ΕΙΡΗΝΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

"Τίποτα δεν είναι τυχαίο  σ'αυτή τη ζωή.  Οι άνθρωποι που θα συναντήσουμε μέσα στο πέρασμα του χρόνου και θ 'αγγίξουν με θαυμαστό τρόπο την καρδιά μας.... Οι πιο κοντινοί μας φίλοι. Οι αγαπημένες μας συνήθειες.  Η μουσική που μας αρέσει. Ο καφές που θα πιούμε το πρωί.  Οι προορισμοί που θα επιλέξουμε για τα ταξίδια μας. " Αυτές τις σκέψεις έκανα κι εγώ διαβάζοντας το βιβλίο της αγαπημένης μου φίλης Μαρίας Στυλιανού...  Τίποτα δεν είναι τυχαίο... Η συνάντηση με τη γλυκιά κι ευγενική  μου Μαρία, έγινε για να γνωρίσω την ποίηση της  αγαπημένης Κύπρου και να διαβάσω την ιστορία μιας δυνατής και μεγάλης αγάπης.  Είχα ανταμώσει τους ήρωες της ποιητικής συλλογής της Μαρίας, σε ρομαντικά ριζόχαρτα  και είχα στολίσει με την ομορφιά τους πολλές δημιουργίες, όμως δεν είχα διαβάσει ποτέ καμιά  ιστορία που να με ταξιδεύει στις ζωές τους.  Μέσα από το βιβλίο της Μαρίας "Η ευτυχία μου έχει το όνομα σου"  Έκανα ένα

Όταν η Σμαράγδα, στα τέλη του 1874, φτάνει από την Κωνσταντινούπολη στη Σύμη με το καράβι του ηλικιωμένου Μόσκοβου, δεν περιμένει ότι στο νησί με τα πολλά προνόμια και τους επιδέξιους σφουγγαράδες θα βρει την ευτυχία. Η ευτυχία αυτή, ωστόσο, θα σημαδευτεί από πολύχρονη ατεκνία, μέχρι τη μέρα που θα κλείσει στην αγκαλιά της τον πεντάχρονο ορφανό Γιοσίφ, που οι συμπατριώτες της θα αποκαλέσουν «το Αραπί», δυσκολεύοντας την ένταξή του στην προηγμένη για τα δεδομένα της εποχής κοινωνία τους. Καθώς τα χρόνια περνούν, η Σμαράγδα θα βιώσει οδυνηρές απώλειες και μια βαριά προδοσία, που θα την υποχρεώσει να αφήσει τη Σύμη για τη Ρόδο λίγο πριν από την ανατολή του νέου αιώνα. Στη Ρόδο, όπου το χνότο του Οθωμανού είναι πιο αποπνικτικό, θα παρεισφρήσει στην ανδροκρατούμενη επιχειρηματική κοινότητα του νησιού με το άρωμά της, τον Ροδανθό. Κι ενώ η Τουρκοκρατία παραχωρεί τη θέση της στην Ιταλοκρατία και οι Έλληνες παλεύουν να διατηρήσουν την εθνική τους υπόσταση, η οικογένειά

Συναντιόμασταν κάθε καλοκαίρι στο Μπετζαχούρ...Ερχόταν στο ξενοδοχείο που βρίσκεται κοντά στο Μοναστήρι των Ποιμένων  για μιλήσει με τους προσκυνητές και να πει σε όλους έναν καλό, παρηγορητικό λόγο...  Κρητικός παλιάς κοπής , με έντονη τη ντοπιολαλιά σε κάθε του κουβέντα κι ένα χείμαρρο από ψαρά γένια να κατρακύλα ατίθασος στο μπέτη του. Είχε τη γαλήνια μορφή του Μονάχου και το αγέρωχο ασυμβίβαστο βλέμμα των παλιών  ανταρτών που πόζαραν περήφανοι, ζωσμένοι με τα φυσεκλίκια τους μέσα στις φωτογραφίες που κρεμόταν στον τοίχο του καφενείου του χωριού, δίπλα από το κάδρο του Ψαρονίκου.  "Μα έτσι δεν πρέπει να είναι ο Αγιοταφίτης;"   Σκεφτόμουν κάθε φορά που τον συναντούσα. Απλός, γαλήνιος μα και πολεμιστής, για να σηκώνει κάθε μέρα την ελληνική σημαία στην Αγία Γη.  Χθες το πρωί έφυγε ξαφνικά για την Άνω Ιερουσαλήμ... Τον  βλέπω με τη φαντασία μου να μας αποχαιρετά , όπως τον κοιτούσα από το παράθυρο του λεοφωρείου κάθε φορά π

Παραμύθια  από γαρύφαλλο και μέλι...Με το άρωμα  της λιωμένης καραμέλας απ' το μικρό  καροτσάκι που φτιάχνει το μαλλί της γριάς , να μετατρέπει  το φεγγαρόφωτο  σε χρυσόσκονη πάνω απ την  πλατεία και στους δρόμους της αγοράς.. Ιστορίες πασπαλισμένες με ζάχαρη άχνη  κανέλα, και φαντασία.  Έτσι, μέχρι να πούμε το καλό τέλος αυτού του παραμυθιού... "Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα"

Οι πρώτες μέρες του νέου χρόνου είναι οι κενές σελίδες ενός βιβλίου 365 σελίδων.  Γράψε ένα παραμύθι!  Έτσι, για ν'ανθισει στα χείλη το παιδικό σου αλάβωτο χαμόγελο.