Την πάσαν ελπίδα μου...

Γειά σας αγαπημένοι μου φίλοι.
Αυτή η άνοιξη ήρθε ντυμένη στα μαύρα.
Την υποδέχτηκαν μεσίστιες οι σημαίες και ο θρήνος ενός ολόκληρου λαού που με κομμένη την ανάσα παρακολουθούσε μουδιασμένος την τραγωδία που έπληξε την πατρίδα. Πόνος, θλίψη, οργή κι έπειτα σιωπή... 

Δεν υπάρχουν λόγια να πούμε σε αυτούς τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους. Πάρα μόνο να προσευχηθούμε για εκείνους και για τις ψυχές των ανθρώπων που έφυγαν...
Κι έπειτα να βρούμε το κουράγιο να πάμε παρακάτω να  ορθοποδήσουμε ως κοινωνία και να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Αυτό δε σημαίνει πως θα ξεχάσουμε.Αλλά πρέπει να πάμε παρακάτω επειδή δε  μπορούμε να κάνουμε αλλιώς... Να προσπαθήσουμε να  αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας, να  κατανοήσουμε πως η ζωή μας είναι ένα Δώρο. Να μάθουμε να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας απέναντι στο συνάνθρωπο, να  αγαπάμε, να συγχωρούμε και να επιλέγουμε να κάνουμε το καλό....Πόσο με συγκίνησαν τα παιδιά που τραυματισμένα και σοκαρισμένα βοήθησαν τους συνεπιβάτες τους να βγουν από τα βαγόνια του τρόμου.  Δεν έφυγαν... Δεν εγκατέλειψαν τους συνανθρώπους τους.. Έμειναν, πάλεψαν και τα κατάφεραν. 
Επέλεξαν το καλό... 

Μετά  να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την κοινωνία μας όπως ο καθένας μπορεί έτσι ώστε να μη χρειαστεί να θρηνήσουμε ποτέ ξανά για άλλες εθνικές τραγωδίες . Να μιλήσει η ελληνική δικαιοσύνη και να  αποδώσει τις ευθύνες όπου και όπως πρέπει. 

 Να μην ξεχάσουμε... μα πρέπει να συνεχίσουμε και να ορθοποδήσουμε για τους φοιτητές μας που έκλαψαν αυτές τις μέρες γιατί έχασαν δικούς τους ανθρώπους και παρόλο που δε γνώριζαν τα θύματα της μοιραίας αμαξοστοιχίας ένιωσαν ξαφνικά πως ήταν φίλοι τους. Δικοί τους. 
Για τα εφηβάκια μας που πάγωσαν κυριολεκτικά από την τραγωδία κι εξέφρασαν τον πόνο τους γράφοντας συνθήματα με τις τσάντες τους στις αυλές των σχολείων. 

 Χρειάζεται να βρούμε την ελπίδα.  Γιατί το πιο ύπουλο κεντρί του πονηρού που μπορεί να μας τσιμπήσει και να μας δηλητηριάσει είναι η απελπισία.

Η εβδομάδα που πέρασε ήταν αρκετά δύσκολη και σε προσωπικό επίπεδο καθώς ήρθαν στην επιφάνεια πολλές δυσκολίες... 
Στην υγεία μου, στο σχολείο, στην καθημερινότητα, σε μια αλλεπάλληλη αδικία που βιώνω ξανά και ξανά  και στην πίκρα που ένιωσα ακόμα μια φορά για αυτή την κατάσταση. 



Όμως χθες βράδυ που είχα την ευλογία να παρευρεθώ στην ακολουθία των Πρώτων Χαιρετισμών ένιωσα την ψυχή μου λίγο να γλυκαίνει. Γιατί η Παναγία είναι η ελπίδα  μου, η μοναδική μάνα που είχα από παιδί, το μόνο στήριγμα μου...
 Πληγώνομαι, έχω αδικηθεί, έχω πονέσει όμως δεν αλελπίζομαι γιατί έχω την αγκαλιά της μονάκριβης και μοναδικής μου μάνας. 

Η Παναγία εινα η ελπίδα όλου του ελληνικού λαού και αναρίθμητες φορές έχει σκουπίσει στην ποδιά της τα δάκρυα του.  

Την παρηγοριά της και την ευλογία της να έχουμε. 






"... η τῶν ἀπηλπισμένων μόνη ἐλπίς, καὶ τῶν πολεμουμένων βοήθεια,

ἡ ἑτοίμη ἀντίληψις τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων, καὶ πάντων τῶν Χριστιανῶν τὸ καταφύγιον"

"Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι,
Μήτερ του Θεού, φύλαξον με
υπό την σκέπην σου ΄΄.

















.

Σχόλια

  1. 🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤κρατήσου φιλενάδα μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειρήνη μου.. Σου στέλνω αγκαλιά...θυμάσαι σου έχω μιλήσει... Σε φιλώ.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Καλή Σαρακοστή!!!

Το Πρώτο Πάσχα