"Το Πάσχα στον τόπο μου"

"Το Πάσχα στον τόπο μου  δεν είναι μια σκέτη γιορτή, ανάβραση ψυχής είναι και συνάμα κι ανασαμός. Όλες τούτες τις μέρες ακολουθούμε το Χριστό κατά πόδας. Πάμε μαζί στο τελευταίο του Δείπνο, γυρεύουμε θέση στο τραπέζι του, τον παραστέκομε στον Γολγοθά, πέφτουν πάνω στις γυμνωμένες ψυχές μας οι πιτσιλιές από το αίμα του. 

Κι όταν ακουστεί το "τετέλεσται", τον κατεβάζομε από το σταυρό, στολίζομε το κιβούρι του και τον ξενυχτούμε, όπως ξενυχτούμε όλους τους αγαπημένους νεκρούς, με μοιρολόγια και τραγούδια του θρήνου. 

Αν είσαι ξένος και βρεθείς στα μέρη μας τέτοιες ώρες, θα πεις πως όλοι τούτοι είναι ζυμωμένοι με το φαρμάκι, άσπρη μέρα γι'αυτους δεν υπάρχει. Μα πριν περάσει ένα μερονύχτι, το δάκρυ του πόνου γίνεται δάκρυ χαράς και γίνεται τόσο ξαφνικά που θαρρείς πως έρχονται τα πάνω κάτω και γυρίζει ο κόσμος ανάποδα.

Αυτό είναι το Πάσχα στον τόπο μου. Μαζί με τις λαμπάδες που λιώνουν στα μανουάλια, λιώνει το έρεβος στις καρδιές μας, ανάβουν οι φωτιές στις πλατείες, βροντούνε ντουφέκια κι είναι να σαλεύει ο νους του ανθρώπου καθώς θωρεί την πίκρα να γίνεται γιορτή και το πένθος να γίνεται πανηγύρι.

 Αγκαλιάζει ο ένας τον άλλον, φιλιούνται, αναδακρυώνουν, γελούν, γελούνε κι όλα τα γεννήματα της πλάσης μαζί τους. Εμείς γιορτάζουμε την Ανάσταση του Χριστού κι η πλάση γιορτάζει τη δική της, μα θαρρώ πως και τα δυο τούτα είναι ένα. Και μετά, Κυριακή μεσημέρι, στολίζουμε την εικόνα του αναστημένου Χριστού και τη λιτανεύομε. Μα μην περιμένεις να δεις τον δικό μας Χριστό ν'ανεμίζει μπαϊράκια, ο δικός μας Χριστός κατεβαίνει ξανά στους τάφους και κράζει έναν - έναν τους πεθαμένους. Με το ένα χέρι σέρνει τον Αδάμ από τα Τάρταρα και το άλλο την Εύα. Βλέπεις πάλι το θαύμα και λες: θάνατος κι Ανάσταση, ένα. Μα σαν το καλοστοχαστείς, αναριγάς και, μεθυσμένος από γαλήνη κι ελπίδα, σηκώνεις τα μάτια στο φως και φωνάζεις ότι θάνατος δεν υπάρχει. Λένε οι γραμματιζούμενοι πως Ανάσταση σημαίνει έγερση. Δίκιο  θα 'χουν, δεν λέω, μα στη γλώσσα που διδάχτηκα, την απλή και την αμόλευτη, ξέρω πως θα πει νίκη. Νίκη του Θεού που καταποντίζει τον θάνατο., μα και νίκη του ανθρώπου που ανασταίνει κάθε χρόνο το Θεό για ν' αναστηθεί μαζί του κι εκείνος"

Νίκος Ψιλάκης

" Η κραυγή των απόντων "

Χριστός Ανέστη!