Ηλιόλουστο πρωινό
Ηλιόλουστο πρωινό στη φωτεινή πόλη. Είχε την εντύπωση ότι εδώ ξημέρωνε πιο γρήγορα. Η ανατολή χρωμάτιζε ροδαλά τα λιγοστά μικρά σύννεφα ενώ εκείνη η νοσταλγική γεύση από γλυκό τριαντάφυλλο που πλημμύριζε ακόμα τις αισθήσεις δημιούργησε σχεδόν ασυναίσθητα ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Μια χλωμή αχτίδα φωτός που έπεφτε διαγώνια στο πλακόστρωτο σοκάκι ήταν λες και άνοιξε μια ρωγμή στο χρόνο...
Πάντα διάλεγε να περπατήσει σε ένα δρόμο που δεν ήξερε πού βγάζει. Σα να ξεκινούσε μια μικρή περιπέτεια ή να προσπαθούσε ν'ανακαλύψει μια καινούργια μυρωδιά από κάποιο άγνωστο μπαχαρικό ή ένα διαφορετικό ήχο. Αλλά πάντα κατέληγε να κάθεται στο ίδιο πέτρινο πεζούλι απέναντι από τη Σκισμένη Κολώνα με μια γαλάζια καραμέλα ούζο στην τσέπη που σύμφωνα με την παράδοση της μνήμης συμβόλιζε το ταξίδι. Μικρό ή μεγάλο. Δεν είχε σημασία...Κοίταξε τον ουρανό... είχε το ίδιο εκτυφλωτικό γαλάζιο χρώμα με το χαρτί της καραμέλας αλλά διαφορετική μυρωδιά μια μυρωδιά που ταξίδευε μαζί με το ελαφρύ αεράκι ψιθυρίζοντας λόγια που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Λέξεις που έμοιαζαν να έρχονται από τα βάθη ενός παλιού καιρού σαν το παράπονο θαρρείς μιας εγκατελλειμένης αγάπης.
Ωραία ιστορία. Και η καραμέλα ούζου.
ΑπάντησηΔιαγραφή💙🇬🇷
Διαγραφή