ξυλομπογιές  καραμέλες και μπαλόνια.

Θυμάμαι όταν πήγαινε Δευτέρα δημοτικού, κι έφτιαχναν χειροτεχνίες  στην τάξη του για να στολίσουν την αίθουσα για την 28η Οκτωβρίου , είχε χτυπήσει με το ψαλίδι στα χείλη την ώρα που έκοβε ένα  χάρτινο στεφάνι, και η δασκάλα με πήρε τηλέφωνο να πάω να τον πάρω από το σχολείο.

Πήγαμε στο σπίτι, τον είχα αγκαλιά και του διάβαζα παραμύθια. Ήταν σχετικά ήρεμος  δεν έκλαιγε, αλλά δεν χαμογελούσε και δεν ήθελε να παίξει ούτε με τα λέγκο του.

Το απόγευμα χτύπησε ξαφνικά το τηλέφωνο. Είδα τον αριθμό της φίλης μου από τη Θεσσαλονίκη  κι απάντησα.
"Μάντεψε ποιόν έχω εδώ"  μου είπε.
Ήταν μαζί της ο πατέρας Ευσέβιος που είχε έρθει στην Ελλάδα για κάποιες εξετάσεις. Του διηγήθηκα την περιπέτεια του μικρού μου, κλείσαμε το τηλέφωνο και μιλήσαμε με βιντεοκλήση γιατί ήθελε να βλέπει το Μανόλη.

 
Εξήγησα στο μικρό μου πως ήταν ο Πατέρας Ευσέβιος και ότι ήθελε να του ευχηθεί περαστικά. Όση ώρα μιλούσαν ο Μανόλης  μου, άρχισε σιγά σιγά να χαμογελάει και μετά που έκλεισε το τηλέφωνο, ζωγράφισε ένα ουράνιο τόξο.

Δε θα ξεχάσει ποτέ εκείνο το απόγευμα που ο βοηθός του Άι Βασίλη τον πήρε τηλέφωνο να του ευχηθεί περαστικά.

Την τελευταία φορά που μιλήσαμε με τον πατέρα Ευσέβιο εγώ κι ο Αντώνης  ήταν πριν λίγες μέρες....

Χθες , ο Φιλόξενος και χαμογελαστός  Πατέρας Ευσέβιος, ο Αγιοταφίτης Γέροντας των Χριστουγέννων, έφυγε...

Αποφάσισε να  πάει στην Άνω Ιερουσαλήμ  τις μέρες που η Αγία Πόλη είναι ακόμα στολισμένη . Δε θα μπορούσε να φύγει άλλη εποχή.

Ο Έλληνας  Αγιοταφίτης  π. Ευσέβιος υπήρξε ένας χαρισματικός άνθρωπος  τον οποίο  συνάντησαν εκατοντάδες  προσκυνητές των Αγίων Τόπων.  Πάντα μιλούσε για το Χριστό, την ορθοδοξία και αγαπούσε  όλους τους ανθρώπους. 

 Οποιαδήποτε στιγμή τον έφερνε ο Θεός στο δρόμο μας, ήταν πάντα φορτωμένος με τσάντες γεμάτες δώρα, παιχνίδια,γλυκά εικονίσματα  και κάθε είδους ευλογία για μικρούς και μεγάλους. Σα να είχε μια αποστολή: Να κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν και πάλι παιδιά. 

Περπατούσε χαμογελαστός κι ακούραστος  στα δαιδαλώδη πλακόστρωτα σοκάκια της  Ιερουσαλήμ, και κάθε δειλινό που ο ήλιος έβαφε με όλες τις αποχρώσεις του χρυσού, του κόκκινου τις εκκλησίες, τους Μιναρέδες, τις συναγωγές, κι ένα γλυκό φώς απλωνόταν πάνω από την Αγία Πόλη, τον συναντούσαμε  στην Αυλή του Ναού της Αναστάσεως, εκεί όπου περίμενε τους  Ορθοδόξους προσκυνητές από κάθε  γωνιά της γης ,να τους χαρίσει ένα ενθύμιο το οποίο θα έπαιρναν μαζί τους επιστρέφοντας στη χώρα  τους. 

Το κελί του  ήταν ένα μικρό χαρούμενο,πολύχρωμο γιορτινό εργαστήριο κι ακουγόταν συνεχώς χριστουγεννιάτικες μελωδίες.Εκεί  όπου τύλιγε τα δώρα που ο ίδιος αγόραζε και στη συνέχεια  τα  πρόσφερε με απέραντη αγάπη κι ένα τεράστιο χαμόγελο. Αλλά ακόμα και αν του χάριζαν κάτι οι προσκυνητές που τον γνώριζαν κι επέστρεφαν κάθε χρόνο στην Αγία Γη, εκείνος δεν το κρατούσε για τον εαυτό του, ακόμα κι αυτό το δώριζε  σκορπίζοντας  τη χαρά  στους γύρω του. 

Η πόρτα του ήταν πάντα ανοιχτή, ώστε να φιλοξενίσει κάθε κουρασμένο σωματικά και ψυχικά άνθρωπο, κι από το παράθυρό του κρεμόταν πάντα ένα καλάθι,  με το οποίο  κατέβαζε τα δωράκια του , ευλογίες στους  προσκυνητές που περνούσαν από το δρόμο οποιαδήποτε  ώρα και αν έφευγαν για την πατρίδα τους, ακόμα και τα χαράματα. 

  Στην Αγία Γη βρέθηκε από μικρό παιδάκι ως μαθητής της Σχολής Σιών, ήταν Αρχιμανδρίτης και Ιεροψάλτης στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων με αξιοθάυμαστες θεολογικές σπουδές και γνώσεις. 

Πάντα πρόθυμος να σκορπίσει αγάπη και χαρά. 

Θα μας λείψεις πολύ  σεβαστέ και αγαπημένε μας πατέρα Ευσέβιε, Αλλά όλα όσα μας χάρισες είναι εδώ.Στην καρδιά μας βρίσκονται τα λόγια σου,στα βιβλία μας θα υπάρχουν οι σελιδοδείκτες σου, στις γιορτές θα στολίζουμε τα διακοσμητικά πασχαλινά αυγουλάκια, και τα Χριστούγεννα τα μπαλόνια σου. Ο Μανόλης έχει ακόμα αυτοκόλλητα... 

Σε αγαπάμε πολύ! Κι  ευχόμαστε ο Θεός να αναπαύσει  ταπεινή  και γλυκιά σου ψυχούλα και να σου χαρίσει τον Παράδεισο  ώστε να ψάλεις με τους αγγέλους. 

Αιωνία σου η μνήμη. 

Καλό Παράδεισο και καλή αντάμωση! 

Με αγάπη τα κοπέλια τα Κρητικά και η Ειρήνη Πάση...

Έτσι όπως μας έλεγες.

Καλό ταξίδι στον Παράδεισο.