ΕΙΡΗΝΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Ζούσε κάποτε σε ένα μακρινό λιβάδι μια μικρή Μαύρη Πεταλούδα . Δεν ήξερε, ούτε είχε ποτέ φανταστεί πόσο ευτυχισμένη ήταν μέχρι τη στιγμή που άρχισε να στερεύει το νερό και μια μεγάλη ξηρασία χτύπησε τον τόπο της. Οι πεταλούδες αρρώσταιναν από την πείνα και παρέλυαν. Ο τόπος τους σιγά σιγά ερήμωνε, η μητέρα της Μαύρης Πεταλούδας έπεσε ετοιμοθάνατη στο κρεβάτι και παρακάλεσε τη μικρή της να φύγει μακριά για να σωθεί.  Η μικρούλα θλιμμένη πέταξε με όση δύναμη της είχε απομείνει για άλλους τόπους και  σταμάτησε πάνω από ένα ήσυχο  καταπράσινο λιβάδι γεμάτο όμορφα μυρωδάτα λουλούδια.  Ακούμπησε εξαντλημένη πάνω σε ένα ανθάκι κι ένα μικρό κίτρινο πεταλουδάκι στην ηλικία της την υποδέχτηκε με μεγάλη κατανόηση πάρα το γεγονός πως  του φάνηκε περίεργο το μαύρο χρώμα της.  Όμως, για κακή της τύχη όλες οι άλλες πεταλούδες, ήταν επιφυλακτικές και πιστεύοντας τα λόγια ενός Καφέ Γκρι Πεταλούδου, την έδιωξαν μακριά από φόβο ότι θα φέρει κι άλλες μαύρες

Ήταν ένα μεσημέρι του περασμένου  φθινοπώρου όταν ο Μανόλης επέστρεψε  χαρούμενος στο σπίτι  και μου είπε πως δήλωσε συμμετοχή στη θεατρική ομάδα του σχολείου. Έδειχνε πραγματικά ενθουσιασμένος γιατί θα ερχόταν ένας εμψυχωτής από το εθνικό θέατρο για να καθοδηγήσει και κάνει μαθήματα στα παιδιά . Πέρασαν οι μέρες, ξεκίνησαν σιγά σιγά οι συναντήσεις με τους υπόλοιπους μαθητές και τις υπεύθυνες καθηγήτριες στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, και όρισαν δύο μέρες την εβδομάδα να βρίσκονται μόλις τελειώνει το σχολείο. Το ωράριο  ήταν αρκετά δύσκολο επειδή ο Μανόλης έφευγε το πρωί, έμενε στη θεατρική ομάδα και χωρίς να επιστρέφει καθόλου στο σπίτι πήγαινε κατευθείαν στο φροντιστήριο. Εκείνες τις μέρες το μεσημεριανό φαγητό το έπαιρνε μαζί του και υπήρξαν φορές που έτρωγε μέσα στο αυτοκίνητο στο δρόμο προς το μάθημα. Κι όμως, εκείνες οι απαιτητικές μέρες ήταν οι πιο όμορφες για εκείνον. Υπήρχε πάντα μια γαλήνη στα μάτια του όσο κουρασμένος κι αν ήταν. Αργά το απόγευμα που επέστρεφε σ

Η Ευθυμία ήταν ένα γλυκό χαρούμενο κοριτσάκι αλλά στα μάτια των άλλων παιδιών φαινόταν διαφορετική επειδή  ήταν λιγάκι παχουλή και ασχημούλα. Ξαφνικά,( χωρίς να μπορεί ούτε και η ίδια να  προσδιορίσει τη στιγμή) , η καρδούλα της  άρχισε να σκληραίνει και να γίνεται πέτρα από το θυμό....Γιατί παρόλο που ήταν  γλυκιά και καλοσυνάτη τα υπόλοιπα παιδιά την κρατούσαν σε απόσταση λόγω της εμφάνισης της.  Πέρασε τα παιδικά της χρόνια  δυστυχισμένη και κάθε μέρα έχανε και λίγη από τη χαρά της... Κανείς δε μπορούσε να καταλάβει γιατί μεταμορφώθηκε σε μια οργισμένη κακότροπη μάγισσα που απομονώθηκε σε ένα παλιό σκοτεινό πύργο φτιάχνωντας ξόρκια γεμάτη πίκρα και απογοήτευση.  Η Ευθυμία άλλαξε ακόμα και το όνομα της και όλοι την ήξεραν ως Μάγισσα Θυμιώ που μισούσε τη χαρά.  Μέχρι που ένα βροχερό πρωί κάποιος χτύπησε την πόρτα της δίνοντας της την ευκαιρία να αλλάξει.  Γειά και χαρά αγαπημένη μου Σαββατιάτικη παρέα. Σήμερα στην "Κόκκινη κλωστή&qu

Που πηγαίνει μια σκέψη όταν ξεχνιέται; Χμμμμ δεν ξέρω. Αλλά είμαι σίγουρη πως  όσα σκεφτόμουν χθες το βράδυ παρακολουθώντας τη θεατρική παράσταση των παιδιών θα τα θυμάμαι για πάντα. Σκεφτόμουν την πορεία του Μανόλη από την πρώτη μέρα του δημοτικού μέχρι σήμερα κι ένιωσα ευλογία...  Σκεφτόμουν πόσο όμορφο είναι να υπάρχουν σχολεία και εκπαιδευτικοί που βοηθούν τα παιδιά μας να σηκωθούνε λίγο ψηλότερα γιατί εκτός από τη γνώση τους μεταλαμπαδεύουν την αγάπη για τέχνη και τον πολιτισμό. Δε θα γράψω πολλά γιατί τα χαμόγελα στα πρόσωπα των παιδιών μετά την παράσταση είπανε τα πάντα.  Αγαπημένες μου φίλες που ήρθατε χθες βράδυ στο κηποθέατρο για να δείτε το Μανόλη μου σας στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά! Με  συγκινήσατε πολύ.  Κυρία Κορίνα, κυρία Φωτεινή, κύριε Άρη ευχαριστώ από καρδιάς για εκείνο το χαμόγελο που άνθισε στο πρόσωπο του παιδιού μου.  Μανόλη μου! Κάθε μέρα με κάνεις υπερήφανη!  Σ 'ΑΓΑΠΩ!!!!!! 

Καλησπέρα αγαπημένη μπλογκογειτονιά! Σήμερα ήρθα να σας αφήσω μια πρόσκληση για την παράσταση της θεατρικής ομάδας του σχολείου μας.  Έφτιαξα και κάποιες ιδιαίτερες με τον εξής τρόπο :εκτυπώσαμε τη μεγάλη αφίσα σε μικρότερο μέγεθος,  διπλωσα  την καθεμία ξεχωριστά και τις τοποθέτησα μέσα σε βαζάκια μαζί με κοχύλια κι ένα μικρούλι κέρασμα για μοιραστούν σε πολύ αγαπημένα μας πρόσωπα. Επίσης έφτιαξα για τη  θεατρική ομάδα  καλοκαιρινές κατασκευές. Να μυρίσει θάλασσα το αεράκι της σκηνής.    Σας περιμένουμε όλους! Αυτές τις μέρες ακούσαμε πολύ το Μάνο Χατζιδάκι... Σας αφιερώνω το πιο αγαπημένο τραγούδι του Μανόλη. 

Μια φορά κι έναν καιρό σε μια μακρινή πολιτεία ζούσε η Ηρώ ένα μικρό κοριτσάκι     που είχε για συντροφιά της ένα μεταξωτό κόκκινο κορδόνι. Ένα σχεδόν άχρηστο αντικείμενο που δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ούτε καν σε δυο παπούτσια αλλά για εκείνη ήταν πολύτιμο επειδή ήταν δώρο από την αγαπημένη της  γιαγιά.  Η Ηρώ ζούσε ευτυχισμένη παίζοντας με τα υπόλοιπα παιδιά στην πλατεία της μακρινής πολιτείας ώσπου μια παράξενη γκριζωπή μέρα το θρόνο αναλαμβάνει ένας αγέλαστος βασιλιάς με το μοχθηρό του σύμβουλο και το κορίτσι με το κόκκινο κορδόνι αναλαμβάνει να σώσει την πόλη του.  Καλημέρα αγαπημένη μου Σαββατιάτικη παρέα. Σήμερα στις 10: 30 στους 99,7 στο Ραδιοφωνικό σταθμό της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης διαβάζουμε το υπέροχο βιβλίο της αγαπημένης Βασιλικής Νευροκοπλή "Το κόκκινο κορδόνι" από τις εκδόσεις Λιβάνη. Μια ιστορία για τα αντικείμενα που όταν χαρίζονται με αγάπη και χρησιμοποιούνται με καλοσύνη γίνονται πολύτιμα.