Θυμάμαι

Σάββατο των ψυχών... Δεν ξέρω πόσο θα γράψω ούτε τι θα  πω... Αλλά σε βλέπω... Σε βλέπω να με κρυφοκοιτάς μέσα από τα λιγοστά σύννεφα και να βάζεις το δείχτη του χεριού σου στον κρόταφο κάνοντας τη χαρακτηριστική κίνηση... "Στα λεγα"

Αλλά τα πιο σημαντικά δεν τα είπαμε... Γιατί;  Πέρασαν πολλά χρόνια από εκείνο το Φλεβάρη που έφυγες αλλά έχω ακόμα στη μνήμη μου τη μυρωδιά σου. Μύριζες φρεσκοσκαμένο χώμα, ήλιο και φασκόμηλο.

 Σε θυμάμαι... γιατί δε μπορέσαμε να πούμε πολλά. Από τότε που σε θυμάμαι ήσουν άρρωστος και κουρασμένος αλλά πάντα όρθιος.

Δεν είχες πτυχία ούτε πολλά χρήματα.

Είχες ένα βιβλίο όλο κι όλο το "Γκρέκο" του Καζαντζάκη. Τον αγαπούσες και τον θαύμαζες το Νικολή όπως τον έλεγες.

Σε θυμάμαι... Να παρακολουθείς στην τηλεόραση ένα ντοκιμαντέρ με το Νίκο Ξυλούρη και μόλις ακούστηκε η φωνή του και η απαγγελία του Γιάννη Ρίτσου   ν'ανάβεις τσιγάρο και να στέκεσαι προσοχή. 

Θυμάμαι... Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή του ποιητή χάρη σε εσένα και χάρη στη μεγάλη προσήλωση σου στην οθόνη κατάλαβα πως η ποίηση έχει κάτι να μας πει... Χάρη σε εσένα κι ας μην ήξερες τα πολλά τα γράμματα...

 Θυμάμαι... Μου έδωσες το ομορφότερα μαθήματα χωρίς να πεις τίποτα... Με έμαθες το κουράγιο. Χαμογελώντας περιφρονητικά σε όσους σου είπαν πως δε θα ξαναπερπατήσεις και σε λίγους μήνες ήσουν όρθιος. 

Θυμάμαι... Το πρώτο μου αντιρατσιστικό μάθημα το πήρα από 'σένα, ένας από τους καλύτερους σου φίλους δεν ήταν  χριστιανός. Αλλά εσύ είχες μια βαθειά πίστη ριζωμένη στην ταλαίπωρη καρδιά σου... Μια πίστη μακριά από θρησκολψίες γιατί δεν τις άντεχες... 

Σε θυμάμαι... Να σταματάς στην Αγία Μαρίνα στη Βόννη, να βάζεις το καπέλο σου κάτω από τη μασχάλη, να προσκυνάς με ευλάβεια και να έχεις το  εικόνισμα της δεμένο με ένα κομμάτι σπάγκο στην τρίκυκλη...

Θυμάμαι.... Από τότε που έχω μνήμες ένα εικόνισμα της Αγίας Μαρίνας πάνω από το κρεβάτι μου... εκείνο που είχες γράψει στην πίσω του πλευρά το όνομα μου. 

Θυμάμαι... Ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που μου μίλησε για τα Ιεροσόλυμα... Για ένα φυλαχτό... Για τις τρύπες στη φανέλα σου στον εμφύλιο τότε που δε σε άγγιξε καμιά  σφαίρα... 

Μπαμπά... Σου χρωστάω το πιο ονειροπόλο, ποιητικό, πιστό (όχι θρησκόληπτο) κι ασυμβίβαστο κομμάτι του εαυτού μου...

Η φωτογραφία με τη μαργαρίτα που δραπέτευσε απ τα συρματοπλέγματα είναι  από το Μανόλη. 

Νομίζω πως θα σου αρέσει. 

Ο Αντώνης που τόσο σε αγαπούσε σε θυμάται κι αυτός.