"Γεννήθηκε η ευσπλαχνία"

"Ήταν βέβαια πάντα λίγο παράξενος, έμενε στο διπλανό δωμάτιο, όμως εκείνη τη νύχτα βγήκε στο δρόμο κρατώντας μια λάμπα," τι γυρεύεις; " του λέω," τη Θεοτόκο" μου λέει - στην ακατάληπτη γλώσσα εκείνων που δίνουν νόημα σε μια εποχή... 

Εν'αλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου'δείξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. "Είδες, μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία. "Εσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ, γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε

θα 'χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ'αυτο "

Τάσος Λειβαδίτης 

Από την ποιητική συλλογή 

"Ο τυφλός με το λύχνο "