ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΡΟΔΟ

ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΡΟΔΟ

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε μια όμορφη και ευγενική κυρία που την έλεγαν Ζεινέη. Η κυρία αυτή κατείχε ένα ξεχωριστό χάρισμα: ήξερε να μιλάει την γλώσσα των τριαντάφυλλων πράγμα πολύ σπάνιο, κι έτσι είχε ένα τεράστιο ροδόκηπο που φιλοξενούσε δεκάδες είδη τριαντάφυλλων απ’ όλο τον κόσμο.

… Σε μια γωνιά του κήπου της υπήρχε μια γλάστρα με δύο ρόδα, που η καταγωγή τους ήταν από την Έφεσο, το ένα ήταν κατακόκκινο και τέντωνε την κορμοστασιά του όσο περισσότερο μπορούσε, το δεύτερο ήταν λευκό και είχε λυγίσει προς τα κάτω.

… Η κυρία Ζεινέη τ’ άκουσε μια μέρα να κουβεντιάζουν. Μιλούσε το κόκκινο: «Κοιτάξτε όλοι τι όμορφο που είμαι! Φτωχά τριαντάφυλλα μπροστά σας έχετε μια Θεά! Όλοι με θαυμάζουν και με επαινούν, σέρνονται στα πόδια μου με λατρεία! Δεν μπορούν χωρίς να γονατίζουν μπροστά μου, είμαι το κέντρο του κόσμου γι’ αυτούς!»

Το λευκό τριαντάφυλλο απάντησε λυπημένο για την ματαιοδοξία της φίλης του: «Αχ, καημένο μου! Νομίζεις ότι όλοι εξαρτώνται από εσένα! Ο εγωισμός σ’ έχει τυφλώσει τόσο πολύ που δεν καταλαβαίνεις ότι στην πραγματικότητα εσύ εξαρτάσαι από όσους σέρνονται στα πόδια σου. Χωρίς το θαυμασμό και τους επαίνους τους δεν υπάρχεις! Εκείνοι υπάρχουν και χωρίς εσένα, εσύ αν φύγουν από δίπλα σου, θα χαθείς!»

Αφιερώνω αυτή τη μέρα της Παναγίας στα δύο λευκά τριαντάφυλλα της οικογενείας μου που γιορτάζουν: Μαμά Δέσποινα και Μαμά Μαρία, Χρόνια Πολλά!!!!

Η ιστορία είναι από το βιβλίο του Serdar Ozkan «Το χαμένο ρόδο». Το ωραιότερο βιβλίο που διάβασα φέτος το καλοκαίρι!!!! Διαβάστε το!!! Θα το βρείτε εύκολα στη Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη Ηρακλείου.