Ο Κρητικός του Μπετζαχούρ

Συναντιόμασταν κάθε καλοκαίρι στο Μπετζαχούρ...Ερχόταν στο ξενοδοχείο που βρίσκεται κοντά στο Μοναστήρι των Ποιμένων  για μιλήσει με τους προσκυνητές και να πει σε όλους έναν καλό, παρηγορητικό λόγο... 

Κρητικός παλιάς κοπής , με έντονη τη ντοπιολαλιά σε κάθε του κουβέντα κι ένα χείμαρρο από ψαρά γένια να κατρακύλα ατίθασος στο μπέτη του.
Είχε τη γαλήνια μορφή του Μονάχου και το αγέρωχο ασυμβίβαστο βλέμμα των παλιών  ανταρτών που πόζαραν περήφανοι, ζωσμένοι με τα φυσεκλίκια τους μέσα στις φωτογραφίες που κρεμόταν στον τοίχο του καφενείου του χωριού, δίπλα από το κάδρο του Ψαρονίκου. 

"Μα έτσι δεν πρέπει να είναι ο Αγιοταφίτης;"  Σκεφτόμουν κάθε φορά που τον συναντούσα.
Απλός, γαλήνιος μα και πολεμιστής, για να σηκώνει κάθε μέρα την ελληνική σημαία στην Αγία Γη. 

Χθες το πρωί έφυγε ξαφνικά για την Άνω Ιερουσαλήμ... Τον  βλέπω με τη φαντασία μου να μας αποχαιρετά , όπως τον κοιτούσα από το παράθυρο του λεοφωρείου κάθε φορά που φεύγαμε από το Μπετζαχούρ...
Καλοστραθιά παπά -Σάββα...Θα κρατώ γερά όπως μου παράγκελνες  πάντα... Κι
ανέ σου παντίξει ο πατέρας μου δώστου χαιρετισμούς.

https://youtu.be/wzsar9aQKcE