Γλυκό τριαντάφυλλο

Η  πόλη τίναζε σιγά σιγά απ' τον ουρανό της τη σκόνη που είχε μεταφέρει ο νοτιάς. Η αποπνικτική ατμόσφαιρα είχε φύγει και τη θέση της έπαιρνε μια γλυκιά ζεστή, που έκανε τα παιδιά να παίζουν τ' απογεύματα στις αυλές και να κάνουν ποδήλατο στα μικρά σοκάκια της γειτονιάς...

 Αγιοκλήματα μαζί με  πικροδάφνες άρχισαν ν' ανθίζουν στην άκρη του δρόμου και οι πήλινες γλάστρες με τους πλατύφυλλους βασιλικούς καμάρωναν   κάτω απ' τον κρητικό αλχημιστή ήλιο. Στάθηκα για λίγα λεπτά  στο παράθυρο κοιτάζοντας τη θάλασσα στο βάθος του ορίζοντα, στα χέρια μου κρατούσα ένα μικρό βαζάκι με γλυκό κουταλιού τριαντάφυλλο. Οι χαρούμενες φωνές των παιδιών  αντηχούσαν και πάλι έξω απ 'το σπίτι! Ήμουν χαρούμενη που έβλεπα ξανά το "παρκινγκ" των ποδηλάτων τους στο απέναντι πεζούλι... Είχε έρθει ένα "καινούργιο παιδάκι" στη γειτονιά  μαζί με την οικογένεια του,  όπως χαρακτηριστικά μου είχε αναφέρει ο Μανώλης, και όλα μαζί είχαν αναλάβει να του δείξουν κάθε πιθανό χώρο  για κρυψώνα ,που θα  χρειαζόταν να γνωρίζει ,για τα επόμενα παιχνίδια τους, λίγο πιο κάτω με μια λευκή κιμωλία είχαν φτιάξει έναν μεγάλο  "κουτσό"  και έψαχναν μια καφετί πέτρα για να παίξουν...

Έκλεισα το παράθυρο και βγήκα έξω. Προχωρούσα διστακτικά, -έκανα ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω- μέχρι που επιτέλους βγήκα απ' το αδιέξοδο στενό μας, στρίβοντας  αριστερά. Ένιωσα μια μικρή ενόχληση στο χέρι μου ,κι όταν το κοίταξα είδα πως έσφιγγα  τόσο πολύ το βαζάκι με το γλυκό, που τα δάχτυλα μου είχαν ασπρίσει. Σταμάτησα για λίγο κάτω απ' την τεράστια μαβιά βουκαμβίλια ακούγοντας ακόμα τα χαρούμενα ξεφωνητά των παιδιών. Το κορίτσι με την κιθάρα καθόταν στο μπαλκόνι της κι έπαιζε μια απαλή μελωδία, δε μπορούσα να ξεχωρίσω τι ήταν ...Η πόρτα της κυρίας Μαρίας απέναντι απ' το σπίτι των ρόδων ήταν ανοιχτή. Στεκόταν στην αυλή, με είδε και κατευθύνθηκε προς το μέρος μου. Πάντα ένιωθα αμηχανία όταν με πλησίαζε, γιατί κάθε φορά που ερχόταν  να  μιλήσει, σ 'εμένα και στις υπόλοιπες μαμάδες της γειτονιάς, ήταν για να κάνει παράπονα και παρατηρήσεις, επειδή τα  παιδιά έμπαιναν στο δρομάκι της κι έπαιζαν , ενοχλώντας το σκύλο της ,κι εκείνος αναστάτωνε με το γάβγισμα του τον άντρα της που υπέφερε από την καρδιά του. 

Την ημέρα που είχαμε συναντηθεί και μου είχε δώσει τη συνταγή για το γλυκό τριαντάφυλλο και το γλυκό σύκο,  ήταν ευγενική, αλλά τώρα που είχαν αρχίσει τα παιδιά και πάλι να παίζουν στο δρόμο,  δεν ήξερα πως θα με αντιμετώπιζε... Ευτυχώς η φιλική της διάθεση συνέχιζε ακόμα να υπάρχει! "Καλώς τηνε"! είπε και με πλησίασε χαμογελαστή, η ευωδιά που ανέδιδαν  τα ρούχα της, σε συνδυασμό με το γέλιο της με  ηρέμησαν... Μύριζε ποτισμένο χώμα  και φρεσκοκομμένο λεμόνι.... Χαμογέλασα κι εγώ με μεγάλη ανακούφιση! "Καλησπέρα Κυρία Μαρία" της είπα και προχωρήσαμε μαζί προς το σπίτι της... Τώρα άκουγα καθαρά τη μελωδία και τη φωνή του κοριτσιού...  "Ο ουρανός, ανάβει τα φώτα... τίποτα πια δε θα 'ναι όπως πρώτα..."