Για τη μαμά που μένει στο σπίτι

"Μαμά να σου πω λίγο;" 

"Μαμά έλα να δεις"... Βρισκόμαστε εν μέσω εξετάσεων, αλλαγών και εφηβείας.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούω αυτές  τις  φράσεις όταν ο Μανόλης είναι στο σπίτι. Θα με φωνάξει για να κουβεντιάσουμε τους προβληματισμούς, τα όνειρα, τις αγωνίες και τις απορίες του.

Κι όταν πάει κάτι στραβά, κι όταν κάνει κάποιο λάθος θέλει να το συζητήσουμε. Να ακούσει τη συμβουλή και την άποψη μου. Η κουβέντα μας, ακόμα κι όταν είναι σοβαρή μπορεί να καταλήξει στην ανάμνηση ενός αστείου περιστατικού, μιας βόλτας ή μια στιγμής δύσκολης που ξεπεράστηκε με υπομονή... Υπάρχουν και φορές που ανακαλύπτει ζωγραφιές και κατασκευές που κάναμε μαζί. Μικρούς θυσαυρούς που βρίσκονται κρυμμένοι σε κούτες παπουτσιών φυλαγμένες στη ντουλάπα του.  Τις ίδιες περίπου συζητήσεις είχαμε στην εφηβεία και με  τον Αντώνη. Αλλά ακόμα και τώρα που  μεγάλωσε, κουβεντιάζουμε για οτιδήποτε τον απασχολεί. 

Κι εγώ, βλέπωντας στα μάτια τους την ασφάλεια που νιώθουν όταν βρίσκονται στα δωμάτια τους και τη χαρά τους όταν επιστρέφουν στο σπίτι μας, νιώθω ΑΥΤΗ την ευγνωμοσύνη. 

Η ασφάλεια δεν έχει να κάνει με κανένα υλικό αγαθό και λέγοντας "σπίτι" δεν εννοώ τα ντουβάρια ... Εμείς πότε δεν είχαμε "τσιμεντένιο"σπίτι... Έχουμε αλλάξει γειτονιά γιατί το σπίτι μας το ενοικιάζουμε.

 Σπίτι είναι οι οικογένιακες μας παραδόσεις, τα αυτοσχέδια τραγούδια, οι μυρωδιές των αγαπημένων φαγητών, τα  γατάκια μας στο παράθυρο, τα  πειράγματα του μπαμπά, τα αστεία του Αντώνη, οι απορίες και το γέλιο του Μανόλη, τα ριζόχαρτα και τα αιθέρια έλαια της μαμάς τα αγαπημένα βιβλία και η γόνιμη ακαταστασία που επικρατεί καμία φορά... Είναι οι προτεραιότητες που έχω βάλει εδώ και χρόνια και οι  εκπτώσεις που κάνω σε ότι δεν έχει πραγματική σημασία. Τα όρια που έχω θέσει στον εαυτό μου, να μην πιέζει καταστάσεις και πράγματα θέτοντας υπερβολικές προσδοκίες και ανέφικτους στόχους σε μένα και την οικογένειά μου...  Είναι η ευγνωμοσύνη που αισθάνομαι όταν χαίρομαι τις απλές καθημερινές στιγμές και η ευλογία που νιώθω για την πρόνοια του Θεού να μείνω στο σπίτι. Γιατί κακά τα ψέματα με τη μαμά να μένει και να δουλεύει μέσα στο σπίτι όλα είναι αλλιώς!  Παρόλο που έχω  ακούσει πολλές φορές (όχι από τους δικούς μου ανθρώπους ευτυχώς) την παράλογη άποψη πώς μια μαμά που μένει στο σπίτι είτε από δική της επιλογή είτε επειδή δεν της δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψει "κάθεται", δεν κουράζεται, δεν έχει στόχους και δεν δίνει το σωστό παράδειγμα στα παιδιά της γιατί δεν "κυνηγάει" κανένα όνειρο και ουδέποτε βάζει στόχους. Αυτή η απαξίωση από ορισμένους και η  νοοτροπία  ότι το νοικοκυριό είναι ένα έργο πάρεργο δείχνει πως αντιμετωπίζει η κοινωνία και η πολιτεία τη μητέρα - νοικοκυρά, και με τι τρόπο ανατρέφουμε τα παιδιά μας. Αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. 

Κι όμως! Η μαμά που μένει στο σπίτι δουλεύει, κουράζεται και μάλιστα πολύ! Εχει υποχρεώσεις, μεγάλη ευθύνη επειδή είναι η ψυχή της οικογένειας, όνειρα και βάζει στόχο σε αυτή τη δύσκολη εποχή που όλα μετριούνται με την αξία της χρήματος να δώσει στα παιδιά της θυσαυρούς που δεν αγοράζονται : Στιγμές μαζί τους....εύκολες και δύσκολες. Όχι απλά το λεγόμενο "ποιοτικό χρόνο" μα όλο το χρόνο που τη χρειάζονται! Χτίζει το χαρακτήρας τους μέρα με τη μέρα. Εκείνη.... Τα παιδιά είναι ο καθρέφτης του ανθρώπου που τα Μεγαλώνει...

Ιδιαίτερα μια μαμά που έχει να αντιμετωπίσει μια ιδιαίτερη κατάσταση με το παιδί της δεν υπάρχει κανένα κατάλληλο άτομο για να την αντικαταστήσει . Μια μαμά στο σπίτι είναι λίγο παραπάνω δημιουργική σε όλα τα επίπεδα : Μαγειρεύει μαζί με τα παιδιά δοκιμάζοντας νέες συνταγές, κατασκευάζει για τα παζάρια του σχολείου, φτιάχνει χειροποίητα κεράσματα για τα γενέθλιά και τις γιορτές, τους διαβάζει, παίζει από επιτραπέζια μέχρι λέγκο, τους μιλάει για τις παραδόσεις, για την πίστη, τους μαθαίνει τραγούδια, τα διδάσκει με το παράδειγμα της όταν τη βλέπουν να διαβάζει,να βρίσκει ελεύθερο χρόνο και να έχει χόμπι να τα καταφέρνει όσο καλύτερα μπορεί χωρίς εξωτερική βοήθεια δίνοντας τον καλύτερο της εαυτό να είναι όμορφη και περιποιημένη να μυρίζει όμορφα φορώντας το άρωμα της να τα περιμένει όταν επιστρέφουν από το σχολείο το μεσημέρι και να δημιουργεί ένα σπιτικό γεμάτο ζεστασιά με την παρουσία της. Μια παρουσία που είναι αναντικατάστατη! 

Αγαπημένες μου μανούλες που δουλεύετε στο σπίτι και μένετε με τα παιδιά σας.Να είστε χαρούμενες! Όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο θα καμαρώνετε και θα νιώθετε περήφανες που τα μεγαλώνετε εσείς οι ίδιες! Σας διαβεβαιώ!