Η ΡΟΔΑΜΝΗ!

…Η ψαρόβαρκα δένει πάλι στο ίδιο σημείο, μια λεπτή σιλουέτα κατηφορίζει βιαστικά, κρατά μια δερμάτινη τσάντα για ψώνια, τα μαλλιά της χρωματίζουν τον Αύγουστο, είναι σχεδόν ξανθά… να, σαν το καϊμάκι του βαρύ γλυκού, το βήμα σαν μοντέρνος χορός, η φούστα - μακριά μέχρι κάτω από τα γόνατα – σμίγει το λευκό της με το γαλάζιο της θάλασσας, αν δεν ήταν τόσο λευκό θα μπορούσε να είναι αφρός των κυμάτων. Μένω με το φλυτζάνι στο χέρι, μόλις έχω αρχίσει τον δεύτερο καφέ, φωνάζω με δύναμη «Ροδαμνή!» και αντιλαμβάνομαι τα βλέμματα των θαμώνων να στρέφονται πάνω μου. Η σιλουέτα προχωρά, δεν ξέρω αν άκουσε ή αν έκανα λάθος, δεν ξέρω αν είναι σκιά ζωγραφισμένη με παραισθήσεις… «Ροδαμνή!» φωνάζω πάλι κι αφήνω το φλιτζάνι στο μεταλλικό τραπεζάκι… έτοιμος να τρέξω και να την φτάσω. Μα δε χρειάστηκε. Δε με γνωρίζει.

«Έχεις μια φακή στο μέτωπο, κάτι σαν στάμπα» της λέω και χωρίς δεύτερη κουβέντα, πιάνω το χέρι της κι ακουμπώ το δάκτυλο, το δικό της δάκτυλο πάνω σε μια αχνή ουλή, στην κορυφή του μετώπου της.

«Ναι, αλλά κανένας άπιστος δεν ψηλαφίζει τις δικές του πληγές» λέει κι ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά της, και την ανοίγει τόσο, που νομίζω πως προσπαθεί να χωρέσει σε μια αγκαλιά όλα τα χρόνια που πέρασαν.

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Κι οι θάλασσες σωπαίνουν» του Νίκου Ψιλάκη.

Υπάρχουν στιγμές που χάνω την αίσθηση της ώρας που περνά, και νομίζω πως δεν υπάρχει ο χρόνος και η φθορά του. Όταν για παράδειγμα κάνω περίπατο στην εξοχή ή όταν περπατώ στην πόλη και τα βήματά μου με οδηγήσουν στα αγαπημένα μου βοτανοπωλεία, που μπορώ να μείνω ώρα πολλή και μυρίζω τα βότανα, τα αιθέρια έλαια και στο μυαλό μου να δημιουργώ συνταγές για αρώματα, κρέμες και συνδυασμούς βοτάνων για την κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας που χρειάζομαι ένα αφέψημα…

Όταν βρεθώ σε ένα βιβλιοπωλείο, ή στη Βικελαία, που μπορώ να χαθώ μέσα στις σελίδες των βιβλίων, και να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια των ηρώων του κάθε μυθιστορήματος. Και βέβαια όταν περπατώ ανάμεσα στους διαδρόμους του Χειρωκάμωτου, και νιώθω τις μυρωδιές από τα ξύλινα κουτιά και τα χρωματιστά μπουκαλάκια να ταξιδεύουν τη φαντασία μου. 

Έτσι κάπως δημιουργήθηκε αυτή η ξεχωριστή κοσμηματοθήκη… Περιφερόμουν ψάχνοντας να βρω κάτι πρωτότυπο ανάμεσα στα ρυζόχαρτα και τότε την είδα! Μια τόσο όμορφη και ιδιαίτερη κοπέλα που μου θύμισε τη Ροδαμνή, την ηρωίδα ενός αγαπημένου βιβλίου. 

Χωρίς δεύτερη σκέψη την πήρα μαζί μου, και στόλισα αυτή τη ρομαντική δημιουργία μου. Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που ένα βιβλίο με εμπνέει για να δημιουργήσω κάτι ιδιαίτερο…

Καλό ταξίδι Ροδαμνή… Δεν ξέρω ποιο σπίτι θα σε φιλοξενήσει, αλλά εύχομαι να σε αγαπήσουν πολύ εκεί που θα πας!