Ένα κερί στους Χαιρετισμούς

 

Σήμερα το απόγευμα ζήτησα από τον Μανόλη να φύγουμε λίγο νωρίτερα από το συνηθισμένο για τα μαθήματά μας επειδή ένιωθα την ανάγκη να ανάψω ένα κερί στην εκκλησία. Ήξερα ότι αυτό θα σήμαινε πως θα περίμενε μόνος του για λίγο στο φροντιστήριο μέχρι να αρχίσει τη μελέτη του, όμως, το καλό μου αγόρι με κατανόηση συμφώνησε και έτσι φύγαμε νωρίτερα.

Όταν φτάσαμε στους προορισμούς μας,ο ουρανός είχε αρχίσει να παίρνει τα ζεστά χρώματα του δειλινού, ενώ η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη γαλήνη και φορτωμένη με τ'αρώματα της άνοιξης που με έναν ανεξήγητο τρόπο θαρρείς, περιπλανιόταν μέσα σ' αυτή την πολύβουη γωνία της πόλης. Όταν πέρασα την πόρτα της εκκλησίας, ένιωσα ότι άφησα πίσω  όλα τα βάρη και τις ανησυχίες μου. Μπήκα σε μια αγκαλιά γεμάτη ηρεμία. 

Μπροστά στην εικόνα της Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας η καρδιά μου πλημμύρισε από μια βαθιά αίσθηση γαλήνης. Η μορφή της, τόσο τρυφερή και γεμάτη κατανόηση, με γέμισε με ένα  αίσθημα γλυκιάς  ελπίδας. 

Άναψα το κερί μου, μια μικρή φλόγα μέσα στη σκοτεινιά των καιρών, και ψιθύρισα την προσευχή μου. Δεν ζήτησα τίποτα συγκεκριμένο, παρά μόνο φως, γαλήνη και προστασία από κάθε κακό. Ένιωσα να με αγκαλιάζει η γλυκιά μορφή της Ιεροσολυμίτισσας Παναγιάς με αγάπη και τρυφερότητα. Η ανακούφιση της ψυχής μου δεν περιγράφεται με λόγια κι  ένιωσα την καρδιά μου πιο ήρεμη, σαν να είχε βρει τον δρόμο της προς την ειρήνη περιτριγυρισμένη από μια ευλογία που ταξίδευε από τη μακρινή κι αγαπημένη Ιερουσαλήμ ώστε να φέρει την ψυχή μου πίσω στο σπίτι της.