Καρτερός!

"Με την πλάτη πέφτει τ’ ουρανού η φωτιά,
μες στ’ αλάτι παλάτι θερινό η αμμουδιά...
Πες μου κάτι, απ’ αλλοτινή ζωή
παρά κάτι τον μέσα μου τον κόσμο εννοεί..." Πες μου κάτι... από αλλοτινή ζωή...

Έτσι λέει το τραγούδι, κι ενα ελαφρύ αεράκι κάνει την ελληνική σημαία να κυματίζει, στο μικρό νησάκι... Το Μονοχάρακο.

Απέναντι από την παραλία που χτίζουμε το κάστρο μας Μανωλιό μου, υπάρχει ένα  μικρό νησί  το Μονοχάρακο... Ο Παππούς μικιό μου, μου έλεγε ένα παραμύθι...

Το νησάκι  εκείνο, αποτελεί  την άκρη μιας μικρής χερσονήσου που τα  πολύ παλιά χρόνια  ξεκινούσε από την Αμνισσό και στην άκρη της, ήταν κτισμένη η πιο ισχυρή πόλη της Κρήτης! Για την κακή της μοίρα όμως τη λαμπρή αυτή πολιτεία  την κυβερνούσε  ο  πιο εγωιστής άνθρωπος του κόσμου! Ο αλαζόνας βασιλιάς Κουρκουμέλης. Μια μέρα ο βασιλιάς ενώ καθόταν στο πιο ψηλό σημείο του παλατιού του, που ήταν χτισμένο δίπλα στη θάλασσα  αναφώνησε με υπερηφάνεια:

"Ποιός Θεός μπορεί να γκρεμίσει ένα  τέτοιο Μέγα Κουρκουμέλη;" και ξάφνου, η πόλη  καταποντίστηκε μέσα στη θάλασσα κι εξαφανίστηκε από προσώπου γης! 

Και το μοναδικό  απομεινάρι της πόλης του εγωιστή Κουρκουμέλη  είναι το νησάκι αυτό! "Δηλαδή μαμά αυτές οι πέτρες μπορεί να είναι από την πόλη του;" Μπορεί! Και κάθε φορά που θα βλέπεις το "Μονοχάρακο" να θυμάσαι πως η αλαζονική συμπεριφορά και η υπερηφάνεια δεν φέρνουν καλά αποτελέσματα στη ζωή του ανθρώπου! Μην το ξεχάσεις ποτέ μικιό μου!"

...Πάμε να σκάψουμε μια μεγάλη τρύπα στην αμμουδιά! Και βρούμε κοχυλάκια!

Το τραγούδι συνεχίζει...

"Έλα ασήμωσε και χόρεψε
ποιος χειμώνας τ’ απαγόρεψε
δες η ανάσα μου συνόρεψε
μ’ ότι αξίζει στη ζωή."