Ιστορίες από την Καπερναούμ Βιβλιοπρόταση

Αρχίζει να τρέχει με απίστευτη ευκολία ανάμεσα στις πέτρες και στα ξερά χόρτα. Σα να περιπλανιέται καθημερινά στους λόφους του χωριού ,κι ας μεγαλώνει στην πόλη. Δεν προλαβαίνω να του πω να προσέχει,  παίρνει την κατηφόρα και κατευθύνεται προς τον παλιό νερόμυλο.  Σκαρφαλώνει στις πέτρες, αναγνωρίζει το σπαθόχορτο, τα κίτρινα άνθη του έχουν αρχίσει να σχηματίζουν μικρές βαθυκκόκινες φλέβες στα πέταλα τους, σημάδι πως πλησιάζει του Αϊ Γιαννιού...

Με φωνάζει να πάω να το δω... στον τοίχο του υδραγωγείου βλέπει ένα παράθυρο, και θυμάται πως είχαμε δει ένα παρόμοιο στο βιβλίο που διαβάσαμε το προηγούμενο βράδυ! 

" Μαμά το παράθυρο στην Καπερναούμ!!" Φωνάζει ενθουσιασμένος... Θυμόμαστε τις παραβολές για τις οποίες μας μιλάει το βιβλίο. ,του αρέσει πολύ  η ιστορία του καλού Σαμαρείτη. Συνεχίζουμε  το περπάτημα ανάμεσα στα λιόφυτα ,στη μυστηριώδη σκιά της Κεφάλας...Ο θρύλος λέει πως κάθε Μεγάλη Πέμπτη την ώρα που διαβάζονται τα Δώδεκα Ευαγγέλια στις εκκλησιές, ο λόφος χωρίζεται στα δύο και αποκαλύπτονται οι αμύθητοι θησαυροί της αρχαίας πόλης. Της Αρκαδίας, που στο πέρασμα των αιώνων άλλαξε πολλές φορές όψεις και βασιλιάδες. Στα ρωμαϊκά χρόνια άρχισε μια νέα περίοδο ακμής για τη μεγάλη πολιτεία. Σε κάθε βήμα μας, υπάρχουν σκόρπιες πέτρες και θραύσματα αγγείων.

Ξαφνικά ο Μανώλης σταματά ,τα μάτια του γεμίζουν με την ίδια έκπληξη κάθε φορά που αντικρίζει αυτά τα ερείπια! Τι κι αν του μιλώ για παλιές επαύλεις και αρχαία υδραγωγεία!   

"Ένας  Ναός!! " Φωνάζει με ενθουσιασμό! Ναί μικιό μου! Βρισκόμαστε μπροστά σ 'ένα μεγαλόπρεπο οικοδόμημα! Την παλαιοχριστιανική τρίκλιτη βασιλική της Αρκαδίας, που χρονολογείται από τον έκτο αιώνα. Ήταν ένας υπέρλαμπρος ναός όπως λένε ,και  οι αρχαιολόγοι θεωρούν πως λόγω του μεγέθους του ,ήταν η έδρα του επισκόπου της Αρκαδίας. Έχει έρθει στο φως το ιερό του Ναού οι κολώνες της Αγίας Τράπεζας, και μέρος απ' το ψηφιδωτό δάπεδο του. Η παράδοση του χωριού μας ,λέει πως πρίν ακόμα γίνουν οι ανασκαφές και αποκαλυφθεί  η εκκλησία ,οι άνθρωποι που περνούσαν από το δρόμο έκαναν το σταυρό τους  γιατί ένιωθαν στην ατμόσφαιρα μια έντονη ευωδιά από λιβάνι η μυρωδιά του ήταν τόσο δυνατή ,που πολλές φορές οι γιαγιάδες μας   πήγαιναν και θύμιαζαν στο σημείο εκείνο... η καρδιά τους ήξερε πως κάπου βαθειά στο χώμα υπάρχει μια εκκλησία ή μία εικόνα που περιμένει μια προσευχή! 

Ο λόγος που ερήμωσε η μεγάλη πόλη και γκρεμίστηκε ο υπέρλαμπρος ναός της μου είναι εντελώς άγνωστος... Υποθέτω πως ευθύνεται μια μεγάλη φυσική καταστροφή... Η μοναχική μαργαρίτα που ανθίζει σήμερα δίπλα στην  πόρτα του ιερού στολίζει τώρα την υπέροχη επισκοπική  βασιλική της Αρκαδίας...Πόσες προσευχές! Πόσες λειτουργίες να έχουν ακούσει αυτοί οι τοίχοι!