" Να θυμάσαι τα παιδιά που δεν κοιμούνται."

Γιάννης Ρίτσος, "Διακήρυξη, προς το λαό μου και σ’ όλους τους λαούς του κόσμου" (απόσπασμα)

"Αδέρφια μου, σήμερα σας μιλάω με λόγια χώματα, σημαίες και αίματα

με το χωνί της λαϊκής οργής ανεβασμένο στο πικρό μας στόμα

Τι θέλουν στον τόπο μας οι ξένοι;

Γιατί να διαφεντεύουν οι άλλοι τα δικά μας;

Γιατί ν’ αλλάζουν τη θέση των άστρων μας;

Γιατί να τυφλώνουν τα πράσινα μάτια των δέντρων μας και των παιδιών μας;

Είδαμε πάλι σήμερα τον ήλιο ματωμένο στο πλευρό του κόσμου

σαν την πληγή στο πλευρό του Χριστού απ’ τη λόγχη των βαρβάρων

είδαμε τις φωτεινές μας μέρες υβρισμένες

σαν τις σκισμένες, ποδοπατημένες εικόνες της Παναγίας

είδαμε τις ελιές μας σαν τους κόμπους του λυγμού να φράζουν το λαιμό της χώρας

είδαμε τους ξένους ν’ αλλάζουν το μούστο των αμπελιών μας σε χολή και ξύδι

είδαμε τα πιο ωραία παιδιά μας στα σίδερα

είδαμε κείνες τις καρδιές που φούσκωναν σα μεγάλα καρβέλια ευτυχίας

για να θρέψουν τον κόσμο

είδαμε κείνες τις καρδιές να τις τσαλαπατάνε λασπωμένες μπότες.

Τι θέλουν στον τόπο μας οι ξένοι;... 

Ένα παιδί νυστάζει. Θέλει να κοιμηθεί και δεν τ’ αφήνει η πείνα.

Να θυμάσαι τα παιδιά που δεν κοιμούνται."