Λαφονήσι

Περάσαμε υπέροχα στην εκδρομή μας με το Μανόλη! Το παραμυθένιο Λαφονήσι έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στο μικρό μου. 

Του άρεσαν τα αβαθή  γαλαζοπράσινα νερά του , η ροζ άμμος και η ιστορία του τόπου που χάνεται στα βάθη των αιώνων. 

Το Λαφονήσι, (και όχι Ελαφονήσι) ο ροδαλός παράδεισος των Χανίων  ήταν κάποτε μεγάλο ορμητήριο των  Σαρακινών.

 Σύμφωνα με την παράδοση πήρε το όνομα του από τα  λάφυρα που έκρυβαν στην πανέμορφη  αμμουδιά του οι πειρατές.

Όμως ανάμεσα στα υπέροχα Κρινάκια και τους Κέρδους του, το νησάκι αυτό κρύβει και μια θλιβερή ιστορία. Την Κυριακή του Πάσχα του 1824  οι άντρες του Ιμπραήμ Πασά κατέσφαξαν 600 γυναικόπαιδα και 40 πολεμιστές ως αντίποινα για τον επαναστατημένο λαό της Κρήτης. 

Οι  άμαχοι  μαζί με τους πολεμιστές  είχαν κρυφτεί στο Λαφονήσι ελπίζοντας ότι οι Τούρκοι δεν θα ανακάλυπταν  το αβαθές πέρασμα  αλλά ένα περιπλανώμενο γαϊδουράκι που αναζητούμε τον ιδιοκτήτη του ήταν γραφτό να οδηγήσει τους άντρες του Ιμπραήμ πασά στους Χριστιανούς.

Σήμερα σε μικρή απόσταση από την παραλία  βρίσκεται ένα μνημείο ηρώων για να θυμίζει στον ταξιδιώτη εκείνη την 

 τραγική ιστορία. 

Στο παραμυθένιο αυτό τοπίο  λέγεται επίσης  ότι βρισκόταν οι Μουσαγόρες Νήσοι των αρχαίων Ελλήνων

 και σύμφωνα με τη μυθολογία είχαν χτίσει   ναό  στο αφιερωμένο στον Μουσαγέτη Απόλλωνα, ηγέτη των εννέα Μουσών. 

 Με αυτόν τον τρόπο ήθελαν να εξευμενίσουν τα άγρια πελαγίσια νερά   περιοχής, καθώς οι μούσες μπορούσαν με τη μουσική τους να ηρεμήσουν τις θαλάσσιες θεότητες. 

Το Λαφονήσι είναι προστατευόμενη  περιοχή  από το πρόγραμμα Natura 2000  και  σίγουρα η πιο διάσημη παραλία της Κρήτης.  Άλλαξε πολύ από την τελευταία φορά που το επισκέφτηκα αλλά έχει καταφέρει να κρατήσει αρκετή από τη μυθική του γοητεία. 

 Ευτυχώς απαγορεύεται πλέον η συλλογή άμμου από τους ταξιδιώτες όμως  θα ήταν ευχής έργο  να φύγουν και οι ομπρέλες που τοποθετήθηκαν  ακριβώς  πάνω από  αβαθές πέρασμα που ενώνει τη στεριά με το νησί  και κρύβουν  ένα μεγάλο κομμάτι της ομορφιάς  του τοπίου. 

Παρόλη την κοσμοσυρροή  όμως  περάσαμε καταπληκτικά! 

 Μπήκαμε στο λεωφορείο, γίναμε για μια μέρα τουρίστες στο όμορφο νησί μας,  ταξιδέψαμε με ανθρώπους από διαφορετικές χώρες ,  ήρθαμε κοντά στη φύση, 

είπαμε ιστορίες,   ήπιαμε δροσερή  γρανίτα  λεμόνι, ο  Μανώλης απόλαυσε τα γαλαζοπράσινα νερά, κι εγώ ανάμεσα στις  

 στις "βουτιές" χαλάρωνα   διαβάζοντας ένα  θαυμάσιο βιβλίο. 

" Το Ρόδο της Αλεξάνδρειας "

Της Ηλέκτρας Δικαίου. 

Απλά υπέροχο! 

Λίγα λόγια για την ιστορία που μας διηγείται. 

Η Λία,  από τότε που θυμάται τον εαυτό της  νιώθει ότι δεν ταιριάζει με την οικογένεια  και το φιλικό της περιβάλλον.  Στα είκοσι της χρόνια  η ζωή της παίρνει μια απρόσμενη τροπή και καλείται να πάρει μια κρίσιμη απόφαση ...

 Τότε φεύγει  κρυφά στην Αλεξάνδρεια   για να  βρει θαλπωρή στο παλιό αρχοντικό της γιαγιάς της παρόλο που οι σχέσεις τους είναι  είναι ανύπαρκτες και δεν γνωρίζονται σχεδόν καθόλου. 

Μετά την αμηχανία της πρώτης τους συνάντησης ο πάγος σπάει κι η γιαγιά αποφασίζει  να ξεδιπλώσει τις μνήμες  της με σκοπό να γίνει η εγγονή της ο φύλακας των αναμνήσεων της. 

Η Λία μέσα από τη διήγηση της ηλικιωμένης γυναίκας, αρχίζει να ταξιδεύει στην Αθήνα του μεσοπολέμου, να περπατά στους δρόμους της Αλεξάνδρειας   και να γνωρίζει την πόλη του Καβάφη σα να ζει εκεί χρόνια. 

Η αποκάλυψη πολλών κρυμμένων μυστικών, και το ταξίδι στο χώρο και το χρόνο της γιαγιάς  επαναπροσδιορίζει τόσο τη σχέση γιαγιάς και εγγονής όσο και τις επιλογές της Λίας. 

Μέσα από τη διήγηση της ιστορίας η σοφή  αιωνόβια γυναίκα  περνά  υπέροχα μηνύματα στην εγγονή της. 

Ένα βιβλίο απλά υπέροχο!  Μια μαγευτική περιγραφή τόπων, γεύσεων και αρωμάτων νοσταλγίας αγάπης και συγχώρεσης. 

Με εξαιρετική γραφή διαποτισμένο με έντονες μυρωδιές από μπαχαρικά και τριαντάφυλλο. 

Ένα μυθιστόρημα που μνημονεύει την αλληλεγγύη την καλοσύνη και την ειρηνική συνύπαρξη διαφορετικών πολιτισμών  θρησκειών και ανθρώπων γεμάτο γεύσεις, μυρωδιές και χρώματα ανατολής.

⭐⭐⭐⭐ (4/5)