Το φροντιστήριο

Μια από τις πιο δύσκολες περιόδους που αντιμετωπίζω κάθε χρόνο  (όπως και όλοι οι  γονείς που έχουν παιδιά με μια οποιαδήποτε ιδιαίτερη ανάγκη και μαθησιακή δυσκολία) είναι η αρχή της σχολικής χρονιάς.

Σκέφτομαι πόσο θα επηρεάσει το παιδί μου η αλλαγή της αίθουσας, του περιβάλλοντος, των εκπαιδευτικών του προγράμματος και τόσα πολλά άλλα. Δε με προβληματίζει το παιδί. Σίγουρα όχι. Ούτε με κουράζει. Εκείνο που σκέφτομαι, είναι το αν θα καταφέρω να συνεννοηθώ με τους εκπαιδευτικούς, αν  θα υπάρχει κατανόηση, και καλή διάθεση για συνεργασία από μέρους τους. Όμως η συζήτηση για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο σχολείο μια μαμά  που έχει ένα παιδί με ιδιαίτερες μαθησιακές ανάγκες δεν είναι της παρούσης. Σε κάποια άλλη ανάρτηση θα τα πούμε αναλυτικά.

 Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα άλλο μεγάλο θέμα που με προβλημάτισε την προηγούμενη σχολική χρονιά και δεν είναι άλλο από τα φροντιστήρια. 

Και συγκεκριμένα τα φροντιστήρια ειδικής αγωγής. Το μεγάλο ερώτημα που με απασχολεί ως μαμά, είναι το αν όσοι δάσκαλοι και καθηγητές βρίσκονται μέσα στα συγκεκριμένα φροντιστήρια είναι εκπαιδευμένοι πάνω στην ειδική αγωγή. Διαθέτουν πτυχίο; ή απλά έχουν παρακολουθήσει ένα σεμινάριο και συστήνονται ως εκπαιδευτικοί ειδικής αγωγής; Έχουν τις γνώσεις να βοηθήσουν ένα παιδί με μαθησιακές δυσκολίες; Επιτρέψτε μου, μετά από τη μεγάλη ταλαιπωρία που περάσαμε οικογενειακώς τον τελευταίο χρόνο να έχω πολλές αμφιβολίες . Και θα σας παρακαλούσα να ερευνάτε πολύ το θέμα και να ελέγχετε σχολαστικά (όσο μπορείτε) τους εκπαιδευτικούς που θα αναλάβουν το παιδί σας εάν χρειάζεται φροντιστήριο ειδικής αγωγής. 

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που κατηγορούν και κατακρίνουν. 

Προσπαθώ να δείχνω κατανόηση, να μπαίνω στη θέση του άλλου, να καταλάβω τον τρόπο σκέψης του να σέβομαι τα όρια του, να λύνω τα προβλήματα με συζήτηση, και να  δίνω τόσες ευκαιρίες όσες αντέχει η ψυχική υγεία εμένα  και της οικογένειας μου. 

Υπάρχουν όμως φορές που δε μπορώ να δώσω άλλη ευκαιρία, να συζητήσω και να σιωπήσω... Γιατί απλά δεν γίνεται αλλιώς. Κι επειδή η  άποψη που έχω για το πως πρέπει να λειτουργούν τα φροντιστήρια ειδικής αγωγής είναι πολύ συγκεκριμένη. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που βρίσκονται μέσα σε αυτά  πρέπει πρώτα από όλα να είναι άνθρωποι!  Να αγαπούν τους  μαθητές τους και να  κατανοούν τις ιδιαίτερες μαθησιακές δυσκολίες του κάθε παιδιού ξεχωριστά, να φροντίζουν ώστε το πρόγραμμα για τον κάθε μαθητή να είναι εξατομικευμένο επειδή καμία μαθησιακή δυσκολία δεν είναι ίδια. Και κάθε παιδάκι που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, ή έχει οποιαδήποτε αναπτυξιακή διαταραχή είναι διαφορεικό. 

Να υπάρχει σεβασμός στην ξεχωριστή προσωπικότητα του κάθε μαθητή, να νιώθει το παιδί ότι βρίσκεται σε ένα ασφαλές περιβάλλον, και να μη φοβάται ότι κάποιος εκπαιδευτικός θα το προσβάλει για κάτι που δε μπορεί να  μάθει με το συμβατικό τρόπο... Και οφείλουν οι συγκεκριμένοι εκπαιδευτικοί να γνωρίζουν ότι ένα παιδάκι μπορεί να έχει την  ανάγκη να σηκωθεί, να περπατήσει λίγο στο διάδρομο, να κάνει ένα διάλειμμα... Γι'αυτό εξάλλου είναι και εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής για να βοηθά το παιδί, και να διδάσκει το μαθητή με τον τρόπο που μπορεί να καταλάβει. 

Δυστυχώς δεν είναι πάντα έτσι... Στο φροντιστήριο που βρισκόταν ο μικρός μου οι συνθήκες ήταν ακατάλληλες και οι "ειδικοί παιδαγωγοί" εντελώς ανεύθυνοι και απαράδεκτοι άνθρωποι. 

Δε χρειάζονται περισσότερες λεπτομέρειες. Θα πω μόνο, ότι το παιδί μου έφτασε στο σημείο να με πάρει τηλέφωνο και μου ζητήσει να πάω να τον πάρω να φύγουμε γιατί δε μπορούσε να αντέξει άλλες φωνές  προσβολές και άσχημη συμπεριφορά . Και  όταν μας μίλησε για όλα όσα βιώνε μέσα σε αυτό το φροντιστήριο άρχισαν να του κάνουν ψυχολογικό πόλεμο και να τον κατηγορούν οι εκπαιδευτικοί - της  ΕΙΔΙΚΉΣ ΑΓΩΓΉΣ  το τονίζω για άλλη μια φορά - ότι μας βάζει λόγια για να δημιουργήσουμε θέμα στο φροντιστήριο τους. 

Τότε ήταν που θεώρησα πως ήταν επιβεβλημένο να φύγουμε από ένα περιβάλλον που έκανε στο παιδί μου κακό. 

Η εμπιστοσύνη στους συγκεκριμένους ανθρώπους είχε χαθεί οριστικά. Λίγες μέρες αργότερα κάναμε εγγραφή στο κέντρο μελέτης που μου πρότειναν οι  μητέρες από την ομάδα του Her autism και μου έδωσαν τις καλύτερες συστάσεις. 

Αγαπητοί γονείς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ... σε λίγες μέρες ξεκινά η νέα σχολική χρονιά κι εκείνο που θέλω να θυμάστε από αυτή την ανάρτηση είναι ότι πρέπει να ακούμε  τα παιδιά μας... Τα λόγια τους και τη γλώσσα του σώματος τους. Αν παρατηρήσουμε ακόμα και την  παραμικρή αλλαγή στη συμπεριφορά τους όταν τα παραλαμβάνουμε από το φροντιστήριο ή κάποια δραστηριότητα, να ψάχνουμε το λόγο που συμβαίνει... Και να φεύγουμε από οπουδήποτε κάνει κακό στην ψυχική υγεία του παιδιού και της οικογένειας μας... Το παιδί μας κι εμείς αξίζουμε νοιάξιμο, αγάπη  και φροντίδα. Αν δεν τα νιώθουμε αυτά, να παίρνουμε το παιδί μας και να φεύγουμε όσο είναι νωρίς πριν πληγωθεί βαθειά η ψυχή του.Να βρούμε κάποιον εκπαιδευτικό που να του  δώσει αγάπη, σεβασμό και να μην το βλέπει σαν ΑΤΜ. 

Καλό μήνα να έχουμε με υπομονή! Ο Θεός να μας δίνει δύναμη. 

Τη χρειαζόμαστε!