"Αϊ-Βασίλης πάλι θα 'ρθει"

Μετά που διαβάσαμε το παραμύθι της Μπάμπουσκα στην Κόκκινη κλωστή, έλαβα αρκετά μύνηματα από ακροάτριες της εκπομπής και αναγνώστριες του μπλογκ που με  ρωτούσαν  τη γνώμη μου  για το πως θα μπορούσαν να μιλήσουν στα παιδιά τους για τον Άγιο Βασίλη και τη γνώμη μου για όλες εκείνες τις παραμυθένιες φιγούρες που μοιράζουν τα δώρα στις γιορτές.

Από τότε που γίναμε γονείς δημιουργήσαμε μαζί με τον άντρα μου τη δική μας οικογενειακή παράδοση για τα πρωτοχρονιάτικα δώρα. Κάθε χρόνο, μαζί με τα παιδιά γράφαμε τα  γράμματα μας  στον Άγιο Βασίλη  φροντίζοντας όμως να ζητάμε ένα παιχνίδι απλό χωρίς να του υποδεικνύουμε κάτι  συγκεκριμένο ή ακριβό και λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα φορούσαμε τα κασκόλ, τα ζεστά μας ρούχα, τα  σκουφάκια μας και κατεβαίναμε στο κέντρο της πόλης. Πηγαίναμε στο ταχυδρομείο τοποθετούσαμε τις επιστολές μας στο ειδικό κουτί που υπάρχει κάθε χρόνο στα ΕΛΤΑ, περπατούσαμε χέρι χέρι παίζαμε στην πλατεία τραβούσαμε φωτογραφίες και όταν τελείωνε η βόλτα μας πηγαίναμε και τρώγαμε ζεστούς λουκουμάδες σε κάποιο από τα ζαχαροπλαστεία του κέντρου. 

 

Ήταν στ'αλήθεια μαγικό όλο αυτό! Τα πολύχρωμα φωτάκια, το τεράστιο χριστουγεννιάτικό δέντρο στην Πλατεία Ελευθέριας, το καρουζέλ με τα αλογάκια, η μουσική που έπαιζε από τα μεγάφωνα η μυρωδιά από το μαλλί της γριάς, τα ξωτικά, οι τάρανδοι συνέθεταν ένα μουσικοκινητικό παραμύθι που ζωντάνευε μπροστά στα μάτια τους και τους δημιούργησε μερικές από τις πιο τρυφερές παιδικές τους αναμνήσεις. 

Η μαγεία του παραμυθιού συνεχιζόταν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς όταν αφήναμε το κέρασμα για τον Άγιο Βασίλη δίπλα στο δέντρο. Γάλα, Μελομακαρονα, κουραμπιέδες και καρότα για το Ρούντολφ. 

Η έννοια μας μαζί με τον άντρα μου τα χαράματα κάθε Πρωτοχρονιάς ήταν να προλάβουμε να αφήσουμε τα δώρα κάτω από το δέντρο και να πάρουμε τα γλυκά ώστε να μένει μόνο το άδειο πιατάκι. 

Η χαρά των παιδιών μας ήταν πραγματικά απερίγραπτη όταν "προλάβαιναν" να ξυπνήσουν πρώτοι από μένα και να  αρχίσουν να φωνάζουν "Μαμάααα ήρθε"  "Μαμά έφαγε τα κεράσματα!" και το σπίτι μας γέμιζε χαρούμενα γέλια. Αμέσως ετοιμαζόμασταν, φορούσαμε τα καλά μας ρούχα και σχεδόν τρέχοντας πηγαίναμε στην εκκλησία να προλάβουμε  τα νέα και στο μπαμπά! Να του πούμε πως ήρθε ο Άγιος Βασίλης και έφερε σε όλους μας δώρα! Γιατί εννοείται πως μαζί με τα δικά τους δώράκια ο Άγιος Βασίλης άφηνε πάντα ένα κάτι και για εμάς τους γονείς . Κάλτσες, ή παντόφλες ή κασκόλ για το μπαμπά, βιβλίο, ή γάντια ή κασκόλ για τη μαμά. Η χαρά τους και η λάμψη στο πρόσωπο τους ήταν πραγματικά κάτι το ανεκτίμητο! 

Μια χαρά που δε θα ξεχάσουμε ποτέ ούτε εγώ ούτε εκείνα. 

Όταν όμως άρχισαν να μεγαλώνουν τα αγόρια μου να καταλαβαίνουν λίγο καλύτερα και να αντιλαμβάνονται περισσότερα πράγματα αποφάσισα να τους μιλήσω για το Μέγα Βασίλειο ώστε να αρχίσουν να νιώθουν τη διαφορά που είχε το παραμύθι από την αληθινή ιστορία. Έτσι λοιπόν στην ηλικία των πέντε με επτά ετών όταν δηλαδή πήγαιναν στο νηπιαγωγείο και Δευτέρα δημοτικού βρήκα την ευκαιρία όταν φτιάχναμε τη Βασιλόπιτα να τους διηγηθώ την ιστορία της Βασιλειάδας και το έθιμο με το φλουρί. 

Μιλήσαμε για το Μέγα Βασίλειο που ζούσε στην Καισαρεία ήταν Ορθόδοξος Επίσκοπος και αγαπούσε πολύ τους ανθρώπους προσφέρωντας τους με την καρδιά του ότι καλύτερο μπορούσε. 

Από τότε, και καθώς περνούσαν τα χρόνια με τις γιορτές των Τριών Ιεραρχών που γινόταν στα σχολεία τους ο Μέγας Βασίλειος έγινε ακόμα πιο οικείο και αγαπητό πρόσωπο αλλά και οι συζητήσεις μας γύρω από τον Άγιο Βασίλη άρχισαν να περιλαμβάνουν ακόμα περισσότερες ερωτήσεις και ανεξήγητες απορίες. Μια από τις πρώτες ερωτήσεις που μου είχε κάνει ο μεγάλος μου ήταν "Τι σημαίνει "Κλάους" είναι το όνομα Βασίλης σε κάποια ξένη γλώσσα;" 

Και ακολούθησαν μετά από λίγα χρόνια κι άλλες  ερωτήσεις από το μικρό : "Επειδή δεν προλαβαίνει ο Άγιος Βασίλης να πάει παντού στέλνει κι άλλους να πάνε; Στη Ρωσία γιατί πηγαίνει η Μπάμπουσκα;" " Τελικά υπάρχει ο Άγιος Βασίλης :"

Οπότε κάπου εκεί θεώρησα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε για τις αληθινές ιστορίες των Αγίων και τις παραδόσεις των άλλων λαών που υπάρχουν γύρω από το φανταστικό χαρακτήρα του γλυκού κυριούλη με την κόκκινη στολή και το τρανταχτό γέλιο.

 

Έτσι λύσαμε πρώτα την απορία του ονόματος καθώς το "santa Claus" είναι παράφραση του ονόματος του Αγίου Νικολάου και είπαμε την ιστορία των φτωχών κοριτσιών όπου ο Άγιος Νικόλαος άφησε μέσα στις κάλτσες τους νομίσματα ώστε να μπορέσουν να παντρευτούν και ότι από την ιστορία εκείνη ξεκίνησε το έθιμο να κρεμάμε τις κάλτσες στο τζάκι. Είπαμε ξανά την ιστορία της Βασιλειάδας και μέσα από από την κουβεντούλα για τις παραδόσεις των Χριστουγέννων μιλήσαμε και για τα δώρα της Πρωτοχρονιάς που βέβαια δεν τα φέρνει ένας φανταστικός ήρωας αλλά η αγάπη των γονιών, των συγγενών ή των συνανθρώπων μας. Και πως ο ροδομάγουλος γεράκος των γιορτών συμβολίζει την προσφορά και την ανιδιοτελή αγάπη μεταξύ των ανθρώπων ακόμα και αν είναι εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους, ακόμα και αν είναι από διαφορετική χώρα και πολιτισμό... Εκείνη την αγάπη και την προσφορά που μπορεί ο καθένας από εμάς να δώσει απλόχερα. Σε έναν ξένο, σε ένα μοναχικό άνθρωπο.

Ακόμα κι αν δεν έχει χρήματα μπορεί να βάλει σε ένα πιατάκι λίγα μελομακαρονα και να τα προσφέρει σε κάποιον γείτονά. 

Ο Άγιος Βασίλης λοιπόν υπάρχει αλλά με διαφορετικό τρόπο! Υπάρχει στην αγάπη του Θεού που έγινε άνθρωπος για χάρη μας. Υπάρχει στην πίστη μας στο Χριστό που γλυκαίνει τις ψυχές μας. 

Τα χρόνια περάσανε, τα παιδιά μου μεγάλωσαν όμως ακόμα και σήμερα τα απλά και ταπεινά δώρα της Πρωτοχρονιάς τα φέρνει ο Άγιος Βασίλης. Μπορεί η μαγεία του παραμυθιού να μην υπάρχει όπως παλιά όμως το χαμόγελο και η λάμψη στα μάτια τους παραμένουν ακριβώς ίδια!  

Αυτή είναι η δική μας οικογενειακή πρωτοχρονιάτικη παράδοση αγαπημένες μου φίλες. Η κάθε οικογένεια όμως είναι διαφορετική και ο κάθε γονιός είναι ο μόνος υπεύθυνος να  επιλέξει τι έθιμα θα ακολουθήσει το παιδί του επειδή προφανώς γνωρίζει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον την οικογένεια του, τις απόψεις του, τι μπορεί να διαχειριστεί και πότε θεωρεί  τη στιγμή κατάλληλη για να μιλήσει στα παιδιά  του για τον Άγιο Βασίλη. 

Εγώ, σας λέω τη δική μου γνώμη επειδή πιστεύω πως τα παιδιά έχουν ανάγκη από αυτά τα έθιμα, από λίγη “μαγεία”, από αυτή την λάμψη. Και όχι απλά δε θεωρώ "κακό" να φέρνει τα δώρα στα παιδιά ο Άγιος Βασίλης αλλά ως αθεράπευτα ρομαντική που είμαι νομίζω πως επιβάλλεται να δημιουργούμε μια παραμυθένια ατμόσφαιρα για χάρη των παιδιών μας που έχουν τόση αθωότητα στην ψυχή τους και ονειρεύονται τα Χριστούγεννα όλο λαχτάρα και προσμονή. Θεωρώ λοιπόν ότι είναι πολύ τρυφερό να αφήνουμε αναμνήσεις πασπαλισμένες με  γιορτινή αστερόσκονη  στις καρδιές τους  χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει  πως όταν αρχίζουν να καταλαβαίνουν δε θα τους μιλήσουμε για το Μέγα Βασίλειο. 

 Ούτε θεωρώ "κακό" να λέμε χριστουγεννιάτικα παραμύθια. 

Το αντίθετο μάλιστα! Πιστεύω πως οι φανταστικοί ήρωες των γιορτινών ημερών αφήνουν στα μικρά παιδιά όμορφα μηνύματα. Η ιστορία Σάντα Κλάους και του Ρούντολφ για παράδειγμα μπορεί να διδάξει το σεβασμό για τη διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη. 

Αυτό όμως που με βρίσκει εντελώς αντίθετη είναι το να επιτρέπουμε ή ακόμα χειρότερα να παρακινούμε τα παιδιά να ζητάνε ακριβά δώρα από τον Άγιο Βασίλη. 

Κατά την άποψή μου τα δώρα της Πρωτοχρονιάς πρέπει να είναι χαμηλού χρηματικού κόστους έτσι ώστε να εστιάζουμε στην αξία του συμβολισμού και όχι στη χρηματική αξία του κάθε δώρου. Είναι πραγματικά πολύ θλιβερό να συζητά το παιδί μας με τους φίλους του για τα ακριβά δώρα που του έφερε ο Άγιος Βασίλης και το άλλο παιδάκι να έχει πάρει δώρο κάτι πολύ φτηνό επειδή οι γονείς του δεν έχουν χρήματα. 

Η εντύπωση που δημιουργείται και στα δύο παιδιά είναι πως ο Άγιος Βασίλης  είναι άδικος και κάνει διακρίσεις. Νομίζω λοιπόν πως αν δε γίνεται αλλιώς και θέλουμε υποχρεωτικά να αγοράσουμε κάτι πολύ ακριβό στο παιδί μας είναι προτιμότερο να του πούμε ότι μαζί με το συμβολικό δώρο του Αγιου Βασίλη έχει κι ένα δώρο από εμάς τους γονείς, παρά να  του δημιουργηθεί η εντύπωση πως ο Άγιος φέρεται τόσο άδικα. 

Κάτι που επίσης θεωρώ λάθος είναι το να χαρίζουμε στις γιορτές ζωάκια μόνο και μόνο για να δώσουμε λίγη χαρά στα παιδιά χωρίς να είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ευθύνη ενός κατοικίδιου και μετά από λίγο καιρό που θα τα βαρεθούμε να τα εγκαταλείπουμε αδέσποτα στο δρόμο.

Οι φίλες που διαβάζετε αυτή την ανάρτηση και με γνωρίζετε από κοντά ξέρετε ότι τα αγόρια μου έχουν αρκετά χρόνια διαφορά κι ίσως απορείτε που γράφω σα να μιλούσαμε για τον Άγιο Βασίλη ταυτόχρονα και με τα δυο μου παιδιά. 

Οι συζητήσεις μας που σε γενικές γραμμές ήταν οι ίδιες έγιναν με το κάθε ένα σε διαφορετικές χρονιές και διαφορετική ηλικία. Ο Αντώνης ως μεγαλύτερο παιδί έζησε δύο φορές το παραμύθι της προσμονής του Άγιου Βασίλη και παρόλο που γνώριζε ότι τα δώρα τα αφήνουμε εμείς κάτω από δέντρο έγινε "συνεργός" μας στη γραφή των αγιοβασιλιάτικων επιστολών και στο στήσιμο των δώρων κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς. Χωρίς τη δική του συνεργασία και "σιωπή" ο μικρός αδερφός του δε θα ζούσε ποτέ το παραμύθι. 

Σας εύχομαι από καρδιάς παραμυθένιες γιορτές μαζί με τα παιδιά σας. Φτιάξτε, γιορτινά κεράσματα  μπισκότα,

 μελομακάρονα ,  κουραμπιέδες, κατασκευές με απλά υλικά. Φτιάξτε πολύτιμες αναμνήσεις! 

 Κεράστε αγάπη και τραγουδήστε μαζί με τα παιδιά!! 

Στην αρχική σελίδα του μπλογκ στη στήλη "ετικέτες" θα βρείτε  ακόμα περισσότερες συνταγές για χριστουγεννιάτικά γλυκά και ιδέες για απλές κατασκευές. Καθώς επίσης και την ιστορία του "Βοηθού του Αγιου Βασίλη" που είχα την τη μεγάλη χαρά να συναντήσω.