Το κορίτσι του μεσημεριού

 Ψυχανεμίστηκε τα μάτια της να τον κοιτάζουν μέσα απ' το φωτογραφικό φακό.
Ονειρευόταν την άνοιξη, το ήξερε... Μια μυρωδιά σκορπούσε  στο πέρασμα της...Ίσως να ήταν τα δεκάδες αγριολούλουδα  που είχαν μπλεχτεί στο φουστάνι της καθώς έτρεχε να  συναντήσει την αγάπη σε εκείνα  τα ανθισμένα μονοπάτια με τις βουκαμβίλιες και τα γιασεμιά. 

Ένα ελαφρύ αεράκι σεργιάνιζε στον πολυσύχναστο  δρόμο με τα πέτρινα  σπίτια και τις κρυμμένες αυλές ενώ ο ήλιος χάιδευε απαλά τα ανοιχτά ξύλινα παράθυρα. Μα για στάσου... Αυτό το γαλαζωπό φως που στεφάνωνε τα μαύρα μακριά  μαλλιά της τι ήταν;  Έμοιαζε με τη λάμψη που έχουν  οι χιονονιφάδες τα χειμωνιάτικα  πρωινά , όταν αγκαλιάζονται   με τις χλωμές αχτίδες του φωτός και πέφτουν απαλά κι αέρινα πάνω στη γη.

 
Την ακολούθησε διαλέγοντας με προσοχή τα βήματα του καθώς διέσχιζε τους  δρόμους της πόλης. Περπατούσε με χορευτικό  ρυθμό, σα να τον συνόδευε το τέμπο ενός παλιού τραγουδιού που το λυκαυγές της ιστορίας έφερνε από κάποιον περασμένο αιώνα. Η ατμόσφαιρα ήταν γλυκιά στα χείλη. Μύριζε συμπόνια και θαλπωρή.Τότε την είδε να κάθεται σε ένα παγκάκι κάτω απ'τον ίσκιο μιας  βουκαμβίλιας, να βγάζει απ'τις τσέπες του φουστανιού της πολύχρωμες κλωστές και να πλέκει μια φορεσιά στο δέντρο της πλατείας.