Το χαμόγελο που άνθισε

Που πηγαίνει μια σκέψη όταν ξεχνιέται;

Χμμμμ δεν ξέρω. Αλλά είμαι σίγουρη πως  όσα σκεφτόμουν χθες το βράδυ παρακολουθώντας τη θεατρική παράσταση των παιδιών θα τα θυμάμαι για πάντα. Σκεφτόμουν την πορεία του Μανόλη από την πρώτη μέρα του δημοτικού μέχρι σήμερα κι ένιωσα ευλογία... 

Σκεφτόμουν πόσο όμορφο είναι να υπάρχουν σχολεία και εκπαιδευτικοί που βοηθούν τα παιδιά μας να σηκωθούνε λίγο ψηλότερα γιατί εκτός από τη γνώση τους μεταλαμπαδεύουν την αγάπη για τέχνη και τον πολιτισμό. Δε θα γράψω πολλά γιατί τα χαμόγελα στα πρόσωπα των παιδιών μετά την παράσταση είπανε τα πάντα. 

Αγαπημένες μου φίλες που ήρθατε χθες βράδυ στο κηποθέατρο για να δείτε το Μανόλη μου σας στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά! Με  συγκινήσατε πολύ. 

Κυρία Κορίνα, κυρία Φωτεινή, κύριε Άρη ευχαριστώ από καρδιάς για εκείνο το χαμόγελο που άνθισε στο πρόσωπο του παιδιού μου. 

Μανόλη μου! Κάθε μέρα με κάνεις υπερήφανη! 

Σ 'ΑΓΑΠΩ!!!!!!