Τα χέρια

Τα  σχολεία άνοιξαν και τα μέσα 

κοινωνικής δικτύωσης έχουν γεμίσει  αστείες ή χαριτωμένες φωτογραφίες με χαμογελαστές μαμάδες που είναι ευτυχισμένες για την επιστροφή των παιδιών τους στην καινούργια τάξη... 

Μανούλες που προτείνουν ιδέες για σπιτικό κολατσιό, συμβουλές για τα πρωτάκια... 

Υπάρχουν όμως και εκείνες οι μανούλες που δεν τις απασχολούν τέτοιες μικρές καθημερινές λεπτομέρειες κι ανησυχίες... Έχουν να αντιμετωπίσουν πολύ μεγαλύτερο άγχος... Για το αν θα πάρουν παράλληλη στήριξη τα παιδιά τους, αν θα  μπορούν να ανταποκριθούν στο σχολείο, να ανταπεξέλθουν στα μαθήματά, μέσα στην αίθουσα, στην αυλή αν οι εκπαιδευτικοί που θα συναντήσουν τη νέα χρονιά είναι κατανοήσιμοι  αν θα τα αποδεχτούν οι συμμαθητές τους και τόσα άλλα...Ταυτόχρονα όμως οι μανούλες αυτές ζουν και με το φόβο. Τι φοβούνται; Τα χέρια. Εκείνα που βρίσκονται παντού και ψάχνουν την ευκαιρία να δείξουν κοροϊδευτικά, να χτυπήσουν, να σπρώξουν και να πνίξουν την ανθρωπιά. 

Η  δολοφονία του Αντώνη έφερε στην επιφάνεια με τον πιο εφιαλτικό τρόπο τους φόβους και τις κρυμμένες ανησυχίες όλων των οικογενειών που έχουν μέσα στο σπίτι τους ή στον ευρύτερο κύκλο της οικογενειάς τους ένα παιδί με ορατή ή αόρατη αναπηρία... Ένα πρόσωπο που στα μάτια των "φυσιολογικών" μοιάζει "αφυσικό" ενώ ταυτόχρονα μας έδειξε ολοκάθαρα τη νοοτροπία της κοινωνίας... Ο διαφορετικός πετιέται στον κεάδα.

Ο μόνος τρόπος να κλείσουμε για πάντα αυτή τη ζοφερή τρύπα του Κεάδα είναι να διδαξουμε τα παιδιά μας να σέβονται τη διαφορετικότητα. Να προσέχουμε πώς εκφραζόμαστε... Πόσες φορές άραγε να μιλήσαμε απερίσκεπτα μπροστά στα παιδιά μας όταν τύχαινε να βρεθούμε κοντά σε έναν άνθρωπο που η συμπεριφορά του δεν ήταν όπως θα"έπρεπε"; Πόσες φορές πετάξαμε σαν φαρμακερό καρφί τα ειρωνικά σχολιάκια μας:"εκείνος κάνει σαν το αυτιστικό" ή "σαν καθιστερημένο" χωρίς να γνωρίζουμε καν τι σημαίνει και πως είναι ο αυτισμός. 

Να μάθουμε στα παιδιά μας πως η ζωή κανενός δεν αξίζει περισσότερο από κάποιου άλλου. Πως ολοι είμαστε ίσοι ασχέτως με κοινωνική θέση, βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο, καταγωγή, πατριδα θρησκεία, γλώσσα.. Να κοιτάζουμε ψυχές κι  ανθρώπους. Μόνο. 

Διδάξετε στα παιδιά σας το σεβασμό για το διαφορετικό παιδάκι που βρίσκεται στο σχολείο του. Βοηθήστε τα ν'ανοίξουν τα μάτια της καρδιάς τους και τότε τα χέρια τους θα τα έχουν μόνο για να αγκαλιάζουν, να φροντίζουν και να τα δίνουν σε όποιον τα χρειάζεται. 

Καλή σχολική χρονιά. 

Καλό κουράγιο Ελλάδα πληγωμένη. 

Ο Θεός να δίνει δύναμη.