ΕΙΡΗΝΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

  Κάτω από το μολυβένιο ουρανό, τα χρώματα της φύσης γίνονται πιο έντονα! Η μυρωδιά της βροχής μεθά τα πολύχρωμα φύλλα των δέντρων και αρχίζουν αργά να ταξιδεύουν προς το νοτισμένο χώμα. Ήρθανε οι λευκές πεταλούδες που κάθε τέτοια εποχή, σαν τις μικρές νεραϊδούλες των παραμυθιών πετούν στο περιβόλι πάνω από τις τριανταφυλλιές . Αγαπώ το Φθινόπωρο, τις μυρωδιές, τα χρώματα του. Απομεσήμερα γλυκά με το παράθυρο ανοικτό στην αύρα του Σεπτέμβρη, ο Αντώνης κάθεται στο πιάνο παίζοντας την όμορφη μελωδία του Caruso… Ο Μανώλης ζωγραφίζει. Κι εγώ φτιάχνω για τα δωμάτια τους τις πρώτες κατασκευές για φέτος. Ένα φάρο και ένα βότσαλο για τον Αντώνη συντροφιά στα μουσικά ταξίδια του! Μια θήκη για καλτσάκια για το Μανωλάκι. Τα γλυκά μου πατουσάκια θα κρυώνουν σε λίγο καιρό…. αλλά και δυο ζωάκια μαθητές πάνω σε καμβά. Για τη θήκη για τα καλτσάκια χρειάστηκα τα εξής υλικά: 1 παιδικό κρεμαστάρι για ρούχα, λινάτσα, τσόχα, κουμπιά, κορδέλα, ένα κομμάτι χαρτί από εκείνο που τυλίγουν τ

  Πρωινό του Σεπτέμβρη, ένα μικρό σπουργίτι κάθεται στο γραμματοκιβώτιο, ξαφνιάζεται από το άνοιγμα της πόρτας αλλά δεν φεύγει καθώς περνάμε από μπροστά του. Τα παιδιά του χαμογελούν. Βαδίζουμε για τα σχολεία μας. Είναι μια γλυκιά φθινοπωρινή μέρα, με το άρωμα της Στεφανωτής να διαποτίζει την ατμόσφαιρα, καθώς ανθίζει σε κάθε αυλή και μπαλκόνι της γειτονιάς μας. Τα παιδιά κουβεντιάζουν για τις αλλαγές της νέας σχολικής χρονιάς.    Ο Αντώνης μου, με μια εφηβική τσάντα στον ώμο μιλά για τις πρώτες μέρες στο Γυμνάσιο, έχει ένα χαρούμενο τόνο στη φωνή του και μια μεγάλη δίψα να ανακαλύψει τον καινούργιο κόσμο που του άνοιξε τις πόρτες φέτος. Οι ανησυχίες που μου δημιουργούσε φέτος η μετάβαση του από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο άρχισαν σιγά σιγά να καταλαγιάζουν και αυτό γιατί τον βλέπω τόσο χαρούμενο και νιώθω ότι είναι καλά.    Ο Μανώλης μου τραβάει στο δρόμο μια τσάντα με ροδάκια, έχει το αγαπημένο του χρώμα, πορτοκαλί, όμως δεν του αρέσει η προοπτική να γεμίσει η τσάντα του σκόνες κα