Έβρεχε φως

Σεπτεμβρίου 10, 2022

Χάθηκε μέσα στα στενά. Περπατούσε από το πρωί σχεδόν χωρίς σταματημό.
Τριγυρνούσε στα σοκάκια της Παλιάς Πόλης, προσπαθώντας να βρει ένα ίχνος από το παρελθόν. Ν'αποκωδικοποιήσει μια λέξη που είχε διάβασει..ή μήπως ακούσει;

Δε θυμόταν. Είχαν περάσει χρόνια εξάλλου. Ένιωθε το σακίδιο βαρύ. Μα τι είχε βάλει μέσα; Μόνο ένα σημειωματάριο , ένα μικρό μπουκάλι νερό και ένα μισοφαγωμένο σάντουιτς με αραβική πίτα . Τότε γιατί τόσο βάρος; Ίσως ήταν το ατελείωτο περπάτημα που βάρυνε τους ώμους ή εκείνος ο αμετανόητος άνεμος που έκανε τις σημαίες να τρεμοπαίζουν πάνω από την επιβλητική πόρτα που συνάντησε στη δεξιά πλευρά του κατηφορικού δρόμου. Σταμάτησε...στο βάθος του πλακόστρωτου είχαν πάψει οι φωνές του πλήθους που περιδιάβαινε το σουκ, οι καμπάνες, και η φωνή του μουεζίνη.

Στο περίτεχνο πόμολο,εφορμούσαν με όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου και του χρυσού οι αχτίδες του απογευματνού ήλιου σημαδεύοντας κατευθείαν μέσα στην κλειδαριά, λες και προσπαθούσαν να την ανοίξουν. "Ήρθα " Σκέφτηκε. " Με όλο το φως και το σκοτάδι που έχω μέσα μου ... "Μα ποιό σκοτάδι; " είπε σχεδόν φωναχτά... "Αφού νιώθω μιαν αόρατη βροχή να με μουσκέυει ως το κόκκαλο..." Κοίταξε ψηλά.... Καμιά ομπρέλα δε μπορούσε να προσφέρει καταφύγιο... Ένας καταρράκτης φωτός έπεφτε από τον ουρανό πλημμυρίζοντας κάθε εκατοστό της ψυχής.