Κάτι που είχε μείνει πίσω

Ήρθε το ρομαντικό Φθινόπωρο, η όμορφη εποχή που η φύση ντύνεται με τις ζεστές αποχρώσεις του χρυσού, του πορτοκάλι και του κόκκινου. Ο αέρας έχει μια γλυκιά δροσιά, καθώς τα φύλλα που πέφτουν, δημιουργούν ένα μαλακό πολύχρωμο χαλί. Σε κάθε βόλτα, ακόμα και στα πάρκα της πόλης , η μυρωδιά της γης αναμειγνύεται με την ευωδιά του καφέ που μυρίζει κανέλα. 

Σε αυτή τη μαγευτική ατμόσφαιρα,συνάντησα ένα φθινοπωρινό παζάρι στο κέντρο της πόλης. Το πάρκο μετά τη βροχή απέκτησε έναν μοναδικό ρομαντισμό. Και η μυρωδιά των παλιών βιβλίων χάριζε ακόμα περισσότερη ομορφιά... 

Οι  ψίθυροι του ανέμου  ανάμεσα στα δέντρα είχα την αίσθηση ότι με καλούσαν να μοιραστώ τις σκέψεις μου και τα όνειρά μου καθισμένη σε ένα παγκάκι....

Το φθινόπωρο είναι η εποχή που θα ξεκινήσω κάτι που σκεφτόμουν  χρόνια και το κουβέντιαζα με τον Αντώνη το μεγάλο μου γιο . Μου το είχε προτείνει εκείνος, σε ατελείωτες συζητήσεις που κάναμε δίπλα στο αναμμένο τζάκι τους χειμώνες που πέρασαν κι εγώ είχα υποσχεθεί πως όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή θα το κάνω. 

Ένα εγχείρημα που δεν ξέρω πώς θα πάει. Απλά θα προσπαθήσω να τελειώσω κάτι που κάποτε άφησα στη μέση.