Δεν σε φοβάμαι

 

Τη φράση "Δεν έχεις ανάγκη εσύ... Δε σε φοβάμαι εσένα" την έχω ακούσει πολλές φορές και την απεχθάνομαι. Γιατί, δεν είναι απλώς μια κενή δήλωση αλλά είναι σα να σου λέει κάποιος ότι το δικό σου συναίσθημα, η δική σου ανάγκη, το δικό σου πρόβλημα δε μετράει. 

Σα να υπονοεί ότι δεν δικαιούσαι να νιώθεις αδύναμη, άρρωστη ή ευάλωτη. Στην πραγματικότητα, αυτή η φράση είναι η απερίσκεπτη απάντηση σε ένα κάλεσμα για βοήθεια, ή έστω για μια κουβέντα. Μια κλειστή πόρτα για σένα.

Και το χειρότερο είναι ότι αυτό δεν συμβαίνει μόνο μια φορά. Είναι ένα μοτίβο με ανθρώπους που υποτίθεται ότι σε ξέρουν. Το γεγονός ότι κάποιος σε θεωρεί δυναμικό άνθρωπο μπορεί να μοιάζει με κολακεία στην αρχή. Αλλά  ταυτόχρονα είναι  σα να σου λέει ότι πρέπει να αντέξεις τα πάντα χωρίς να κλαις, χωρίς να παραπονιέσαι, χωρίς να ζητάς βοήθεια.

Ποιος είπε ότι επειδή ένας άνθρωπος είναι "δυνατός" , δεν έχει δικαίωμα να μην είναι καλά;  ή να έχει ανάγκη από ανθρώπους δίπλα του όταν χρειάζεται στήριξη; 

Κι όμως, η αλήθεια είναι ότι ακόμα και οι πιο ανεξάρτητοι άνθρωποι, έχουν στιγμές  κούρασης ψυχικής και σωματικής. 

Αυτό το "δε σε φοβάμαι" που σου λέει κάποιος θεωρώ πως το κάνει για να κλείσει την συζήτηση. Για να μην σου πει απλά "Δε με ενδιαφέρει το πρόβλημα σου". 

Κι εννοείται πως όταν αρρωσταίνεις πάντα θα υποβαθμίζει το οποίο πρόβλημα υγείας  περνάς, και θα αρχίσει να σου μιλάει για κάποιον άλλον άνθρωπο που έχει ένα μεγαλύτερο  πρόβλημα από σένα... Για να πάψεις να μιλάς. Και πώς ξέρει τι βιώνεις και προσπαθεί να υποβαθμίσει το συναίσθημα σου; με ποιο δικαίωμα δίνει αυτή την ερμηνεία για σένα; "Έλα μωρέ τίποτα δεν είναι... Δε βλέπεις αυτό ή το άλλο;" 

Και κάπως έπαψα να μιλώ. 

Να εμπιστεύομαι . Ακόμα και "δικούς" μου ανθρώπους...Επειδή  ακριβώς είμαι δυνατή και ξέρω καλά πως  δύναμη δεν σημαίνει να μην έχεις ανάγκες, να μη ζητάς βοήθεια. Η δύναμη δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα έχεις όλα υπό έλεγχο. Αντίθετα, η αληθινή δύναμη είναι όταν μπορεί ένας άνθρωπος να νιώθει ευάλωτος, να δείξει τις πληγές του και να παραδεχτεί ότι κάποια πράγματα είναι πιο δύσκολα από ό,τι φαίνονται.  Ότι χρειάζεται βοήθεια, ακόμα κι αν είναι "δυνατός "

Γιατί ο καθένας από εμάς κουβαλάει το δικό του φορτίο, τις δικές του ανασφάλειες και τους δικούς του αγώνες.

Ακόμα κι αν φαίνομαι δυνατή υπάρχουν  στιγμές που δεν μπορώ να τα βγάλω  πέρα μόνη μου.

Και το τελευταίο που έχω ανάγκη να ακούσω είναι μια κενή κουβέντα που να υποτιμά το όποιο πρόβλημα μου.