ΕΙΡΗΝΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Γειά σου αγαπημένη μου μπλογκογειτονιά. Σήμερα ήρθα να μιλήσουμε για βιβλία και να σας προτείνω δύο που διάβασα και μου άρεσαν πολύ.  "Σέρρα"  Η ψυχή του Πόντου του Γιάννη Καλπούζου από τις εκδόσεις. Ψυχογιός  "Ενόψει του εκτοπισμού των Αρμενίων απ' την Τραπεζούντα τον Ιούνιο του 1915, ένα κορίτσι που μοιάζει να το ζωγράφισε ο ίδιος ο Θεός καταφεύγει στο σπίτι ενός αγνώστου.  Στην Ορντού ένα άλλο κορίτσι εύπορης ελληνικής οικογένειας ετοιμάζεται για τον γάμο της και πασχίζει να οραματιστεί το μέλλον μ' έναν άντρα τον οποίο ελάχιστα γνωρίζει. Ο χαρισματικός, θρήσκος και θεματοφύλακας  των ηθών της εποχής Γαληνός Φιλονίδης διχάζεται ανάμεσα σε δυο γυναίκες  δοκιμάζεται εμπρός στις ιδέες του έρχεται αντιμέτωπος με την αγριότητα και το μίσος· συντρίβεται και θέτει ως στόχο ζωής να εκδικηθεί εκείνον που του προκάλεσε τον μέγα πόνο. Στο παρασκήνιο της μυθοπλασίας ιχνογραφείται ο Πόντος μέχρι την ανταλλαγή των πληθυσμών η ομογενοποίηση των φυλών   με συνδετι

"Αν το να ονειρεύεσαι είναι τρέλα, τότε ο ήρωας της ιστορίας μας ίσως να είναι πράγματι τρελός. Αν το να πραγματοποιείς το όνειρό σου είναι μια τρέλα ακόμα μεγαλύτερη, τότε ο ήρωάς μας πιθανόν να είναι πιο τρελός κι απ’ τους τρελούς. Μα αν θυσιάζεις τον εαυτό σου για να πραγματοποιήσεις ένα όνειρο που θα κάνει καλύτερη τη ζωή των άλλων δίχως να περιμένεις αντάλλαγμα, τότε είσαι από κείνους που ο κόσμος τούς χαρακτηρίζει «Τρελούς» επειδή δεν τους καταλαβαίνει. Αυτοί, όχι μόνο δε νοιάζονται για το πώς τους χαρακτηρίζουν, αλλά και συνήθως φροντίζουν να κρατούν μυστικό το όνομά τους. Είναι οι ενάρετοι και τολμηροί της ζωής που ταπεινά και αθόρυβα οδηγούν τον κόσμο, ανοίγοντας δρόμους μέσα από σιδερόφρακτα τείχη, βουνά γιγάντια και θεόρατα θεριά. Ο ήρωας της ιστορίας μας είναι ένας απ’ αυτούς τους εκλεκτούς και είναι αποφασισμένος να τα βάλει με το φοβερό Θεριό…" Καλημέρα αγαπημένη μου Σαββατιάτικη παρέα! Σήμερα στις 10: 30 στο Ραδιο

   "Κάποτε, σε μια χώρα μακρινή, ο βασιλιάς της νοιαζόταν μόνο για τη διασκέδασή του μέχρι που η χώρα του βυθίστηκε στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Οι κάτοικοι υπέφεραν και άρχισαν να εγκαταλείπουν σιγά σιγά τον τόπο τους μέχρι που το βασιλόπουλο πήρε την απόφαση να ανορθώσει το ηθικό του λαού του και να τον συσπειρώσει στην κοινή δουλειά. Η ακλόνητη πίστη του χαρισματικού "βασιλόπουλου" θα δώσει πνοή στους ανθρώπους του τόπου και θα καταφέρει το ακατόρθωτο. Ο μυθικός κόσμος του παραμυθιού ενσαρκώνει την αναζήτηση αξιών, όπως της γενναιότητας, της προσφοράς και της θυσίας. "Ένα παραμύθι για παιδιά και μαζί ένα διήγημα για τους μεγάλους. Μια πλαστική διαμαρτύρηση για ένα περίσσιο κοινωνικό κακό. Μια σάτιρα και μια φάρσα. Ένα βιβλίο και μια πράξη [...], ένα ηθικό ποτό προσφερμένο σε καλότεχνο ποτήρι. Πατριωτικό μάθημα σε ζωγραφιές". Γειά σου αγαπημένη μου μπλογκογειτονιά! Σήμερα σας έχω μια ξεχωριστή βιβλιοπρόταση! " Παραμύθι χωρίς όνο

Ο Ρομπεν των Δασών είναι ένας από τους πιο γνωστούς λογοτεχνικός ήρωες. Για πρώτη φορά ο μύθος του εμφανίζεται το 15ο αιώνα σε κείμενα και λαϊκα άσματα της  Αγγλίας. Από τότε, η ζωή της συντροφιάς στο δάσος του Σέργουντ έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλούς συγγραφείς. Η δική μας ιστορία ξεκινά από την εποχή που ο πρίγκιπας Ιωάννης προσπαθεί να πάρει από τον αδελφό του, Ριχάρδο το θρόνο της Αγγλίας. Ο Ρομπέν και οι σύντροφοι του βρίσκουν καταφύγιο στο δάσος του Σέργουντ. Εκεί θα ζήσουν πολλές περιπέτειες, ενώ ο Ρομπέν των Δασών θα γίνει ένας ζωντανός θρύλος Χριστός Ανέστη αγαπημένη μου παρεούλα του Σαββάτου σήμερα στις 10 :30 στο Ραδιοφωνικό σταθμό της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης στους 99,7 στα FM  διαβάζουμε το παραμύθι του αγαπημένου μας Ρομπέν των Δασών. Καλή Ακρόαση! **Η εκπομπή  μεταδίδεται σε επανάληψη κάθε Πέμπτη στις 20:00 

Το καράβι πλησίασε σιγά σιγά στο λιμάνι. Η αφηρημένη σκιά  που παρατηρούσα στο βάθος του ορίζοντα άρχισε να παίρνει σχήμα. Να γεμίζει χρώματα και να γίνεται νησί. Μάιος μήνας και οι ανοιχτές αγκαλιές του θυμαριού του Ελίχρυσου και του φασκόμηλου μας υποδέχτηκαν με το που πατήσαμε το πόδι μας στη στεριά.  Μια γαλήνη αλλιώτικη από των υπόλοιπων νησιών μας καλωσόρισε.    Η Κάσος απλώθηκε μπροστά μας. Όμορφη, ξεχωριστή με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη των  φιλόξενων ανθρώπων. Την αγάπησα πολύ!  Είναι από εκείνους τους τόπους που με αγγίζουν και τους νιώθω δικούς μου χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το λόγο. Και από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι αυτό το Σαββατοκύριακο που θα περνούσαμε οι δυο μας με τον άντρα μου σε αυτό το μικρό ήσυχο νησάκι θα ήταν από τα ομορφότερα μας.  Για τις βόλτες μας, τα χαμόγελα, την αγκαλιά στο ηλιοβασίλεμα, τις  κουβέντες μας...Για τα  δεκάδες χρώματα και συναισθήματα που χόρευαν αγκαλιασμένα με τα κύματα στο ξωκκλήσι του Αγί

Κάπου ψηλά στους ουράνιους φωτεινούς κήπους ζει ο Αχτιδοϋφαντής μαζί με τους μικρούς, φτερωτούς Ταχυδρόμους του Ήλιου. Κάθε μέρα λίγο πριν ξημερώσει  και ενώ όλοι κοιμούνται, ο Αχτιδοϋφαντής τραβάει μία μία τις αχτίδες του ήλιου και τις παραδίδει στους Ταχυδρόμους ώστε να χαρίσουν στον καθένα από εμάς το δικό του ξεχωριστό φως...  Κάθε ηλιαχτίδα έχει έναν και μοναδικό παραλήπτη και οι φτερωτοί Ταχυδρόμοι πρέπει να κάνουν την παράδοση, γιατί αλλιώς δεν θα ξημερώσει. Κάποιες αχτίδες κατεβαίνουν χορεύοντας κυματιστά άλλες μυρίζουν όμορφα γλυκά ή πικάντικα, κάποιες ταιριάζουν στα φυτά και άλλες πηγαίνουν στα ζώα, μα όλες πρέπει να βρουν τον δικό τους παραλήπτη.  Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν τις ηλιαχτίδες. Τις διώχνουν και γκρινιάζουν όλη μέρα, όμως υπάρχουν κι εκείνοι που τις υποδέχονται με ευγένεια παρόλο που δεν τις βλέπουν και με τη συντροφιά της ξεχωριστής τους ηλιαχτίδας φτιάχνουν τις δικές τους όμορφες καθημερινές στιγμές γεμάτες καλοσύνη... 

Χριστός Ανέστη αγαπημένη μου μπλογκογειτονιά! Καλό, ευλογημένο και μυρωδάτο Μάη να έχουμε! Σήμερα ο καιρός είναι λιγάκι μουντός αλλά ευτυχώς προλάβαμε χθες και πήγαμε μια υπέροχη εκδρομή στο Οροπέδιο Λασιθίου μαζί με το παρεάκι μου το Μανόλη. Η φύση μας υποδέχτηκε στολισμένη σα νυφούλα και οι μυρωδιές από το φρέσκο ανοιξιάτικο αεράκι μας συντρόφευαν σε όλη τη διάρκεια της ημέρας! Περάσαμε υπέροχα! Πρώτη μας στάση ήταν στην Ιερά Μονή Κρεμαστών για να προσκυνήσουμε τη χάρη των Μυροφόρων.  Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε στο χωριό Ψυχρό να δούμε το Δικταίον  Άντρο τους μαγευτικούς σταλακτίτες και την υπέροχη θέα...  Και τέλος καταλήξαμε στο όμορφο και παραδοσιακό χωριό Κράσι στη σκιά του Γέρο - Πλάτανου ενός από τα αρχαιότερα δέντρα της Ευρώπης. Ο Νίκος Καζαντζάκης μαζί με τον Κώστα Βάρναλη πέρασαν πολλά καλοκαίρια στη σκιά του.  Περάσαμε υπέροχα!  Σας προτείνο