Επιστροφή στο Χόγκουαρτς

Ένα ηλιόλουστο απόγευμα του Οκτώβρη, την ώρα που πόλη λουζόταν σε ένα γλυκό φως, εκείνη κοιτούσε έξω από το παράθυρο του σπιτιού της. Τα φύλλα, που το φθινόπωρο είχε βάψει σε χρυσοκίτρινες αποχρώσεις χόρευαν σε έναν ζεστό αέρα φορτωμένο με μυρωδιές μπαχαρικών και άγριων κρίνων φέρνοντάς μαζί τους τις αναμνήσεις από το Χόγκουαρτς. 

Είχαν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που το επισκέφτηκε, αλλά οι εικόνες του παραμυθένιου κόσμου του δεν την είχαν εγκαταλείψει ποτέ. 

Αυτή τη χρονιά, ωστόσο, ένιωθε ότι ήταν η ώρα να επιστρέψει. Το όνειρο της να ξαναγυρίσει στη μελέτη των βιβλίων και να πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε  της φαινόταν πιο ζωντανό από ποτέ.

 Πήρε την απόφαση, αγόρασε ένα εισιτήριο για την πλατφόρμα *Εννέα και τρία τέταρτα*κι επιβιβαστηκε στο τρένο. 

Καθώς πλησίαζε στον προορισμό της η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. Οι εικόνες του κάστρου, των γιοφυριών και της αυλής την πλημμύρισαν. 

Σχεδόν είχε ξεχάσει πως ήταν η φοίτηση στο παραμυθένιο κάστρο. 

Μαζί με τη χαρά, υπήρχε και μια δόση φόβου. Ήταν ακόμα μέρος αυτού του κόσμου ή είχε αποκοπεί από τη γνώση; 

Αλλά όταν αργότερα διέσχισε την πέτρινη είσοδο κι άρχισε να περιπλανιεται στους διαδρόμους, συνάντησε καθηγητές με μια δόση μαγείας στα μάτια τους που την υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκαλιές. 

Μαζί τους θυμήθηκε τις περιπέτειές της και τις προκλήσεις που είχε αντιμετωπίσει στην πορεία της ζωής. Το Καλωσόρισμα και η αποδοχή τους, αναζοπύρωσαν την ελπίδα και τη γνώση που νόμιζε ότι είχε ξεχαστεί.

Κι έτσι, ανακάλυψε ξανά τη χαρά της μάθησης. Όλα τα σχέδια, οι προσδοκίες, τα όνειρα και τα βιβλία που είχε διαβάσει όλα αυτά τα χρόνια απέκτησαν καινούργιο νόημα. Βρήκαν τη θέση τους και ενώθηκαν στην καρδιά της όπως τα παζλ που έπαιζε με το γιο της όταν ήταν μικρός. 

Συνειδητοποίησε ότι οι πραγματικά σοφοί άνθρωποι δεν είναι αυτοί που νομίζουν πως γνωρίζουν τα πάντα, αλλά αυτοί που έχουν τη διάθεση να μάθουν και να εξελιχθούν και κατάλαβε ότι η επιστροφή της στο Χόγκουαρτς δεν ήταν απλώς μια επανασύνδεση με το παρελθόν, αλλά μια νέα αρχή. Είχε ξαναβρεί τον εαυτό της, την εμπιστοσύνη της και την ελπίδα. 

Κάθισε στην άκρη της λίμνης, κοιτάζοντας τα αστέρια που αντανακλούσαν το φως τους στο νερό. Κατάλαβε ότι κάθε όνειρο αξίζει να το κυνηγάμε, ανεξαρτήτως του χρόνου και των δυσκολιών. Κάποιες φορές, η πραγματοποίηση ενός ονείρου σημαίνει να αναγνωρίσουμε και να επικοινωνήσουμε με το κρυμμένο παιδί που υπάρχει μέσα μας, και βλέπει τη χαρά παντού γύρω μας κι έχει τη δύναμη να ονειρεύεται άπιαστες  και παραμυθένιες πραγματικότητες.

 Η επιστροφή  στο Χόγκουαρτς δεν ήταν για εκείνη απλώς ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, αλλά μια αναβίωση των ονείρων που κρυβόταν βαθιά μέσα της, κάνοντας την καρδιά της να χτυπά δυνατά, γεμάτη προσμονή και νοσταλγία. Η μυρωδιά ενός βιβλιοπωλείου ενός τετραδίου κι ενός φρεσκοξυσμένου μολυβιού την έκαναν πάντα να νιώθει ότι είναι και πάλι παιδί γεμάτο όνειρα και φιλοδοξίες. Από κάθε γωνιά του μυαλού της ανέσυρε ευλογίες, απογοητεύσεις, γέλια, κλάματα,  μάχες που έδωσε στη ζωή της, τους φόβους, τις χαρές και τις λύπες που έζησαν μαζί με την οικογένεια της τα χρόνια που πέρασαν. 

Δεν την πείραζε που άργησε να επιστρέψει στο Χόγκουαρτς. Γιατί, στο καινούργιο μονοπάτι που βάδιζε προς αναζήτηση της γνώσης και την επίτευξη των στόχων της, εκείνοι βρισκόταν στο πλευρό της. 

Η επιστροφή στο Χόγκουαρτς είναι μια υπενθύμιση ότι κάθε όνειρο είναι εφικτό, όσο δύσκολες κι αν φαίνονται οι προκλήσεις. Με την καρδιά μας γεμάτη ελπίδα και τα μάτια μας στραμμένα στον ουρανό, μπορούμε να ξαναβρούμε τον δρόμο μας προς τα όνειρα, που θέλουμε να γίνουν πραγματικότητα. Είναι μια υπενθύμιση προς τα παιδιά: Να μην σταματήσουν ποτέ να κυνηγάνε αυτά που αγαπούν όσες δυσκολίες κι αν έρθουν. Κι όταν μεγαλώσουν και να μην πάψουν  ποτέ να ακούνε τη φωνή του παιδιού που θα υπάρχει μέσα τους.