Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΟΧΙ!

Τα θεμέλιά μου στα βουνά

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Τα θεμέλιά μου στα βουνά

και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους

και πάνω τους η μνήμη καίει

άκαυτη βάτος

Μνήμη του λαού που σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω

Εσύ μόνη απ' την φτέρνα τον άνδρα γνωρίζεις

Εσύ μόνη απ' την κόψη της πέτρας μιλάς

Εσύ την όψη των αγίων οξύνεις

κι εσύ στου νερού των αιώνων την άκρη σύρεις

πασχαλιάν αναστάσιμη

Αγγίζεις το νου μου και πονεί το βρέφος της Άνοιξης

Τιμωρείς το χέρι μου και στα σκότη λευκαίνεται

Πάντα πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη

Πάντα πάντα τη λάμψη περνάς

για να φτάσεις ψηλά τα βουνά τα χιονόδοξα

Όμως τι τα βουνά Ποιός και τι στα βουνά

Τα θεμέλιά μου στα βουνά

και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους

και πάνω τους η μνήμη καίει

άκαυτη βάτος

Παρέλαση 28 Οκτωβρίου

                                                                                                                Ηράκλειο 28/10/2013

                Τα παιδάκια του σχολείου της Φορτέτσας παρελαύνουν με υπερήφανα! Είμαι τόσο χαρούμενη πραγματικά όταν τα βλέπω και αυτό επειδή τα γνωρίζω (τα παιδιά της Ε΄ τάξης) από πολύ μικρά! Τα βλέπω να μεγαλώνουν όλα μαζί και να γίνονται σιγά σιγά νεαροί και κοπελιές! Να ομορφαίνουν μέρα με τη μέρα και να γλυκαίνουν όλο και ποιο πολύ τα χαρακτηριστικά τους. Εδώ υπάρχει ακόμα η γειτονιά που μαζεύονται και παίζουν. Στην αυλή του Τιμίου Σταυρού, στην πλατεία ή επισκέπτονται το ένα το άλλο στα σπίτια τους. Έχουν πραγματικά πολύ αγάπη και αδερφικότητα μεταξύ τους. Και αυτό φαίνεται κάθε φορά που συναντιούνται σε ότι και να κάνουν. Είμαι πραγματικά χαρούμενη που ο Αντώνης μου μεγαλώνει και παίζει σε γειτονιά όπως και εγώ και που σπάνια πια τα παιδιά μας έχουν αυτό το ¨προνόμιο¨.

              

               Αφιερώνω αυτή την φωτογραφία, που περιττό να πω πως την έχει τραβήξει ο πολυαγαπημένος μου σύζυγος μου, στον παππού μου Κυριάκο που πολύ συχνά μου μιλούσε για τις αναμνήσεις του από τον πόλεμο του 40! Θυμάμαι μια γιορτή της 28^ης Οκτωβρίου που πήρα ένα μικρό κλαδάκι μυρτιάς από τα στεφάνια που φτιάχναμε στο σχολείο και του το πήγα όταν επέστρεψα στο σπίτι. Εκείνος το πήρε, το μύρισε και με φίλησε. Αλλά η πιο έντονη ανάμνηση που έχω από το παππού μου, είναι που με πήγαινε βόλτα με το γαϊδουράκι του και μου έλεγε τις όμορφες ιστορίες του! Δεν τον θυμάμαι φυσιογνωμικά ποια και πολύ καλά αλλά είμαι σίγουρη ότι τώρα θα είναι υπερήφανος που με βλέπει από ψηλά!!!