ΕΙΡΗΝΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Χριστός Ανέστη αγαπημένη μου μπλογκογειτονιά!  Αυτή την εποχή γύρω από το σπίτι μας υπάρχουν πολλά βότανα. Δεν μπορώ δυστυχώς να τα χρησιμοποιώ επειδή βρίσκονται στις άκρες των δρόμων και είναι περιτριγυρισμένα από μερικά σκουπίδια και διάφορες ακαθαρσίες ζώων.   Ωστόσο η ομορφιά τους δεν έχει υποστεί καμιά αλλοίωση και προσφέρουν τη δυνατότητα για άλλες δημιουργίες... Πιό ρομαντικές. Έφτιαξα λοιπόν ένα στεφανάκι: Πήρα λουλούδια πικραλίδας που έχουν κλειστά πέταλά, τα πέρασα μέσα από ένα λεπτό σήρμα, το έκανα στρογγυλό και σε λίγες μέρες θα  μεταμορφωθεί σε ένα μικρό παραμυθένιο διακοσμητικό.  Πάμε όμως να δούμε τα μοναδικά οφέλη αυτών των υπέροχων αέρινων , δαντελένιων "αλεξιπτωτιστών" που κάθε τέτοια εποχή περικυκλώνουν τη γειτονιά μας.  Η πικραλίδα (επιστημονική ονομασία Taraxacum officinale) είναι ένα πολύ γνωστό και κοινό φυτό, που συχνά το βλέπουμε σε αγρούς, κήπους. Είναι γνωστή και ως αγριοράδικο, ραδίκι του βουνού ή απλά ραδίκι.  Έχει πλατιά, οδοντ...

Η φετινή Μεγάλη Εβδομάδα με βρήκε άρρωστη. Το σώμα μου πολύ κουρασμένο, με τα κόκκαλά βαριά να με πονάνε σε κάθε βήμα κι ένα βήχα που δε λέει να σταματήσει. Όμως εχθές το βράδυ η ψυχή μου λαχταρούσε να βγει από τη σιωπή του σπιτιού και να παρεβρεθεί έστω για λίγο στον κατανυκτικό επιτάφιο θρήνο της Μεγάλης Παρασκευής.  Το βράδυ, λίγο πριν αρχίσει η Ακολουθία του Επιταφίου, πήρα την απόφαση να πάω στην εκκλησία της γειτονιάς μου που είναι  πολύ κοντά στο το σπίτι μας.  Ο Αντώνης  ο γιος μου, στάθηκε δίπλα μου. Ήσυχος, διακριτικός, παρών. Μια στήριξη που δεν χρειάστηκε λόγια. Ήταν απλώς εκεί. Προσκυνήσαμε τον Επιτάφιο σταθήκαμε για λίγο στον ναό, και τότε με πλησίασε μια γνωστή μου κυρία που μου πρόσφερε μια καρέκλα. Ίσως με είδε κουρασμένη και κατάλαβε πως δεν ήμουν καλά.  Όταν ξεκίνησε η περιφορά, θέλησα να ακολουθήσω, έστω για λίγο. Περπατούσα με δυσκολία, είχα αρχίσει ήδη να κρυώνω Και τότε μια άλλη γνωστή μου γυναίκα περπατούσε δίπλα μ...

  1 Κύριε, άσε με να έρθω κοντά σου. Ίσως με την τόση φτώχεια μου, τη μικρότητά μου, τις τόσες τύψεις μου, να σε παρηγορήσω λίγο τα βράδια που σε ακούω να κλαις. Γιατί τόση τελειότητα είναι ήδη ένα μαρτύριο. 2 Κύριε μόνο με την σιωπή σε νοιώθουμε. Κάθε ομιλία σε πληγώνει. Κι οι λέξεις μας είναι τα τραύματά σου απ΄ όπου, μαζί με το αίμα σου, στάζει και λίγη απεραντοσύνη. 3 Κύριε, είσαι το καθημερινό ψωμί μας, η μεγάλη νοσταλγία μας να ξαναγυρίσουμε - πού; Είσαι η μήτρα που θα μας γεννήσει με το θάνατό μας. Αμήν. 4 Κύριε, είσαι κρυμμένος πίσω από τόσα αινίγματα, ίσκιους, σκοτεινές παραβολές - πώς να σε βρω; Όμως είναι στιγμές που σ' αναγνωρίζω: μια ξαφνική αφθονία στην καρδιά μου σε προδίνει. 5 Κύριε, τι θα ‘κανα χωρίς εσένα; Είμαι η ακατοίκητη κάμαρα κ’ είσαι ο μεγάλος Ξένος που ευδόκησες να την επισκεφτείς. Κύριε, τι θα ‘κανες χωρίς εμένα; Είσαι η μεγάλη αιώνια άρπα κ’ είμαι το εφήμερο χέρι που ξυπνάει τις μελωδίες σου. 6 Κύριε, συγκατοικούμε αιώνες μες την ίδια κάμαρα,...

Τα Λαζαράκια μας για φέτος 3½ φλιτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις (περίπου 500 γρ.) 1 φακελάκι ξηρή μαγιά 5 κουταλιές της σούπας ζάχαρη 1/2 κούπας  ελαιόλαδο ½ φλιτζάνι χυμός πορτοκαλιού ½ φλιτζάνι χλιαρό νερό 1 κουταλάκι κανέλα ½ κουταλάκι γαρύφαλλο (προαιρετικά) Ξύσμα πορτοκαλιού  1 πρέζα αλάτι  Μπαχάρι γαρύφαλλα   Για διακόσμηση  Λίγο επιπλέον ελαιόλαδο για άλειμμα 1. Ενεργοποιούμε τη μαγιά: Διαλύουμε τη μαγιά σε λίγο από το χλιαρό νερό με λίγη ζάχαρη. Την αφήνουμε 10 λεπτά να αφρίσει. 2. Ζυμώνουμε: Σε ένα μπολ βάζουμε το αλεύρι, τη ζάχαρη, τα μπαχαρικά και το αλάτι. Προσθέτουμε τη μαγιά, το υπόλοιπο νερό και το ελαιόλαδο. Ζυμώνουμε μέχρι να έχουμε μια μαλακή, ελαστική ζύμη. Αν χρειαστεί, προσθέτουμε λίγο ακόμα νερό ή αλεύρι. 3. Αφήνουμε να φουσκώσει: Σκεπάζουμε τη ζύμη και την αφήνουμε σε ζεστό μέρος για 1 ώρα περίπου, μέχρι να διπλασιαστεί. 4 Πλάθουμε τα Λαζαράκια: Φτιάχνουμε ανθρωπάκια: ένα σώμα, δύο χεράκια  που σταυρών...

Το ανοιξιάτικο σπιτάκι  Κρυμμένο βαθιά μέσα στο λουλουδένιο ξέφωτο ενός μακρινού δάσους εκεί όπου οι λόφοι είναι γεμάτοι φασκομηλιές, τα δέντρα ψιθυρίζουν τραγούδια και οι πεταλούδες χορεύουν ανάμεσα στις ηλιαχτίδες υπήρχε ένα μεγάλο παράξενο αυγό.  Όχι ένα απλό αυγό, αλλά ένα αυγό μεγάλο, γυαλιστερό, σε σχήμα σπιτιού που όταν έβρεχε, πάνω στα πέτρινα τουβλάκια του έλαμπαν σαν διαμάντια οι σταγόνες της ανοιξιάτικης μυρωμένης μπόρας.  Κανένα ζωάκι στο δάσος δεν ήξερε τι υπήρχε μέσα Εκτός από τους πιο παλιούς σοφούς και το  Μανουσάκι ένα μικρό κουνέλι που συχνά περπατούσε στο ξέφωτο παρατηρώντας τις πεταλούδες. Το Κουνελάκι περνούσε   απ'εξω κοίταζε το παραθυράκι του παράξενου αυγού και χαμογελούσε.  Γιατί  μέσα στο Αυγόσπιτο που ήταν φωλιασμένο μες στην αγκαλιά μιας μεγάλης λεβάντας ζούσε η Σάλβια  μια μικρή νεράιδα με μάτια που έλαμπαν σαν τα πρώτα αστέρια, και τα ασημενια φτερά της στραφτάλιζα...