Σ'όλους τους τοίχους απόψε ντουφεκίζεται η ζωή.

"Νύχτωνε γρήγορα.

Ο αγέρας ερχόταν από μακριά μυρίζοντας βροχή και πόλεμο.

Τα τρένα γεμάτα φαντάρους περνούσαν βιαστικά μόλις προφταίναμε πίσω απ'τα τζάμια να τους δούμε.

Μεγάλα σιδερένια κράνη κλείναν τον ορίζοντα.

Γυάλιζε η άσφαλτος βρεγμένη. Πίσω απ' τα παράθυρα καθαρίζοντας λίγα ξερά κουκιά σωπαίναν οι γυναίκες. 

Και το βήμα της περίπολος έπαιρνε τη σιωπή απ'το δρόμο κι απ' τον κόσμο τη ζεστασιά.

Γύρισε λοιπόν τα μάτια σου να κοιτάξω τον ουρανό δως μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.

Πόσο χλωμή είσαι αγαπημένη μου!

Σα να χτυπούσε η πόρτα μας τη νύχτα. Η μητέρα σου σέρνοντας τα χοντρά της τσόκαρα πήγαινε ν' ανοίξει. Κανείς. Κανείς ξανάλεγε. Ο αγέρας θα' ναι.

Εμείς σφιγγόμαστε ο ένας πλάι στον άλλο. Γιατί ξέραμε το ξέραμε, αγαπημένη μου, πως δεν ήταν ο άνεμος.

Χιλιάδες άνθρωποι πεθαίναν έξω απ'την πόρτα μας.

Κοίταξε πως ρήμαξε η γειτονιά μας, αγαπημένη μου. Ο άνεμος μπαινοβγαίνει μες στις χαραμάδες των σπιτιών οι τοίχοι μουσκεύουνε, φουσκώνουν, ύστερα γκρεμίζονται.

Που πήγαν τόσοι γειτόνοι μας χωρίς να μας χαιρετήσουν αφήνοντας μισοασβεστωμένο το πεζούλι τους, το χαμόγελο τους μισοτελειωμένο. 

Έτσι να στρίψει κάνεις στη γωνιά και δεν τον ξαναβλέπουμε.

Λέγαμε καλημέρα κ 'έπεφτε ξανά το βράδυ.

Που πάνε λοιπόν τόσα παιδιά;

Κ' εκείνος ο ξανθός ομπρελάς που τραγουδούσε τα πρωινά ντουφεκίστηκε κι ο περιπτεράς που μας άπλωνε τα ρέστα χαμογελώντας ντουφεκίστηκε και το παιδί που μας ζύγιζε τα κάρβουνα - το θυμάσαι αλήθεια ντουφεκίστηκε. Το καρότσι του αναπογυρισμένο σε μια γωνιά.

Η αγαπημένη τους θα κοιτάει τώρα κατάματα τη νύχτα θα χώνει σα σκυλί το πρόσωπο και θα μυρίζει το πουκάμισο τους.

Κι ο ταχυδρόμος που άνοιγε με τη φωνή του τα παράθυρα ντουφεκίστηκε.

Πάρε λοιπόν το κόκκινο στόμα σου από κοντά μου, Μαρία. Κρυώνω.

Σ'όλους τους τοίχους απόψε ντουφεκίζεται η ζωή."

Τάσος Λειβαδίτης

" Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας"