Σήμερα το απόγευμα ζήτησα από τον Μανόλη να φύγουμε λίγο νωρίτερα από το συνηθισμένο για τα μαθήματά μας επειδή ένιωθα την ανάγκη να ανάψω ένα κερί στην εκκλησία. Ήξερα ότι αυτό θα σήμαινε πως θα περίμενε μόνος του για λίγο στο φροντιστήριο μέχρι να αρχίσει τη μελέτη του, όμως, το καλό μου αγόρι με κατανόηση συμφώνησε και έτσι φύγαμε νωρίτερα. Όταν φτάσαμε στους προορισμούς μας,ο ουρανός είχε αρχίσει να παίρνει τα ζεστά χρώματα του δειλινού, ενώ η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη γαλήνη και φορτωμένη με τ'αρώματα της άνοιξης που με έναν ανεξήγητο τρόπο θαρρείς, περιπλανιόταν μέσα σ' αυτή την πολύβουη γωνία της πόλης. Όταν πέρασα την πόρτα της εκκλησίας, ένιωσα ότι άφησα πίσω όλα τα βάρη και τις ανησυχίες μου. Μπήκα σε μια αγκαλιά γεμάτη ηρεμία. Μπροστά στην εικόνα της Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας η καρδιά μου πλημμύρισε από μια βαθιά αίσθηση γαλήνης. Η μορφή της, τόσο τρυφερή και γεμάτη κατανόηση, με γέμισε με ένα αίσθημα γλυκιάς ελπίδας. Άναψα το κερί μου, μ...
.jpg)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου