Νεράιδες!!!

Φεύγει τρέχοντας ο χρόνος! Λες και ήταν χθες που μαζεύαμε Θαλασσόξυλα από τον Καρτερό και τώρα τα χρησιμοποιώ για να στολίσω τις φθινοπωρινές μου κολοκύθες.

Πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός... Ήρθαν τα πρωτοβρόχια και θυμήθηκα ένα όμορφο παραμύθι για το Νεραϊδόσπηλιο του Καρτερού...

Όταν  βρέχει τα νερά  της πηγής του θολώνουν κι ακούγεται ένα σιγανό κλάμα μέσα από τη σπηλιά...

Γιατί λέει, μια φορά  κι έναν καιρό στο Φαράγγι του Καρτερού που βρίσκεται λίγο έξω από την πόλη ζούσαν πανέμορφες νεράιδες. Όλη μέρα κοιμόταν στο αόρατο μαγικό παλάτι τους και τα μεσάνυχτα ξυπνούσαν...Λεπτές οπτασίες με μακριά ξέπλεκα μαλλιά πήγαιναν στον ποταμό να λουστούν και να χορέψουν κάτω από το φεγγαρόφωτο. Κάποια ανοιξιάτικη νύχτα ένας νέος λυράρης έτυχε να περνάει δίπλα από τον ποταμό άκουσε το τραγούδι τους και πλησίασε  να τις δει!  Μαγεύτηκε τόσο πολύ από την ομορφιά τους που χωρίς να το καταλάβει έπιασε τη λύρα  μέσα από τη βούργια του άρχισε να παίζει και να τις συνοδεύει στο χορό...Οι Νεράιδες ακολούθησαν τις Κοντυλιές του έκαναν ένα κύκλο γύρω του και χόρευαν μέχρι το πρωί...Το επόμενο και το μεθεπόμενο βράδυ, οδηγημένος από τη μαγευτική ομορφιά τους βρέθηκε πάλι κοντά στον ποταμό και με τη λύρα του έπαιζε ασταμάτητα για τις Νεράιδες που χόρευαν. Σιγά σιγά, η ματιά του σταμάτησε πάνω σε μια από αυτές και κατάλαβε πως ήταν ερωτευμένος μαζί της!  Την επόμενη μέρα πήγε και βρήκε την πιο ηλικιωμένη γυναίκα του χωριού του και ζήτησε τη βοήθειά της. Η γυναίκα  αφού τον άκουσε με προσοχή, του είπε πως  όταν θα πλησίαζε η ώρα να λαλήσουν οι πετεινοί (οπότε χάνονται οι Νεράιδες), ν’ αρπάξει από τα μαλλιά εκείνη που αγαπούσε να την κρατούσε  στην αγκαλιά του και να μην την άφηνε  ότι κι αν γινόταν... Τα μεσάνυχτα  πήρε πάλι  τη λύρα του ο νέος και πήγε στο φαράγγι, όπου άρχισε να παίζει τον ομορφότερο και πιο γλυκό σκοπό που ήξερε... Σε λίγο, παρουσιάστηκαν οι Νεράιδες και πιάστηκαν στο χορό. Λίγο πριν  λαλήσουν οι πετεινοί, ο νέος άφησε τη λύρα του και έκανε  ακριβώς ότι  τον είχε συμβουλέψει η γυναίκα... 

Η Νεράιδα αντιστάθηκε έβαλε τις φωνές, μα εκείνος  την κρατούσε  γερά! Ύστερα μεταμορφώθηκε σε άγριο ζώο για να τον τρομάξει μα και πάλι δεν την άφησε να φύγει ο νέος...Μέχρι που λάλησαν οι πετεινοί κι οι άλλες Νεράιδες εξαφανίστηκαν. Τότε εκείνη που κρατούσε ο λυράρης  ξανάγινε νεραΐδα  όπως ήταν πριν μεταμορφωθεί σε άγριο ζώο και τον ακολούθησε στο σπίτι του.  Ζήσανε  μαζί για ένα χρόνο, απέκτησαν κι ένα γιο, αλλά τη μιλιά της νεράιδας  δεν την άκουσε ποτέ ο νέος. Στεναχωρημένος ,ξαναπήγε στην ηλικιωμένη γυναίκα του χωριού και της ζήτησε τη γνώμη της. Εκείνη τον συμβούλεψε ν' ανάψει καλά το φούρνο κι ύστερα να πάρει το παιδί από τα χέρια της γυναίκας του, να κάνει πως θα το πετάξει μέσα και να πει: “Δε μου μιλείς; Τότε ρίχνω κι εγώ το παιδί σου στο φούρνο”. Ακολούθησε πιστά τη συμβουλή της, μα τη στιγμή που έκανε ότι θα έριχνε το παιδί στη φωτιά, η Νεράιδα  όρμησε πάνω του ουρλιάζοντας : “Μη σκύλε το παιδί μου!”. Του τ’ άρπαξε από τα χέρια κι εξαφανίστηκαν, μάνα και παιδί μαζί. Απελπισμένος ο λυράρης τους αναζήτησε με φωνές, παρακάλια και κλάματα, αλλά μάταια. Η Νεράιδα και το παιδί, δεν επέστρεψαν ποτέ ξανά . Πήγε λένε στις αδελφές της, αλλά αυτές δεν τη δέχτηκαν. Δεν της συχώρεσαν το ότι άφησε άνθρωπο και την άγγιξε.Γι’ αυτό αναγκάστηκε και πήγε λίγο πιο  πέρα  από την κατοικία των αδελφών της σε μια βρύση που τη λένε Λούτρα. Εκεί τη βλέπουν δυο – τρεις φορές το χρόνο να κρατεί το παιδί στην αγκαλιά της και να κλαίει. Τα δάκρυά της πέφτουν πάνω στο νερό και το θολώνουν, γι’ αυτό τα νερά του Νεραϊδόσπηλιου εμφανίζονται θολά πότε – πότε"....

Για τη μικρή Νεραϊδούλα, έφτιαξα ένα σπιτάκι με φθινοπωρινά φυσικά υλικά, και μέσα στις κολοκύθες έβαλα λεβάντα ώστε να έχει μια γλυκιά μυρωδιά να τη  συντροφεύει!