Οι σκέψεις μιας μαμάς που έμεινε στο σπίτι

Οι τελευταίες μέρες του χρόνου  με βρίσκουν λιγάκι ταλαιπωρημένη από την υγεία μου αλλά νιώθω να υπερισχύει και να με κατακλύζει το εντονότερο συναίσθημα που ένιωσα τη χρονιά που φεύγει...Κι αυτό δεν είναι άλλο από την ευγνωμοσύνη! Και τη βεβαιότητα  πως ο Θεός ξέρει ποιο είναι το καλύτερο για εμάς και μας το δίνει. Παρόλο που ώρες και φορές δεν το καταλαβαίνουμε. Αυτές  τις μέρες κουβέντιασα πολύ με τα παιδιά μου. Ιδιαίτερα με το Μανόλη...Και τώρα που  μεγαλώνει κι εκείνος,  θυμάται χαμογελώντας πράγματα που κάναμε μαζί. Το ίδιο και ο Αντώνης μου που είναι  πλέον  σπουδαστής. Παραμύθια που λέγαμε, τραγούδια, βιβλία που διαβάζαμε, βόλτες, κατασκευές, αλλά και τσακωμούς  μικρούς και μεγάλους. 

Είμαι από τις μαμάδες που έμεινα στο σπίτι και όσες φορές παρουσιάστηκε μια ευκαιρία να δουλέψω εκτός σπιτιού, πάντα κάτι συνέβαινε και δεν τα κατάφερνα... Έφταιγαν τα ωράρια, το ότι δεν υπήρχε κανείς να προσέχει τα παιδιά όσο θα έλειπα και τόσα άλλα. Δεν θα πω ψέματα οτι ήμουν χαρούμενη που έμεινα στο σπίτι...Με πείραξε αρκετά... Παραπονέθηκα για αυτό άπειρες φορές. Όμως, τώρα που  ακούω τα παιδιά μου να μιλάνε για το παρελθόν είμαι σίγουρη πως αν έλειπα από το σπίτι και τη ζωή τους, θα ένιωθα άσχημα. Αν έλειπαν όλη μέρα από το σπίτι και βρισκόταν από το ολοήμερο κατευθείαν στα φροντιστήρια και στις δραστηριότητες απλά δεν θα είχαμε το χρόνο να κατασκευάζουμε, να παίζουμε με τη ζύμη ακόμα και να μαλώνουμε,δεν θα είχαν αναμνήσεις από το σπίτι τους....Μυρωδιές αγκαλιές και τόσα άλλα...Αν τα είχε μεγαλώσει μια νταντά, ή έστω μια γιαγιά που τα υπεραγαπά ίσως δεν θα ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που είναι σήμερα. Θα ήταν κάποια άλλα παιδιά.Δεν θα έβλεπαν το κόσμο όπως τον βλέπουν τώρα. Γιατί τα παιδιά πλάθουν το χαρακτήρα τους με τα υλικά που παίρνουν από τον άνθρωπο που τα μεγαλώνει. 

Δεν κατάφερα να βρω μια δουλειά και δεν υπήρχαν στην οικογένεια μας επιπλέον χρήματα για να τους εξασφαλίσουμε μια ζωή με περισσότερα υλικά αγαθά όμως  προσπάθησα όσο μπορούσα να  τους μεταδώσω την πίστη μου στο Θεό, την αγάπη μου για το διάβασμα τις κατασκευές,για τη μουσική τη μαγειρική...  Και τώρα που γυρίζουμε   πίσω το χρόνο δεν έλειψα από τις ζωές τους. Δόξα τω Θεώ! Γιατί με το χαρακτήρα που έχω τον υπέρ-συναισθηματικό είμαι σίγουρη πως δεν θα μπορούσα να το διαχειριστώ εύκολα. 

Με αυτά που λέω  δεν έχω σκοπό να στενοχωρήσω ή να προσβάλλω εκείνες τις μαμάδες που δεν έχουν τη δυνατότητα να μείνουν στο σπίτι τους. Κάθε φορά που γράφω στο μπλογκ μιλάω αποκλειστικά για εμένα. Για όσα εγώ νιώθω. Και πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος είναι πλασμένος από το Θεό για συγκεκριμένο λόγο. Κι αν εγώ έλειπα από τη ζωή των παιδιών μου θα ήταν ενάντια στη  φύση μου. Έτσι αισθάνομαι  εγώ... Δεν κρίνω καμιά μαμά.

 Όλες μας με τις δυνατότητες  που έχουμε στη ζωή μας προσπαθούμε να γίνουμε όσο καλύτερες μπορούμε για τα παιδιά μας. 

Αυτό έχει σημασία!

  Με το καλό να περάσουν οι τελευταίες μέρες του '22

 "...κι ώ χρόνε, γέρο υφαντή,

άφησε μιά καλή ιστορία 

γιά το τέλος."

Τάσος Λειβαδίτης