Το Νεραϊδοσπιτάκι
Όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι μου άρεσε να βρίσκομαι συνέχεια στην εξοχή. Ηθελα να μαζεύω λουλούδια, να παρατηρώ τα μικρά ζωάκια που υπήρχαν κρυμμένα μέσα στα δέντρα ή στο χώμα κι έτσι προτιμούσα να ακολουθώ το μπαμπά μου όταν πήγαινε στα χωράφια από το κάθομαι στο σπίτι. Θυμάμαι που βρίσκαμε χόρτα για τις κατσικούλες μας και τα φορτώναμε στην καρότσα της αγροτικής του μηχανής. Περπατούσα λοιπόν γύρω γύρω και φανταζόμουν ότι υπήρχαν κρυμμένα μικροσκοπικά σπιτάκια κάπου ανάμεσα στις φυλλωσιές ή μέσα στους κορμούς των ελαιώνων και υπόγειες πολιτείες μικρών πλασμάτων κάτω από το χώμα. Φανταζόμουν ότι μπορούσα λέει να τους μιλάω. Και όταν ο μπαμπάς έσκαβε και η φρέζα του έκοβε τα λουλούδια εγώ έκλαιγα γιατί τα λυπόμουν. Έκλαιγα τόσο πολύ που αναγκαζοταν να σβήσει τη μηχανή να σταματήσει το σκάψιμο και να αρχίσει να με παρηγορεί. Μου έλεγε ότι τα λουλούδια έχουν σπόρους που πέφτουν στη γη και θα φυτρώνουν κάθε χρόνο. Μετά άναβε ένα τσιγάρο καθόταν και περίμενε να ηρεμήσω. Είναι μι
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου