ΕΙΡΗΝΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

 Καλησπέρα μπλογκογειτονίτσα! Ξέρετε τι μου είχε λείψει  το φετινό καλοκαίρι; Μια εκδρομή. Από εκείνες που πρέπει να ξυπνήσουμε  τα χαράματα για να προλάβουμε το λεωφορείο και μόλις  ένας ήλιος  νυσταγμένος και χουζούρης πιάσει τις χρυσοκόκκινες  κιμωλίες του κι αρχίζει σαν παιδί να χρωματίζει τον  καλοκαιρινό αλλά μουντό πίνακα του ουρανού  της πόλης εμείς να του χαμογελάσουμε κατεργάρικα επειδή τον προλάβαμε και ξυπνήσαμε πρώτοι. Χθες το πρωί λοιπόν,  Κυριακή γιορτή και σχόλη ετοιμάσαμε μαζί με το Μανόλη τα σακίδια μας και φύγαμε  σαν τα χελιδόνια για τα μέρη και τις θάλασσες του Νότου. Η πρώτη μας στάση ήταν στο μικρό εκκλησάκι - μνημείο  των Αγίων Πάντων που βρίσκεται στα Αμιρά και είναι αφιερωμένο στη μνήμη των θυμάτων του ολοκαυτώματος της Βιάννου . Στην οροφή του κρέμονται 461 καντήλια ένα για κάθε αθώο θύμα της ναζιστικής θηριωδίας που εκτελέστηκαν στο χωριό. 461 Καντήλια που πάνω η μνήμη καίει άκαυτη βάτος. Προσκυνήσαμε ευ

Το ελαφρύ αεράκι τίναζε τα εύθραυστα λουλούδια της Βουκαμβίλιας. Λες,και οι μικρές ροζ καμπανούλες ανήγγειλαν την άφιξη της. Έσπρωξε τη βαριά καγκελόπορτα και βρέθηκε στην αυλή. Πολλές φορές το ονειρεύτηκε τούτο το σπίτι. Φανταζόταν πως υπήρχε ένας μικρός κήπος γεμάτος βότανα ,κρυμμένος στην πίσω του πλευρά. Τις χειμωνιάτικες μέρες θα καθόταν δίπλα στο πατάθυρο με μια κούπα ζεστό τσάι  και θα κοιτούσε τη βροχή να  πέφτει πάνω στα  αγαπημένα της φυτά, την άνοιξη θα περπατούσε ανάμεσα στα ανθισμένα παρτέρια, και οι πύλινες γλάστρες με τα ζουμπούλια θα καμάρωναν στον ήλιο του γλυκού μεσημεριού... Το καλοκαίρι θα καθότανε κάτω από τα  δέντρα με μια παγωμέμη λεμονάδα, αρωματικά κεριά, παρέα μ' ένα βιβλίο και την αγαπημένη της μουσική. Προχώρησε λίγο πιο μέσα  στον αφρόντιστο διάδρομο. Ο ήλιος είχε αρχίσει την πορεία του προς τη δύση και στην ατμόσφαιρα επικρατούσε λίγη ψύχρα εντελώς αδικαιολόγητη για Αύγουστο  μήνα. Υπήρχε μια  γκρίζα φυάλη  υγραερίου παρατημένη στην άκ

We were born to be real. Not to be perfect!  Ένας εντελώς απρογραμμάτιστος ελληνικός καφές σε μια ξαφνική βόλτα στο κέντρο της πόλης.  Στα γνωστά μας πολύχρωμα τραπεζάκια, με έθνικ μελωδίες,  και ροκ μπαλάντες... Ο ατμός του καφέ μου χόρευε στο ρυθμό... 

"Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια" "Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια" επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται. "Ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου αυτός είναι που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό." "Ο χρόνος πού έχασα για το τριαντάφυλλό μου…" έκανε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται. "Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια», είπε η αλεπού. «Αλλά εσύ δεν πρέπει να το ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος γι’ αυτό που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου…" "Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου"επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, για να το θυμάται.." Το τριαντάφυλλο του Μανόλη! 😊 το  ελευθέρωσε απ' τη γυάλα!

Η Ευανθία, ήρθε στο Κηποθέατρο Νίκος Καζαντζάκης  ένα αυγουστιάτικο βράδυ  που η πολιτεία έμοιαζε να είναι βγαλμένη από τις σελίδες της Σονάτας του Σελινόφωτος του Γιάννη Ρίτσου... Το Ηράκλειο...μια πόλη ασβεστωμένη με φεγγαρόφωτο, σχεδόν άυλη σαν μεταφυσική. Με τις μελωδίες από τη μουσική  και το μαγικό βιολί της, η αγαπημένη μου Ευανθία μας ταξίδεψε στους παραμυθένιους δρόμους της Ανατολής. Οι νότες  απλώθηκαν  πάνω από τα τείχη, τα κτήρια, τα δέντρα, αγκάλιασαν τις καρδιές κι έπεφταν σα χρυσόσκονη πάνω στους δρόμους. Άραγε, πόσες φορές έτρεξα χαρούμενη σε αυτά μουσικά μονοπάτια; πόσες φορές τα περπάτησα σκεφτική;  Αμέτρητα ταξίδια με τις μελωδίες  της. Ατέλειωτα χιλιόμετρα... Και μυρωδιές...Από λουλούδια, από θαλασσινό αεράκι,από μπαχάρια και βότανα... Μέσα στο μυαλό μου  σχηματίστηκαν εικόνες ...Μέρες ηλιόλουστες  ανοιξιάτικες να  στολίζω λαμπάδες, με πολύχρωμες κορδέλες, να βάφω ξύλινα κουτιά και να τα βλέπω να μεταμορφώνονται σιγά -σιγά με τις πατίνες, τα κατάλληλα μ

Δύσκολη μέρα σήμερα..Αλλά εγώ ήρθα, αυτό το μεσημεράκι του Αυγούστου, να σε  πάρω να πάμε βόλτα  σε  δυο μακρινές και χρωματιστές  γειτονιές.. Με μπαλκόνια κατάφυτα και παράθυρα στολισμένα με γεράνια. Μην κοιτάς το μεγάλο ρολόι. Έχουμε χρόνο...  Μπορεί να συναντήσουμε ονειροπόλους καλλιτέχνες και ποιήτες...Βάλε για σημάδι τον τοίχο με το γράφιτι να μη χαθείς και περπάτα...Στενά  δρομάκια με  χρώματα κι ευωδιές. Στάσου ένα λεπτό για να  μυρίσεις το δροσερό αεράκι και ν' ακούσεις  τα τραγούδια των πουλιών που κρίβονται μέσα στη λεβάντα.  Χάιδεψε τα λουλούδια,μίλησε τους. Μπορεί να βρίσκονται σε άλλη χώρα όμως θα καταλάβουν τι τους λες...γιατί η αγάπη είναι διεθνής γλώσσα.   Φύγαμε; Τι ανάγκη έχουμε το αεροπλάνο... Αφού η ψυχή μας έχει φτερά! 

Δειλινό στην καρδιά της πόλης... Τα φύλλα ταξιδεύαν κυκλικά  με το νερό του συντριβανιού κι εγώ με τη γλυκιά γεύση του sorbet Μάνγκο και τους νοσταλγικούς  ήχους της swing μουσικής που έπαιζε  ένα ζευγάρι  χαρούμενων πλανόδιων μουσικών. Όλη η πλατεία είχε γεμίσει από τις μυρωδιές της λιωμένης  καραμέλας, των λουκουμάδων που σιγοψηνόταν και  από το βάθος ερχόταν το άρωμα της θάλασσας.  Κάποια  παιδιά χόρευαν, κι ένα πολύχρωμο ανθρώπινο ποτάμι κατέβαινε με γέλια κι ανέμελη διάθεση από τη Δαιδάλου ενώ σιγοψιθύριζα το τραγούδι της Καζαμπλάνκα.... "You must remember this A kiss is just a kiss A sigh is just a sigh The fundamental things apply As time goes by" . 🎷🎼🎤 Μετά από καιρό, ήθελα να περπατήσω στους δρόμους της πόλης και να νιώσω τους ήχους μαζί με τα χρώματα της να με κατακλύζουν. 

Ένας Έλληνας φαντάρος βρίσκεται σε στρατόπεδο της γερμανικής Σιλεσίας, στο Γκαίρλιτς, και απασχολείται περιστασιακά στο φωτογραφείο του Γκύντερ Ζόμμερ προσπαθώντας να μάθει την τέχνη. Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα οδηγεί μια νέα κοπέλα στο στούντιο. Είναι το πρώτο πορτρέτο που τολμά να βγάλει χωρίς τη βοήθεια του δασκάλου του. Όταν παρατηρεί τη φωτογραφία προσέχει το θλιμμένο βλέμμα της κοπέλας. Μια απρόσμενη σχέση αρχίζει. Και μαζί της μια περιπέτεια που σημαδεύει τη ζωή τους για πάντα. Η εικόνα πυροδοτεί συναισθήματα, ο μύθος του Πυγμαλίωνα που ερωτεύτηκε το άγαλμα της θεάς επανέρχεται. Η υπόθεση ξετυλίγεται στα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, τότε που ένα γεγονός πρωτόγνωρο για τα παγκόσμια στρατιωτικά χρονικά σημαδεύει την ελληνική ιστορία: Τη στιγμή που τα βουλγάρικα στρατεύματα καταλαμβάνουν αμαχητί τη Μακεδονία, το Τέταρτο Σώμα Στρατού παραδίδεται από τη φιλοβασιλική διοίκησή του σε ξένη δύναμη και εκπατρίζεται. Σχεδόν εφτά χιλιάδες μάχιμοι φορτώνονται σε τρένα και

 Όταν είμαι αρρωστούλα  χρειάζομαι αρωματικό τσαγάκι  κι ένα παραμύθι. " Το Ξέφωτο " της Τατιάνας Αβέρωφ είναι ένα ιδιαίτερο  ιστορικό  μυθιστόρημα, όμορφα γραμμένο που με ταξιδεύει στο τουρκοκρατούμενο Μέτσοβο στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα. Πρωταγωνίστρια είναι η Ιφιγένεια κόρη του  Νικόλαου Αβέρωφ αδελφού του διάσημου  ευεργέτη , ένα  μικρό  ονειροπόλο και ασυμβίβαστο κορίτσι που εφευρίσκει τρόπους να δραπετεύει από την κλειστή πατριαρχική κοινωνία που ζει και έχει δημιουργήσει μια μυστική κρυψώνα πάνω από τη ντουλάπα του σπιτιού της. Μια Κυριακή, στην πλατεία της εκκλησίας του χωριού  αντικρίζει για πρώτη φορά  τα περίεργα μάτια ενός αγοριού και από εκείνη τη στιγμή ξεκινά η ρομαντική ιστορία των δύο παιδιών με φόντο την επανάσταση του 1875  σε Ήπειρο και Θεσσαλία . Μια ιστορία πλεγμένη με τα ήθη  τα έθιμα  και τα κοινωνικά γεγονότα της περιοχής.  Το βιβλίο με συνεπήρε από τις πρώτες σελίδες και με ταξιδύει αυτές τις περίεργες μέρες... Σας το προτείνω