Βόλτα στην πόλη

Σήμερα, το πρωί η πόλη φωτιζόταν από τις γλυκές ηλιαχτίδες του φθινοπώρου. 

Ο ήλιος έλαμπε απαλά ανάμεσα από τα κτίρια και τα φύλλα που έπεφταν από τα δέντρα. Πήρα το λεοφωρείο και κατέβηκα στο κέντρο για μια βόλτα, αφήνοντας  πίσω μου τις υποχρεώσεις της καθημερινότητας.

Στη βιτρίνα κάποιου μικρού βιβλιοπωλείου ένα μυθιστόρημα με όμορφο εξώφυλλο μου τράβηξε την προσοχή. Είχε τα αγαπημένα μου χρώματα και ο τίτλος του με παρέπεμπε σε μπαχαρικά και φθινόπωρινές μυρωδιές... 

Οι σελίδες του έμοιαζαν να είναι γεμάτες από τις αποχρώσεις του Σεπτέμβρη... Κι ο Σεπτέμβρης έχει τη γοητεία της ομορφιάς που προκύπτει από την αλλαγή, την  ανανέωση και την ελπίδα. 

 Λίγο αργότερα ο άντρας μου κατάφερε να βρει χρόνο για να συναντηθούμε και να πιούμε μαζί έναν καφέ κι έτσι κάπως άρχισα να νιώθω σαν την ηρωίδα ενός ρομαντικού μυθιστορήματος. 

Στη ζωή μας, υπάρχουν στιγμές που θα τις θυμόμαστε για πάντα και συνήθως  την ώρα που τις ζούμε δεν το καταλαβαίνουμε.. Μόνο όταν τις αναπολούμε αργότερα μοιάζουν να είναι σαν παραμύθι. Κάθε βόλτα, κάθε καφές μαζί με τον άνθρωπο μας, μπορεί να μας ταξιδέψει και να θυμίσει τις όμορφες ρομαντικες μέρες που ζούσαμε όταν είχαμε πρωτονωριστεί. Δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι... Ο χρόνος, η καθημερινότητα, οι αναποδιές, τα προβλήματα, μας απομακρύνουν κάποιες φορές όμως  η λαχτάρα να νιώσουμε ξανά εκείνη τη μαγεία των πρώτων ημερών είναι κάτι που δεν πρέπει να χαθεί.

Γι 'αυτό απολαμβάνω τόσο πολύ τις απλές στιγμές: μια βόλτα στο πάρκο ή ένα ραντεβού σε ένα κρυμμένο καφέ στο κέντρο της πόλης, μου θυμίζουν τις μέρες που ήμασταν αρραβωνιασμένοι κι έπαιρνα το λεωφορείο να έρθω να τον δω ή τις Κυριακές που ερχόταν να με δει εκείνος.

Αυτές τις στιγμές γεμάτες γέλιο και τρυφερότητα, νιώθω ότι ζούμε ξανά την αρχή της γνωριμίας μας.

Θυμάμαι εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που μας έφεραν κοντά: τα γλυκά βλέμματα, τα αθώα πειράγματα, οι ειλικρινείς συζητήσεις....Ακόμα κι αν ο χρόνος περνά η επιθυμία μου για ρομαντισμό παραμένει αναλλοίωτη.

 Παλιομοδίτισσα; εκτός εποχής; εκτός τόπου και χρόνου; Ίσως και να είμαι όμως δεν προτίθεμαι να αλλάξω...Δεν θέλω. 

Οι ζωές μας έχουν γίνει πολύ γρήγορες.

Τις ζούμε με συγκεκριμένο τρόπο. Δεν έχουμε χρόνο για να συνδεθούμε με τους συζύγους και τα παιδιά μας. Διστάζουμε να δώσουμε μια νότα ρομαντισμού στις σχέσεις μας και προτιμούμε τις ψηφιακές  καρδούλες και τα διαδυκτιακά συναισθήματα. Όμως θεωρώ ότι αυτό είναι λάθος! 

Πιστεύω ότι στις αληθινές μας καρδιές πρέπει να δώσουμε την προτεραιότητα στα συναισθήματα που νιώθουμε όχι τα γυάλινα της οθόνης... Αξία σε όσα νιώθει η καρδιά που χτυπά στο στήθος μας.

 Κι ας γίνουμε λίγο πιο ρομαντικοί,

γιατί ο ρομαντισμός παρόλο που από τους περισσότερους θεωρείται παλιομοδίτικος  μπορεί να προσφέρει την ευκαιρία να συνδεθούμε βαθύτερα με τους ανθρώπους μας... Νομίζω πως είναι προτιμότερο να στείλουμε μια φωτογραφία με ένα λουλούδι στον άνθρωπο μας ή σε μια φίλη μας να από το ν'ανεβάζουμε συνέχεια ιστορίες στο instagram για το που βρισκόμαστε και τι κάνουμε κάθε λεπτό της ημέρας. Ας μοιραστούμε μια σκέψη, μια συζήτηση για το πως περάσαμε τη μέρα, με τα παιδιά μας, κι όχι με τους αγνώστους που μας ακολουθούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης... 

Μόνο η οικογένεια μας νοιάζεται πραγματικά για το τι κάναμε.. Κι όχι, δεν  πιστεύω στη θεωρία του "Ποιοτικού χρόνου" θεωρώ ότι ο ποιοτικός χρόνος προϋποθέτει και ποσοτικό. 

Να μοιραζόμαστε τη ζωή μας με τους δικούς μας ανθρώπους γιατί οι  στιγμές που περνάμε μαζί, όσο απλές και αν μοιάζουν, γίνονται πολύτιμες αναμνήσεις που μας συνδέουν. Οι στιγμές, γεμάτες γέλιο, τρυφερότητα, κατανόηση, ακόμα και διαφωνίες, μας θυμίζουν την ομορφιά της πραγματικής ανθρώπινης επαφής. Κάθε κουβέντα και κοινή δραστηριότητα, μας δίνει την ευκαιρία να ενισχύσουμε τις σχέσεις της οικογένειας μας. Μπορεί  κάποιες στιγμές ο ουρανός της καθημερινότητας να έχει το μουντό χρώμα μιας δύσκολης, συννεφιασμένης και βροχερής φθινοπωρινής μέρας όμως αν παρατηρήσουμε λίγο καλύτερα πάνω στα δέντρα, τα φύλλα έχουν ένα υπέροχο χρυσάφι χρώμα όπως εκείνο του ήλιου που θα επιστρέψει αργά ή γρήγορα.