Το καράβι πλησίασε σιγά σιγά στο λιμάνι. Η αφηρημένη σκιά που παρατηρούσα στο βάθος του ορίζοντα άρχισε να παίρνει σχήμα. Να γεμίζει χρώματα και να γίνεται νησί. Μάιος μήνας και οι ανοιχτές αγκαλιές του θυμαριού του Ελίχρυσου και του φασκόμηλου μας υποδέχτηκαν με το που πατήσαμε το πόδι μας στη στεριά. Μια γαλήνη αλλιώτικη από των υπόλοιπων νησιών μας καλωσόρισε. Η Κάσος απλώθηκε μπροστά μας. Όμορφη, ξεχωριστή με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη των φιλόξενων ανθρώπων. Την αγάπησα πολύ! Είναι από εκείνους τους τόπους που με αγγίζουν και τους νιώθω δικούς μου χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το λόγο. Και από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι αυτό το Σαββατοκύριακο που θα περνούσαμε οι δυο μας με τον άντρα μου σε αυτό το μικρό ήσυχο νησάκι θα ήταν από τα ομορφότερα μας. Για τις βόλτες μας, τα χαμόγελα, την αγκαλιά στο ηλιοβασίλεμα, τις κουβέντες μας...Για τα δεκάδες χρώματα και συναισθήματα που χόρευαν αγκαλιασμένα με τα κύματα στο ξωκκλήσι του Αγί
.jpg)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου